Nabożeństwa Fatimskie i pierwszych sobót miesiąca

Nabożeństwo Fatimskie, zwane także Różańcem Pokutnym, nawiązuje do objawień Matki Bożej w Fatimie. Ma ono charakter ekspiacyjny i obejmuje wspólne odmawianie różańca. Każdorazowo odmawia się jedną z jego części.

Nabożeństwo to jest odpowiedzią na dwa wezwania z fatimskiego orędzia Maryi: do modlitwy różańcowej i do czynienia pokuty za grzeszników, stąd niektóre, wybrane tajemnice odmawia się z rękami rozkrzyżowanymi lub podniesionymi do góry, jak modlił się Mojżesz podczas bitwy z Amalekitami, Chrystus na Krzyżu lub chrześcijanie w katakumbach, którzy wobec szerzących się prześladowań błagali Boga o miłosierdzie, a wyciągnięte ręce były symbolem serc otwartych na dar Bożej łaski.

W nawiązaniu do faktu, że objawienia fatimskie miały miejsce od 13 maja do 13 października 1917 roku, od maja do października, 13. dnia każdego miesiąca, czciciele Maryi spotykają się w kościołach na czuwaniu modlitewnym. W zależności od zwyczajów lokalnych czuwania mają określony charakter. Z reguły jednak składają się na nie Msza święta i różaniec pokutny, odmawiany lub śpiewany podczas procesji z figurą Matki Bożej Fatimskiej i wzniesionymi do góry lampionami. Śpiewa się także fatimską pieśń „Ave Maria” i inne pieśni maryjne.

Nabożeństwo Fatimskie szczególnie cenił św. Jan Paweł II, zwłaszcza po zamachu z 1981 roku. Trzykrotnie pielgrzymował do Fatimy, a 25 marca 1984 roku, na zakończenie obchodów Jubileuszowego Roku Odkupienia, z biskupami z całego świata, wobec przywiezionej z Fatimy figury Matki Bożej, zawierzył świat Niepokalanemu Sercu Maryi. Zaś 26 czerwca 2000 roku ogłosił trzecią tajemnicę fatimską.

Już w 1983 roku abp Jerzy Ablewicz, ordynariusz diecezji tarnowskiej, dokonał w Borkach koło Szczucina intronizacji figury Matki Bożej Fatimskiej (pobłogosławionej w Fatimie 13 maja 1982 roku przez św. Jana Pawła II) w kościele wzniesionym tam, jako pomnik-wotum za ocalenie życia Ojca Świętego. W latach późniejszych wzniesiono w Polsce wiele kościołów p.w. Matki Bożej Fatimskiej i w wielu parafiach oraz kościołach zakonnych wprowadzono praktykę nabożeństwa fatimskiego.

Sam św. Jan Paweł II 7 czerwca 1997 roku konsekrował Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej na Krzeptówkach w Zakopanem, które także zostało wzniesione jako wotum za jego ocalenie. Z okazji stulecia objawień fatimskich świątynia zakopiańska została ogłoszona przez Konferencję Episkopatu Polski Sanktuarium Narodowym, co 14 marca 2018 roku podpisał jej przewodniczący, ks. abp Stanisław Gądecki. Budowniczymi i kustoszami sanktuarium są księża pallotyni.

Z orędzia fatimskiego, przekazanego przez Służebnicę Bożą s. Łucję, karmelitankę bosą, wywodzi się także nabożeństwo wynagradzające pierwszych pięciu sobót miesiąca, zatwierdzone przez Kościół już 13 września 1939 roku. Istotą tego nabożeństwa jest wynagrodzenie za grzechy popełnione przeciwko Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi Panny. Obrażają one Boga i Jej Niepokalane Serce, są pogardą wobec Bożej miłości oraz powodem piekielnych mąk ludzi, za których umarł Syn Boży. Matka Boża pragnie ocalić jak najwięcej osób, dlatego przychodzi, aby ostrzec przed konsekwencjami grzechu, aby ocalić grzeszników od piekła, aby skłonić ich do nawrócenia. Najświętsza Dziewica chce naszego zaangażowania w tę misję. Stąd nabożeństwo pierwszych sobót miesiąca jest formą pomocy grzesznikom. Przez to nabożeństwo przepraszamy Boga i wynagradzamy za grzechy obrażające Niepokalane Serce Maryi. Nabożeństwo sprawia, że także w sercach tych, którzy je praktykują wzrasta miłość ku Bogu i bliźnim. Warunki tego nabożeństwa to przystąpienie w pierwsze soboty miesiąca do spowiedzi z intencją wynagrodzenia za grzechy popełnione przeciw Niepokalanemu Sercu Maryi, pełne uczestnictwo w Eucharystii, odmówienie cząstki różańca i modlitwa o nawrócenie grzeszników.

o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD