Dusza w tym stanie jest jakby złoto, które Pan darami swymi przetopił i oczyścił, a teraz jakoby kładzie na nie różnobarwne ozdoby i rozmaitymi sposobami, dobrze znanymi duszy wyniesionej na ten stopień, obrabia ją i doświadcza, aby się okazało, jaką próbę wytrzyma. Otóż i dusza przez ten czas tak pozostaje nieruchoma, jak złoto w ręku złotnika. I Mądrość boska podoba sobie w niej, widząc ją taką, więc na to złoto, im rzadziej się je spotyka, tym droższe nakłada kamienie i nieprzeliczone ozdoby

(PMB 6,10)

Powie ktoś, że to przecież niemożliwe, a co najmniej dziwne, żeby dusza była ze złota. Jednak przecież też się mówi, „to złoty człowiek”, że „ktoś ma złote serce”, chcąc podkreślić jego dobroć i miłość niespotykaną u innych. Święta Teresa mówi wyraźnie, że duszę jakby złoto ma człowiek w okresie zjednoczenia z Bogiem. Dodaje również, że takich ludzi jest mało. Niewielu jest bowiem takich, którzy pozwalają Bogu działać w swoim życiu. Dokładnie, pozwalają Mu oczyścić się z brudu, naleciałości grzechowych. Nie chcą, aby ich stary człowiek, do którego się przywiązali umarł. Wiadomo też, że złoto hartuje się w ogniu, tam nabiera czystości i blasku. Dusza ludzka pięknieje, rozwija się w ogniu cierpienia i doświadczeń. Dusza ludzka, wychodząca z rąk Bożych nie tylko jest z najczystszego złota, ale również zostaje przyozdobiona cnotami, niczym najszlachetniejszymi klejnotami. Z uwagi na to, że takich dusz jest mało, Pan nie szczędzi jej najpiękniejszych ozdób. Nagradza ją w ten sposób za wierność, wytrwałość, a nade wszystko miłość do Siebie. Jak dobrze mieć takiego Przyjaciela. Jeżeli tylko zobaczy, że chcemy być Jego przyjaciółmi, że chcemy Go kochać, jak jeszcze nikt inny, sam nas przemieni, przyozdobi, upiększy, byśmy na to nie marnowali czasu, a mieli go na to, by Go jeszcze bardziej miłować i w ten sposób odwdzięczyć Mu się za to, co dla nas robił i robi.

br. Tomasz Kozioł OCD

fot.unsplash.com