Jasnogórskie śluby Narodu Polskiego
Śluby jasnogórskie stanowią uroczysty akt przyrzeczeń złożonych Matce Bożej Królowej Polski na Jasnej Górze 26 sierpnia 1956 roku w brzmieniu napisanym przez czcigodnego sługę Bożego, kardynała Stefana Wyszyńskiego, prymasa Polski w więzieniu w Komańczy. Przy udziale około miliona wiernych i biskupów polskich rotę ślubów odczytał biskup Michał Klepacz z Łodzi, pełniący obowiązki przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski. Na fotelu przeznaczonym dla Prymasa leżały biało-czerwone kwiaty, a on sam składał śluby w miejscu swojego odosobnienia w Komańczy w duchowej łączności z Jasną Górą. Wydarzenie następowało w trzechsetną rocznicę złożonych we Lwowie ślubów króla Jana Kazimierza (1656) i ogłoszenia Matki Bożej Królową Polski.
Inicjatorem idei ponowienia królewskich ślubowań i ich aktualizacji w zmienionych po II wojnie światowej warunkach polityczno-społecznych Narodu był kard. Stefan Wyszyński (7 czerwca miała się odbyć jego beatyfikacja, odroczona ze względu na pandemię). Śluby miały na celu gruntowne odrodzenie indywidualnego i społecznego życia religijnego i moralnego i były też wyrazem świadomości istnienia wielu zagrożeń ze strony władzy komunistycznego państwa, dążącego najpierw do ograniczenia, a następnie do całkowitego wyeliminowania wpływów Kościoła na społeczeństwo, oraz tendencji do zerwania więzi z chrześcijańską przeszłością i kulturą narodu. Nadto śluby zainicjowały również ogólnopolski program duszpasterski Wielkiej Nowenny (trwającej 9 lat) w ramach przygotowań do obchodów Tysiąclecia Chrztu Polski (966-1966).
Jasnogórskie śluby Narodu zachowały ideę ślubowań króla Jana Kazimierza, ale zostały rozszerzone i dostosowane do sytuacji społeczno-politycznej i główny akcent przeniosły z jednostki na naród, kładąc nacisk na dochowanie wierności Bogu, Kościołowi i jego pasterzom, trwanie w łasce uświęcającej, poszanowanie dla daru życia, nierozerwalność małżeństwa, godność kobiety, przepojenie życia rodzinnego zasadami ewangelii, obronę młodego pokolenia przed niewiarą i zepsuciem moralnym, zgodę społeczną, pokój i miłość oraz sprawiedliwy podział dóbr, walkę z wadami narodowymi i rozwijanie cnót społecznych, a przede wszystkim szerzenie w Ojczyźnie czci dla Matki Bożej. Śluby były więc w istocie programem nowego ładu społecznego i mobilizowały katolickie społeczeństwo do życia wartościami ewangelicznymi. Śluby zwróciły powojenne duszpasterstwo ku maryjności, związanej z jasnogórskim sanktuarium i doprowadziły naród do Wielkiej Nowenny i Milenijnego Aktu Oddania Polski w macierzyńską niewolę Maryi za wolność Kościoła w Ojczyźnie i na całym świecie, złożonego na Jasnej Górze w czasie centralnych obchodów Tysiąclecia Chrztu Polski 3 maja 1966 roku.
Do ponawiania ślubów jasnogórskich i do życia ich treścią Episkopat Polski wzywał przy różnych okazjach. Nadto ich doroczne odnawianie zalecają też w uroczystości Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski (3 maja) i Matki Bożej Jasnogórskiej (26 sierpnia) Agendy liturgiczne i w niektórych z nich znajdujemy też Modlitwę o pomoc w wypełnianiu Jasnogórskich Ślubów Narodu. W dniu 26 sierpnia 2006 roku, w pięćdziesiątą rocznicę złożenia ślubów jasnogórskich, zebrało się w Częstochowie ponad 200 tysięcy wiernych, a odnowieniu ślubów przewodniczył kard. Józef Glemp, ówczesny prymas Polski.
o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD
