Porównanie to jest chyba najlepsze, bo jak ono dziecię, nic samo nie czyniąc ani rozumiejąc, z lubością tylko przyjmuje pieszczoty, którymi je matka obsypuje, tak i dusza do tego stanu podniesiona, bez żadnego przyczynienia się i działania rozumu, cieszy się tą rozkoszą, którą Oblubieniec ją napawa.

(PMB 4,5)

Czym jest zjednoczenie duszy z Bogiem? Trudno mówić o tak wzniosłym etapie życia duchowego, o tej łasce mistycznej. Jedno jest pewne. Jest to ukoronowanie całej drogi życia duchowego, niejako jej szczyt życia na ziemi. Człowiek jest odmieniony i staje się na powrót dzieckiem, dzieckiem Bożym, całkowicie zależnym od swego Stwórcy i Pana. Całkowicie zdaje się na Niego. Wie, że nie musi już dużo myśleć o Bogu, próbować Go zrozumieć, objąć rozumem Jego spraw. Może wreszcie bezpiecznie poczuć się w Jego ramionach, przyjmować wszelkie pieszczoty i łaski od Niego. Cieszy się podobnie jak w raju obecnością Boga, że może z Nim przebywać, niejako przechadzać się w Jego towarzystwie. Czy zastanawia się nad tym, co się z nią dzieje? Nie, bo po co?. Próba zrozumienia tego sprawiłaby, że nie w pełni może cieszyć się tym szczęściem, jakie tam Bóg dla niej przygotował. Jest to najwspanialszy etap w życiu duchowym, ale i najtrudniejszy zarazem, wręcz niewyobrażalny. My lubimy mieć wszystko pod kontrolą, chcemy wszystko zrozumieć, sami stanowić o sobie. Chciejmy choć na krótko, choć na czas modlitwy zrezygnować z tych naszych zabezpieczeń, by poczuć się jak dziecko w ramionach kochającego nas Ojca.

br. Tomasz Kozioł OCD

fot.unsplash.com