Nigdy świat nie wywyższa; a jeśli to robi, to tylko po to, aby poniżyć, jeśli ci, których wywyższa, prawdziwie są synami Bożymi. Wiem o tym dobrze z wielokrotnego doświadczenia. Dawniej bolała mię bardzo ta wielka ślepota, jaka się objawia w tych pochwałach, dzisiaj śmieję się z nich i słucham ich, jakbym słuchała mowy szatana. Pamiętajcie o waszych grzechach, a jeśliby kiedy w tych pochwałach było co prawdy, mówcie sobie, że to nie wasza zasługa, jeno dar łaski Bożej, za który tym gorliwiej obowiązane jesteście służyć Panu. Wzbudzajcie i utrzymujcie w sobie bojaźń świętą, aby dusza nie dała się uśpić tym pocałunkiem, jaki daje on fałszywy pokój świata. Wierzcie mi, jest to judaszowski pocałunek.

(PMB 2,13)

W Ewangelii św. Marka często spotykamy się z tym, co bibliści określają mianem sekretu mesjańskiego. Jezus nie chciał, by rozgłaszano kim jest, ani to, co czyni. Wiedział, że te pochwały i uznanie u ludzi, tylko ze względu na cuda, które czynił, nie przyczynią się dobrze Jego misji, wypaczą ją, a wręcz może i uniemożliwią. Święta Teresa również niejako mówi w tym duchu. Nie jest dobrze, gdy świat i ludzie światowi chwalą i podziwiają tych, którzy idą za Bogiem i Jego wskazaniami. Oni nie żyją już dla tego świata, więc nie jest dobrze, a nawet trochę podejrzane wydaje się, że świat ich chwali i podziwia. Może się oczywiście tak zdarzyć, że ktoś może podziwiać czyjeś cnoty, czy łaski, którymi Bóg raczył obdarować, jednak nie należy do tego przywiązywać zbytniej wagi. Te pochwały są niczym judaszowski, nieszczery, podstępny pocałunek. Mogą zniszczyć czujność, wpędzić człowieka w pychę i pozbawić bojaźni Bożej. Przymioty, łaski i dary są potrzebne podczas wędrówki ziemskiej, ale nigdy nie powinny one pozbawić nas pokory i wpędzić w pychę. Nigdy nie możemy zapomnieć, kim byliśmy, kim jesteśmy bez Boga, który z tylu nieszczęść, niebezpieczeństw nas wybawił i z tylu upadków nas podniósł.

br. Tomasz Kozioł OCD

fot.unsplash.com