Pielgrzymki do sanktuariów maryjnych

Ważną rolę w pobożności maryjnej w skali ogólnoświatowej, a także w życiu Kościołów partykularnych odgrywają pielgrzymki do Sanktuariów Maryjnych. Znanymi na całym świecie są sanktuaria w Altöting, Częstochowie, Fatimie, Guadalupe, Loreto, Lourdes, Montserrat, La Salette, w Wilnie przy Ostrej Bramie, Berdyczowie i w wielu innych miejscach. Sanktuariami o zasięgu ponad narodowym stają się za naszych dni miejsca objawień maryjnych w Kibeho (Rwanda) i w Medjugorie (Bośnia i Hercegowina); to ostatnie w dużej mierze dzięki zaangażowaniu delegata apostolskiego, ks. abp. Henryka Hosera SAC.

Do sanktuariów przybywają rzesze wiernych, korzystając z sakramentów i sakramentaliów i odnawiając swoje życie religijne oddają cześć Świętej Bożej Rodzicielce, powierzając się równocześnie Jej macierzyńskiej opiece (por. Dyrektorium pobożności ludowej 204, 267-272).

Pielgrzymowanie winno mieć zawsze wymiar eschatologiczny, jako znak drogi do Królestwa niebieskiego, uświadamiający człowiekowi jego bycie w drodze; następnie wymiar pokutny, rozumiany jako droga nawrócenia i wymiar świąteczny wyrażający radość z dokonującego się duchowego odrodzenia. Nie mniej ważnym jest także wspólnototwórczy aspekt pielgrzymki: pielgrzymujący znajduje się bowiem we wspólnocie wiary i miłości nie tylko z innymi pątnikami, ale także z Panem, który idzie z nim tak, jak szedł z uczniami z Emaus (tamże 286).

Maryja Dziewica towarzyszy zawsze człowieczemu pielgrzymowaniu, jest znakiem niezawodnej nadziei i pociechy dla pielgrzymującego Ludu Bożego i wzięta do nieba nie zaprzestaje swego zbawczego zadania, lecz poprzez wielorakie swoje wstawiennictwo ustawicznie zjednuje nam dary zbawienia wiecznego oraz dzięki swej macierzyńskiej miłości opiekuje się braćmi swego Syna, pielgrzymującymi jeszcze i narażonymi na trudy i niebezpieczeństwa, póki nie zostaną doprowadzeni do niebieskiej ojczyzny (por. Lumen Gentium 62, 68-69).

o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD