Przywoływanie wstawiennictwa Bogurodzicy w innych księgach liturgicznych

Należy też przywołać fakt, że oprócz Mszału Rzymskiego i Liturgii Godzin, „które trzeba uważać jakby za zawiasy całej rzymskiej modlitwy liturgicznej (…), także inne księgi liturgiczne dostarczają wiele tekstów wyrażających gorącą miłość i pokorną modlitwę do Bożej Rodzicielki (MC 14). Kościół bowiem:

1. Przyzywa wstawiennictwa Maryi, Matki łaski Bożej, zanim zanurzy kandydatów w zbawczych wodach chrztu (por. Obrzędy chrztu dzieci, Katowice 1992, nr 48, 58; Obrzędy chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych, Katowice 1988, nr 214, 219);
2. Wiarę wierzących w Chrystusa, który „za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy” umacnia w sakramencie bierzmowania (por. Obrzędy bierzmowania, Katowice 1975, nr 23);
3. Przywołuje wstawiennictwa Matki Najwyższego Kapłana w Litanii do Wszystkich Świętych podczas obrzędów święceń biskupa, prezbitera i diakona (zob. Pontyfikał rzymski. Obrzędy święceń biskupa, prezbiterów i diakonów, Katowice 1999, nr 42, 127, 203);
4. Błaga o pomoc Maryi dla tych, którzy podejmując bliższe naśladowanie Chrystusa składają śluby zakonne lub przyjmują konsekrację dziewic, ukazując im w Niej doskonały wzór życia bez reszty oddanego Bogu (zob. Obrzęd profesji karmelitów bosych, Warszawa 1978, nr 27, 60, 67);
5. Prosi Świętą Bożą Rodzicielkę o opiekę dla matek wdzięcznych za otrzymany dar macierzyństwa, błogosławiąc je po porodzie (zob. Obrzęd Błogosławieństw, I, 227-229);
6. Imię Najświętszej Dziewicy przywołuje w obrzędach wielu błogosławieństw (np. błogosławieństwa rodzin (OB I,52, 82), dzieci (OB I,148, 189); pielgrzymów (OB I, 416); ziół i kwiatów (OB II,1412-1414; por. DPL 181) oraz ziarna siewnego (OB II,1426-1428);
7. Ku Maryi z Nazaretu kieruje żarliwe błaganie za chorych i cierpiących i za tych, dla których nadchodzi godzina śmierci (por. Sakrament chorych. Obrzędy i duszpasterstwo, Katowice 1978, nr 148, 168, 193, 195);
8. Zabiega o Jej wstawiennictwo dla tych, którzy zamknąwszy oczy na światło doczesne stanęli już przed Chrystusem, Światłością Wiekuistą (por. Obrzędy pogrzebu, Katowice 1977, nr 64, 78).
9. Za Jej przyczyną przyzywa pociechy dla tych, którzy udręczeni wielkim smutkiem opłakują w wierze odejście swoich bliskich (por. Oficjum za zmarłych: Modlitwa za zmarłych krewnych, przyjaciół i dobroczyńców)

Przegląd ksiąg liturgicznych, uczyniony w dotychczasowych odcinkach, pozwala nam stwierdzić z radością, że przez posoborowe aggiornamento „spojrzano na Maryję Dziewicę w pełni tajemnicy Chrystusa i zgodnie z tradycją uznano owo szczególne miejsce, jakie w kulcie chrześcijańskim przypada Tej, która jest świętą Bożą Rodzicielką i dostojną Towarzyszką Odkupiciela” (MC 15). Nie mogło być inaczej, albowiem zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie, najznakomitsze i najwspanialsze przejawy pobożności względem Najświętszej Dziewicy albo rozwinęły się w ramach samej liturgii, albo zostały do niej włączone. Dlatego też kult oddawany Najświętszej Dziewicy także dzisiaj przedłuża nieustannie i powiększa tę cześć, jaką w każdym czasie okazywał Jej Kościół.

W kolejnych odcinkach naszego cyklu przyglądniemy się nabożeństwom maryjnym, rozpoczynając od nabożeństwa majowego, różańcowego i szkaplerznego.

o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD