To miejsce jest szczególnie chronione. Po pierwsze wysokością, ponieważ znajduje się w najwyżej położonym mieście-stolicy prowincji Hiszpanii o takiej samej nazwie – Ávili (1128 m n.p.m.). Dalej, otoczone jest średniowiecznym, ponad dwuipółkilometrowym murem, którego wysokość dochodzi nawet do dwunastu metrów i grubości ponad dwu i pół metra. W końcu znajduje się w siedemnastowiecznym kamiennym kościele. Tak imponująco prezentuje się miejsce narodzin największej hiszpańskiej Świętej – Teresy od Jezusa.

„Był zimny poranek 28 marca 1515 roku w Ávili. Słońce jeszcze nie wzeszło. Miasto cicho spało, zamknięte w obrębie granitowych murów, zwieńczonych ponad dwoma tysiącami blanków. Spokojne i białe od szronu ulice pozostawały zatopione w samotności nocy i spowite klasztorną ciszą. W wąskich i podłużnych okienkach pojawiały się ledwie dostrzegalne światełka i hałaśliwe odgłosy.

W południowej części tegoż miasta, w obrębie jego murów, można było dostrzec budynek z granitowych kamieni wraz z położonym za nim niewielkim ogrodem. Nad drzwiami wejściowymi umieszczono kamienną tarczę herbową. To dom Alonsa Sancheza de Cepedy i Beatriz de Ahumady.

Posiadał obszerne pokoje o szlacheckim wystroju. Na ścianach zostały zawieszone rycerskie miecze, ostrogi, kopie i kusze, różnego typu tarcze, złote pasy i błyszczące hełmy. W skrzyniach schowano holenderskie tkaniny, złote koszule, ubrania z Walencji i tuniki z Damaszku. Na półkach ustawiono religijne książki, historyczne i literackie, żywoty świętych, dzieła Cycerona i Seneki, wiersze Juana de Mena i Wergiliusza, Ewangelie. Na stole błyszczały krzyże, ozdobione złotymi i srebrnymi łańcuszkami, stały poświęcone świece oraz leżała szachownica z figurami wykonanymi z kości słoniowej.

Z pokoi i z korytarzy dobiegał gwar piątki rodzeństwa oraz kilku krewnych. Mieszkająca tutaj rodzina cieszyła się z przyjścia na świat uroczej dziewczynki. Jej urodzinom nie towarzyszyło nic nadzwyczajnego. Nie pojawiły się znaki na niebie. Nie było żadnego proroczego snu, który wskazywałby na chwalebną przyszłość dziecka. Wyczuwało się jednak coś, czego nikt nie potrafił wyrazić. Jakiś rodzaj instynktu kazał dostrzec w maleństwie stworzenie, które zostanie przeznaczone do wielkich rzeczy” (Crisogono de Jesús Sacramentado OCD, Teresa od Jezusa, Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków 2014).

W barokowej kaplicy upamiętniającej narodziny Świętej miejsce centralne zajmuje rzeźba Teresy autorstwa Grzegorza Fernardeza. Ponadto wzrok przyciągają dwa rzędy malowideł i ozdobne witraże. Nas interesują cztery niżej położone wyobrażenia przedstawiające cztery rodziny zakonne: franciszkanów, dominikanów, jezuitów i karmelitów. Na każdym z tych wizerunków znajduje się również postać Teresy i Chrystusa. To szczególny zabieg artystyczny chcący przekonać obserwatora, że Święta, tworząc nową rodzinę zakonną karmelitów bosych i karmelitanki bose, zebrała to, co najlepsze od innych zakonów. Mówi się, że jej duchowość jest eklektyczna.