UFNOŚĆ, ZAWIERZENIE, NADZIEJA

Siostra Genowefa zaświadcza, jak bardzo Teresa była przywiązana do obrazu przedstawiającego dziecko siedzące na kolanach Jezusa i wyrywające się, by pocałować Jego oblicze. Jest to stała postawa Świętej: świadomość własnej małości i ubóstwa oraz doświadczenie Bożego miłosierdzia z konieczności łączą się w ufnym zawierzeniu dziecka, które czuje się bezpieczne w ramionach ojca lub matki: „Spodobało się Jezusowi wskazać mi jedyną drogę, która wiedzie w sam boski żar; tą drogą jest zaufanie małego dziecka, które bez obawy zasypia w ramionach swego Ojca” (B 1r).

Jakkolwiek Teresa nie posługuje się wyraźnym cytatem, to jednak przyswaja sobie pełne ufności wyrażenia Psalmu 131: „Panie, moje serce się nie pyszni i oczy moje nie są wyniosłe. Nie gonię za tym, co wielkie, albo co przerasta moje siły. Przeciwnie: wprowadziłem ład i spokój do mojej duszy. Jak niemowlę u swej matki, jak niemowlę – tak we mnie jest moja dusza” (Ps 131:1-2).

Pisma Teresy opierają się na dwóch tekstach literatury mądrościowej. Pierwszy jest wzięty z Księgi Przysłów (9:4 Wlg): „Jeśli kto jest maluczki, niech przyjdzie do mnie”, a drugi z Księgi Mądrości (6:7 Wlg): „Mały otrzyma miłosierdzie”. Te teksty, razem z urywkami już cytowanymi z Księgi Izajasza (40:11; 66:12- 13), znajdowały się w zeszyciku Celiny, a Teresa miała je zawsze przy sobie. Na tych prostych cytatach została oparta cała nauka o drodze dziecięctwa duchowego.

Czytaj w najnowszym GŁOSIE KARMELU