Eucharystia, w charyzmacie karmelitańskim, jest istotnym elementem codziennego życia. Uczestniczenie w niej pogłębia już istniejący związek z Kościołem i Chrystusem, zacieśnia przymierze z Bogiem, przypomina zobowiązania wynikające z innych sakramentów, szczególnie z chrztu i bierzmowania. Przez swoją specyfikę zawiera w sobie potrójne wezwanie moralne – do miłości, jedności i apostolstwa. Nie dziwi zatem fakt, że św. Rafał wielokrotnie w swoich pismach podejmował ten temat.

Przenajświętsza Ofiara jest największym darem miłości Boga pragnącego pozostać z ludźmi pod osłoną chleba. Pragnąc ukazać wielkość i darmowość Eucharystii, nawiązywał do wydarzeń Wielkiego Czwartku: Wielki zaś Czwartek stawia przed oczy naszymi ten dowód nieskończonej ku nam miłości Zbawcy przez ustanowienie Przenajświętszej Ofiary codziennie sprawowanej na ołtarzach i przez pozostanie z nami w Przenajświętszym Sakramencie.. Jest uobec­nie­niem krwawej ofiary złożonej przez Chrystusa na krzyżu w Wielki Piątek. Drzewo krzyża, na którym dokonało się Odkupienie, stało się źródłem, z którego do końca czasów będą wypływały wszelkie łaski: Wzniosło się drzewo krzyża, na którym Bóg odkupił świat, otworzyło się źródło, z którego do skończenia wieków wylewać się na ludzkość łaski będą”.

Czerpanie z tego źródła staje się możliwe poprzez udział w Eucharystii, podczas której Chrystus zstępuje na ołtarz. Uczestnictwo w tej ofierze, świadome dokonujących się tajemnic, rodzi w życiu konkretne zobowiązania. Eucharystia nadaje moralności chrześcijańskiej własną specyfikę poprzez to, że jest źródłem specjalnej komunii z Chrystusem, dzięki której chrześcijanin może powiedzieć o sobie: „żyje we mnie Chrystus” (Ga 2, 20). Święty Rafał podkreślał, że wejście w głębię tajemnicy ofiary Chrystusa staje się wezwaniem do uczynienia swego życia nieustanną ofiarą dla Boga. Odwołując się do św. Augustyna, twierdzi, że nasze serca mają się stać ołtarzem Boga, miejscem, gdzie składana jest i spełniana ofiara Ową rzeczywistość opisał słowami: Ołtarz Boga serce nasze. Na nim składają swe ofiary i spełnia się na nim ofiara. W kryjówce jego tworzy się przybytek wewnętrzny, ustronie ukryte, miejsce odpoczynku Świętego Świętych. To właśnie zamieszkanie Boga w duszy sprawiedliwego tłumaczy się szczególne zjawisko w życiu świętych. Na świecie są wprawdzie oni, lecz tak jakby na nim nie byli. Są na świecie przez wykonywanie obowiązków swoich, przez żywotność miłości i poświęcenie, w jakiej Bóg ich zachowuje, lecz tętno główne ich żywota jest gdzie indziej: zostają oni obecnymi w Bogu, w którym władze wszystkie ich duszy są zatopione i oprzytomnione. Złożenie siebie w ofierze Bogu reali­zuje się przez podejmowanie dobrowolnych ofiar w głębokiej więzi z Jezusem ukrzyżowanym, składanie ich w samotności, pokucie i modlitwie. Podjęta zaś ofiara cierpienia jest naśladowaniem cierpiącego Mistrza, który jako pierwszy doświadczył zupełnego opuszczenia, by w swej całkowitej ofierze dokonanej na drzewie krzyża ofiarować ludzkości zbawienie. Niech będą dzięki Temu – podkreślił św. Rafał – który pierwszy utorował nam drogę na Górę Kalwarii. Chrystus przez swoją ofiarę na krzyżu daje każdemu, kto tego pragnie, możliwość uczestnictwa w owocach Odkupienia. Wielkość Jego ofiary i jej wymowa rodzi w człowieku pragnienie zbawienia, czego dowodem jest postawa dobrego łotra (por. Łk 23, 42)

Szczególnym wydarzeniem, do którego często powracał, pragnąc ukazać ogrom Bożej miłości, była ofiara krzyżowa Chrystusa: „Nasz Boski Mistrz uzupełnia swe apostolstwo pomiędzy ludźmi, przemawiając do nich jeszcze przez swą ofiarę z kazalnicy krzyża, a nadto w ciągu wieków Jezus naucza dusze i pociąga je przez ekspiację swoich cierpiących członków, tak jak pociągnął do siebie dobrego łotra i wielu świadków końcowego dopełnienia dzieła odkupienia.

o. Stanisław Fudala