W miarę jak poczęły się zaludniać te gołębniki Najświętszej Panny, Pani naszej, Boski Majestat Pana począł objawiać wielmożności swoje w tych niewiastach, słabych z natury, ale mocnych i mężnych w pragnieniach świętych i w oderwaniu się od wszystkiego stworzenia, to jest w tym, czym najściślej dusza łączy się ze Stwórcą swoim, jeśli ma czyste sumienie.

(F 4,5)

Różnie określano klasztory kontemplacyjne. Św. Teresa od Jezusa zreformowane przez siebie klauzurowe klasztory sióstr karmelitanek bosych określa mianem gołębników Najświętszej Maryi Panny. Jest to trafna nazwa. Od zawsze gołębniki były miejscem schronienia dla delikatnych i płochliwych ptaków przed niesprzyjającymi warunkami atmosferycznymi, a przede wszystkich przed drapieżnikami, np. jastrzębiami. Taka jest też rola tych klasztorów. Pod czułą opieką Maryi, siostry mają dążyć do zjednoczenia z Bogiem. Modlitwa, życie kontemplacyjne potrzebują odpowiednich warunków, klimatu, aby móc się rozwijać, wzrastać i dojrzewać, aż do osiągnięcia pełnej dojrzałości. Gołębniki zakładano, ponieważ zapewniały pożywienie ludziom. Bowiem często z nich podbierano jaja i pisklęta. Tak samo siostry zamknięte za klauzurą oddały się na służbę. Nie żyją same dla siebie, ale dla Kościoła i dla innych dusz. Żyją również po to, by być fundamentem dla tych, co przyjdą po nich. Widać więc jak dużo też od nich zależy. Jaki będzie klimat tych gołębników? Czy będzie tam atmosfera sprzyjająca życiu, którego głównym celem jest zjednoczenie z Bogiem, atmosfera, która będzie przyciągać inne, młode gołębie, by się tam osiedliły?

br. Tomasz Kozioł OCD

fot.unsplash.com