Opis grafiki

Wiosną 1645 roku rozpoczęto budowę klasztoru karmelitów bosych w Wiśniowcu na Wołyniu. Ufundował go Jeremi Korybut Wiśniowiecki, książę na Zbarażu, Wiśniowcu i Łubniach. Wolą fundatora było, aby zakonnicy słowem i przykładem apostołowali wśród lokalnej społeczności, pomagając jej trwać w wierze katolickiej, a tym, którzy od niej odpadli, powrócić do Kościoła katolickiego. Budowla powstawała w niespokojnych czasach rebelii kozackiej pod wodzą Bohdana Chmielnickiego, kiedy to Kozacy i zbuntowani chłopi dopuszczali się napadów na dwory szlacheckie, klasztory i kościoły, niszcząc mienie i mordując ludność polską.

Klasztorny kronikarz odnotował, że jesienią 1655 roku bandy kozackie napadły na Wiśniowiec. Przełożony klasztoru, ojciec Hilary od św. Józefa, z dawnego i szlachetnego rodu Herburtów, śpiesząc z pomocą duszpasterską konającym ofiarom, wpadł w ręce Kozaków. Ci zadali mu okrutną śmierć w dniu 7 października 1655 roku. Najpierw odcięli mu nogi i ręce, a na końcu głowę. Historyk zakonu, ojciec Jan Kanty Osierda (1878-1948), naszkicował z wyobraźni scenę pojmania ojca Hilarego przez Kozaków. Jeden z nich wbija dzidę w okolice serca ojca Hilarego, a inni zdzierają z niego biały płaszcz zakonny i habit, aby dokonać rozczłonkowania ciała zakonnika. W tle widać mury klasztoru karmelitów bosych w Wiśniowcu oraz wiśniowieckie domostwa i ich przerażonych mieszkańców, do których zakonnik śpieszył z posługą duszpasterską. Na ziemi, przed ojcem Hilarym, leży podróżny kij, a także zakonny kapelusz i księga – znaki wędrownej pracy apostolskiej.

o. Jerzy Zieliński OCD