Nauka Soboru

Najlepszą i najbardziej zrównoważoną odpowiedź, dotyczącą zarówno kultu maryjnego, jak i refleksji teologicznej na temat roli Matki Chrystusa w historii zbawienia, dał Sobór Watykański II. Traktuje on obszernie o Maryi poświęcając Jej ósmy rozdział Konstytucji dogmatycznej o Kościele – Lumen Gentium, zatytułowany wymownie: Błogosławiona Dziewica Maryja w tajemnicy Chrystusa i Kościoła. Stwierdza się tam, że Matka Boża cieszy się szczególną czcią od najdawniejszych czasów, jednak kult maryjny nie jest kultem uwielbienia, należnym Osobom Boskim, lecz kultem czci i miłości, jaki prowadzi do ukochania Chrystusa i do zachowywania Jego przykazań (LG 66). Ojcowie Soborowi wypracowali też wskazania pastoralne, dotyczące kultu maryjnego, zapraszając do popierania i praktykowania kultu Bogurodzicy, zwłaszcza liturgicznego oraz do cenienia praktyk pobożności maryjnej zalecanych od wieków przez Magisterium Kościoła. Równocześnie Sobór przestrzegł przed przesadnością i zaprosił do unikania w kulcie maryjnym ciasnoty umysłu, a także tego wszystkiego, co mogłoby wprowadzić w błąd braci odłączonych. Ojcowie Soborowi nakazali nadto studium Pisma świętego i Tradycji, na których winien bazować autentyczny kult maryjny, polegający przede wszystkim na naśladowaniu cnót Najświętszej Dziewicy i unikający sentymentalizmu i łatwowierności (LG 67).

Dodajmy, że w orędziu na Międzynarodowy Kongres Maryjny z 1965 r., który odbył się w Santo Domingo, św. Paweł VI zaznaczył, że mówiąc o praktykach i zbożnych ćwiczeniach ku czci Matki Bożej zalecanych przez Urząd Nauczycielski, Ojcowie Soborowi mieli na myśli przede wszystkim różaniec i szkaplerz karmelitański (AAS 57 [1965] 376).

Kult maryjny – według Ojców Soborowych – jest odpowiedzią na Boże Objawienie dotyczące Matki Mesjasza i powinien mieć wymiar chrystologiczny, trynitarny, eklezjalny i ekumeniczny. Winien być nadto włączony w liturgię Kościoła (SC 103).

o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD