Zawierzenie: klucz do bliskości z Bogiem
Inspirujące postawy duchowe Mojżesza, Jana od Krzyża i Teresy od Jezusa
Monika Korzec
I zwrócił się nagle Pan do Mojżesza, Aarona i Miriam: «Przyjdźcie wszyscy troje do Namiotu Spotkania». I poszli wszyscy troje, a Pan zstąpił w słupie obłoku, zatrzymał się u wejścia do namiotu i zawołał na Aarona i Miriam. Gdy obydwoje podeszli, rzekł: «Słuchajcie słów moich: Jeśli jest u was prorok, objawię mu się przez widzenia, w snach będę mówił do niego. Lecz nie tak jest ze sługą moim, Mojżeszem. Uznany jest za wiernego w całym moim domu. Twarzą w twarz mówię do niego – w sposób jawny, a nie przez wyrazy ukryte. On też postać Pana ogląda». (Lb 12:4-8)
Mojżesz, prorok, któremu została powierzona misja wyzwolenia Izraelitów z niewoli egipskiej, jest jedną z centralnych postaci Pisma Świętego. Ten Boży człowiek pomaga nam zrozumieć, na czym polega prawdziwe zawierzenie i jakie przynosi owoce. Z jednej strony Bóg pokłada nadzieję w tym młodzieńcze żydowskim, że ten będzie gotowy na wypełnienie ważnej misji, z drugiej strony, poprzez tę postać biblijną widzimy, jak początkowe człowiecze wątpliwości i nieśmiałość zostają pokonane poprzez zaufanie Bogu.
Zawierzenie, które polega na głębokim zaufaniu, że możemy na kimś lub na czymś polegać w różnych sytuacjach, zwłaszcza tych trudnych, w kontekście duchowym odnosi się do zaufania wobec Boga. Jest to podstawowy element życia duchowego, gdyż pozwala nam na pozostanie otwartym na działanie Ducha Świętego nawet wtedy, gdy nie do końca rozumiemy plany, które Bóg ma względem nas.
Mojżesz, doświadczając trudnych momentów, np. w czasie wydarzeń związanych z opuszczeniem Egiptu (plagi, przejście przez Morze Czerwone) oraz w czasie czterdziestoletniej wędrówki przez pustynię, nieustannie się modlił, prosząc Jahwę o pomoc i prowadzenie. Szczera i pełna zaufania modlitwa była kluczowym elementem jego życia i stała się podłożem budowania bardzo bliskiej i głębokiej relacji z Bogiem. Ta relacja stała się tak bliska, że Bóg rozmawiał z Mojżeszem „twarzą w twarz” (Lb 12:8).
Zacytowany fragment z Księgi Liczb ukazuje nam istotę zawierzenia na modlitwie. Kiedy to Aaron i Miriam źle wypowiadają się na temat Mojżesza, Bóg zaprasza całą trójkę do Namiotu Spotkania i wyjaśnia im, że komunikuje się z Mojżeszem w sposób wyjątkowy, bo ten oto prorok współpracuje z łaską i jest całkowicie otwarty na Bożą obecność. To otwarcie to rozpoznanie i zaakceptowanie działania Bożego we wszystkich sytuacjach, tych radosnych i przyjemnych, oraz tych, które są trudne czy też rozdzierające serce z bólu. Taka ufność to najprostsza droga do totalnej przemiany serca i umysłu. Przemiany, która rodzi autentyczną miłość do Stwórcy i drugiego człowieka.(...)
Powyższy tekst stanowi fragment artykułu z najnowszego numeru Głosu Karmelu. Całość dostępna w wersji papierowej.
