Mieliśmy z Dawidem mało lat. Często, a właściwie to chyba zawsze, mocno łobuzowaliśmy. Kiedy przychodził wieczór, dostawaliśmy jeszcze więcej mocy, jakby ktoś w nasze małe ciałka powkładał świeżutkie akumulatorki. Myślę, że z powodzeniem mogliśmy reklamować baterie duracell!

I właśnie w te wieczory naszej maleńkości, kiedy nasza Mama już nas umyła, nakarmiła, pocałowała i pobłogosławiła, kładliśmy się do łóżka z nadzieją na dalsze harce. Mama Ewa miała jednak niezwykłą intuicję. Układała nas po dwóch stronach łóżka, miejsce pośrodku należało do Niej.

Bez słowa przykrywała nas sprawiedliwie jedną kołdrą i zamykała nasze małe stopy w swoich dłoniach (oczywiście musiała zrobić to tak, aby nasze stopy się nie stykały).
Zamykaliśmy oczy, zastygaliśmy w bezruchu i słuchaliśmy…
Mama śpiewała kołysankę ,,Zapada zmrok”.

Pamiętam, że cieszyła mnie wtedy ciemność, bo lubiłam podczas tych cichych koncertów uronić kilka łezek.
Dzisiaj, kiedy podczas Apelu Jasnogórskiego Ksiądz zaśpiewał i zagrał ,,Zapada zmrok”, wylałam fontannę łez.
Wdzięczności, zawierzenia, ufności, wspomnienia i potrzeby miłości.
Maryjo czuwaj, troszcz się i osłaniaj nas. +