MODLITWA

Karmelitanki Bose, świadome wymagań i oczekiwań, które stawia im Kościół, starają się intensywnie przeżywać tajemnicę modlitwy kontemplacyjnej, dając o niej świadectwo pośród Ludu Bożego. Święta Teresa, wierna założeniom Reguły, uczyniła ją bowiem pierwszorzędnym zadaniem swoich córek.  Modlitwa nie ogranicza się do ściśle przeznaczonego na nią czasu, ale przenika całą naszą egzystencję, gdyż przez wiarę starajmy się nieustannie trwać w obecności Boga. Zgodnie z zaleceniami Konstytucji poprzez ćwiczenie się w cnotach teologalnych czynimy całe nasze życie modlitwą w  poszukiwaniu zjednoczenia z Bogiem. Wzorem takiego życia modlitwy jest dla nas prorok Eliasz, „żarliwością rozpalony o chwałę Pana, Boga Zastępów”, który ów zapał i gorliwość czerpał z kontemplacji Oblicza Bożego. Przykład ukrytego życia modlitwy bierzemy również od głównej Patronki i Opiekunki Zakonu – Maryi. Zasłuchana w Słowo Boga i rozważająca je w głębi swego serca jest najwznioślejszym wzorem życia kontemplacyjnego w Kościele.

Choć samej modlitwy, która zgodnie z doktryną św. Teresy od Jezusa definiowana jest jako zażyła relacja przyjaźni z Bogiem, nie da się ograniczyć normami zewnętrznymi, poprzez uporządkowane praktyki zewnętrzne zyskuje ona swój konkretny wyraz, nadając całemu życiu Klasztoru specyficzny rytm. W życiu codziennym naszej Wspólnoty obecny jest zatem czas modlitwy liturgicznej (Eucharystia, Liturgia Godzin), modlitwy osobistej (modlitwa myślna) oraz inne formy kultu, zarówno wspólnotowe, jak i indywidualne.

Modlitwa Liturgiczna pozwala nam w pełni uczestniczyć w paschalnej tajemnicy Chrystusa i w wykonywaniu Jego kapłańskiego urzędu. Poprzez Eucharystię, Liturgię Godzin i sakramenty nasza Wspólnota wyraża swą komunię z Kościołem powszechnym, buduje się i nieustannie odnawia. Podejmuje również nieustannie rewizję praktyk modlitewnych tak, by sprawowanie Liturgii odbywało się jak najpełniej w komunii z Kościołem, zgodnie z jego zaleceniami. Do roku 1991 obowiązywał w Klasztorze brewiarz w języku łacińskim. Obecnie nasza Wspólnota używa czterotomowego brewiarza kapłańskiego w języku polskim, recytowanego w dni powszednie, zaś w niedziele i uroczystości śpiewanego na tony gregoriańskie.

Stała obecność Chrystusa w Eucharystii, która jest centrum naszej Wspólnoty, sprzyja zjednoczeniu z Bogiem i modlitwie za Kościół. By podkreślić tajemnicę tej obecności oddajemy kult Najświętszemu Sakramentowi. Zewnętrznie wyraża się to poprzez codzienne nawiedzenie, comiesięczną całodzienną adorację w intencji Ojca Świętego, kwartalne wystawienie i całodobowe adoracje wynagradzające oraz procesję  eucharystyczną po ogrodzie klasztornym odprawianą zgodnie z tradycją rokrocznie w okresie oktawy Bożego Ciała.

Karmelitanki Bose należą do rodziny zakonnej oddanej w szczególny sposób miłości i czci Matki Bożej i w zjednoczeniu z Nią zmierzają do doskonałości ewangelicznej. Jest Ona Matką i Patronką Zakonu, wzorem modlitwy i wyrzeczenia w pielgrzymce wiary. Dla Karmelitanki Bosej jest zarówno wzorem do naśladowania, Mistrzynią Duchową, jak i  Matką, Opiekunką i Pośredniczką. Stąd również i my, pragnąc pozostać wierne charyzmatowi, oddajemy cześć Maryi poprzez kult, zarówno indywidualny, jak i wspólnotowy. Wyraża się on przez różne formy liturgiczne, przede wszystkim  Mszę św. Jej poświęconą w każdą wolną sobotę roku, uroczyste Salve Regina, różaniec odmawiany wspólnotowo lub indywidualnie oraz inne nabożeństwa okolicznościowe, m.in. majowe, łączone często z procesją alejkami ogrodu.

Nasza Wspólnota szczególnym kultem otacza swego Patrona – św.  Józefa. W każdą środę sprawowana jest Msza św. wotywna o św. Józefie. Uroczystość Patrona poprzedza dziewięciodniowa nowenna. Nasz Karmel wielokrotnie doświadczał opieki Świętego – pomocy zarówno materialnej, jak i duchowej. Św. Józef do dziś wiernie towarzyszy Siostrom poprzez swą cichą, ukrytą obecność. Jest nie tylko Patronem i Orędownikiem, ale również wzorem i Mistrzem życia duchowego.

Zgodnie z zaleceniami Reguły i Konstytucji Karmelitanki Bose każdą wolną od zewnętrznych zajęć chwilę winny spędzać w samotności, w celi,  oddając się modlitwie, studium lub pracy. Ta samotność ma przenikać ich życie i uwrażliwiać na Bożą Obecność, nieustanne trwanie w relacji z Bogiem, co stanowi istotę modlitwy. Zgodnie z tymi zaleceniami codziennie poświęcamy godzinę czasu na czytanie duchowe. Dostarcza ono treści i  tematów do osobistej rozmowy z Bogiem oraz pomaga zgłębić, zrozumieć i ożywić nasze życie modlitwy.

Istnieje wiele tradycji klasztornych, które ubogacają życie modlitwy naszego Karmelu. Jedne zachowują swoją żywotność, inne z biegiem czasu ulegają modyfikacjom. Spełniają jednak istotną rolę w życiu Wspólnoty i każdej Siostry. Praktykowane z wiarą pogłębiają życie teologalne, pomagają trwać w jedności z Bogiem i modlitewnej zażyłości z Nim w ciągu całego dnia – czasu pracy, rekreacji, samotności.

PRACA

W życiu naszej Wspólnoty, zgodnie z zaleceniami Reguły i Konstytucji praca zajmuje obok modlitwy jedno z najistotniejszych miejsc. Spełnia jednak rolę służebną wobec życia modlitwy, któremu jej organizacja jest podporządkowana. Staramy się zatem o takie warunki, które umożliwiają  wykonywanie jej w samotności i w modlitewnym skupieniu. Praca  mobilizuje nas do systematyczności pomocnej w prawidłowym rozwoju życia duchowego, ale posiada również aspekt społeczny. Poprzez pracę solidaryzujemy się bowiem z ludźmi pozostającymi poza murami Klasztoru, szerząc kult służymy Kościołowi, a także zarabiamy na utrzymanie naszej Wspólnoty.

Ze względu na okoliczności, trudną sytuację wojny i okresu powojennego praca naszych Sióstr w początkach istnienia klasztoru skupiona była na organizacji życia klauzurowego, odbudowie zniszczonego klasztoru, wykonywaniu podstawowych prac domowych. Siostry dla własnego użytku uprawiały ogród, hodowały drób a nawet kozy, co w trudnym okresie powojennym pozwoliło im przetrwać. Aktywnie zaangażowały się też w pracę  na rzecz Kościoła. W latach silnych represji komunistycznych przepisywały listy pasterskie Prymasa Stefana Wyszyńskiego i artykuły pisma Homo Dei. Zajmowały się też maszynowym przepisywaniem, m.in. listów św. Rafała Kalinowskiego. Wykonywały również prace zarobkowe, takie jak szycie ornatów, bielizny kielichowej, wykonywanie figurek gipsowych i woskowych, różańców, kartek okolicznościowych, haftów. Siostry zewnętrzne w trudnych latach odbudowy klasztoru zbierały na nią fundusze, sprzedając dewocjonalia na parafialnych odpustach, misjach czy w przyparafialnych kioskach.

Obecnie nasza praca zarobkowa ze względu na braki personalne jest ograniczona. Niemniej wykonujemy proste prace ręczne, takie jak wyrób różańców – koralikowych i sznurkowych, figurek gipsowych, okolicznościowych kartek i świeczek, szycie szkaplerzy. Podejmujemy liczne obowiązki domowe – takie jak : praca w zakrystia, szycie habitów, posługa chorym siostrom, przyjmowanie gości, refektarz, kuchnia, archiwum, ekonomia i wiele innych, związanych z codziennym życiem Klasztoru. Choć zmieniają się zewnętrzne warunki pracy – udoskonalają jej narzędzia, a w wielu sytuacjach zostaje uproszczona, pozostaje ona zasadniczym elementem życia. Dzięki niej Karmelitanka Bosa – zgodnie z Konstytucjami, upodabnia się do Chrystusa pracującego własnymi rękami w Nazarecie. Tym samym włącza się – również poprzez pracę – w Jego dzieło zbawcze.

REKREACJE

Życie w naszym Klasztorze to życie kontemplacyjne prowadzone w harmonii pomiędzy samotnością i milczeniem a komunią siostrzaną. Dlatego też św. Teresa zaleciła codziennie dwie godziny rekreacji, dzięki którym owa komunia siostrzana może wzrastać.

Rekreacje w naszym Karmelu to czas radości, wzajemnego dzielenia się, wspierania, to okazja do wspólnych inicjatyw, zaangażowania osobistego każdej z nas. To czas poznania się i formacji. To także okazja do twórczego dialogu.

Zgodnie z tradycją karmelitańską nasza Wspólnota przeznacza codziennie na rekreacje stosowny, zalecony przez Konstytucje czas, z wyjątkiem szczególnych okoliczności. Ponadto kultywuje tradycję tzw. wielkich rekreacji, trwających cały dzień, obchodzonych zazwyczaj z okazji wielkich uroczystości, przełomowych wydarzeń w życiu Wspólnoty, Zakonu czy Kościoła.

Czas ten jest okazją do pogłębienia siostrzanej komunii, pomysłowych inicjatyw – wspólnych zabaw, śpiewu, przedstawień czy słuchowisk przygotowywanych zazwyczaj przez Nowicjat. Tematycznie są one związane z daną uroczystością. Pomagają nam w nieco odmiennej formie spotkać się z zaprezentowaną treścią dotyczącą życia, duchowości, świętych, postaci biblijnych i innych tematów. Rekreacyjne przedstawienia należą do tradycji naszego Karmelu, związanej nieodłącznie z osobą śp.  s. Anny od Jezusa. Obdarowana niezwykłym talentem aktorskim nie tylko doskonale wcielała się w powierzone jej role, ale również sama tworzyła scenariusze przedstawień, pisała liczne wiersze i zabawne anegdotki.

Komunia siostrzana wyraża się także we wspólnym świętowaniu ważnych i przełomowych w życiu poszczególnych Sióstr momentów, takich jak obłóczyny, profesje czy jubileusze. Uroczystościom tego typu towarzyszy zazwyczaj dwudniowa rekreacja, podczas której dzielimy radość siostry i wraz z nią wchodzimy w nowy  etap jej życia. Tego typu wydarzenia zawsze przyczyniają się do ożywienia i pogłębienia życia charyzmatem całej Wspólnoty. Uświadamiają nam potrzebę nieustannego wzrastania w twórczym jego przeżywaniu, do czego zachęcamy się przez osobisty przykład i wzajemną pomoc.

źródło: www.karmelitankibose.warszawa.pl