On bowiem jest naszym pokojem… (Głos Karmelu, nr 99)

On bowiem jest naszym pokojem…

Andrzej Cekiera OCD

Chyba nie ma dziś publicznej wypowiedzi Papieża, która nie kończyłaby się modlitwą o pokój. Media zalewają nas obrazami i opisami brutalnych wojen. Niepokoimy się, spoglądając na sytuację za naszą wschodnią granicą. Zastanawiamy się, jak zakończą się kłótnie polityczne w naszym kraju. Nieraz doświadczamy głębokich podziałów nawet w naszych rodzinach. W końcu zaglądamy we własne serce i zauważamy fale niespokojnych myśli, które uderzają w nasz pokój. Choć wszyscy dziś myślą i mówią w różnych kontekstach o pokoju, widzimy, jak odległa to rzeczywistość. Wielu chyba zresztą wyobraża go sobie na własny sposób, tworząc kolejne utopie ludzkich rozwiązań. Mam wrażenie, że po doświadczeniu kilkudziesięciu lat względnego pokoju w Europie zaklinamy rzeczywistość, łudząc się, że uda się zbudować pokój decyzjami polityków i ekonomistów.

I kiedy wreszcie widzimy, jak wszystkie ludzkie starania, mniej lub bardziej szczere, zawodzą, w końcu dochodzimy do sedna, do najgłębszej chrześcijańskiej perspektywy: pokój to dar... i to dar z wysoka, który co najwyżej możemy przyjąć i rozwijać, a nie stwarzać naszymi rękami, choć tak bardzo byśmy chcieli. To nie coś na kształt kolejnego planu podziału strefy wpływów, czy zasobów Ziemi. Pokój to nie coś, a KTOŚ! Pokój, jeśli ma być trwały, nosi jedno imię: Jezus. Nie jest to bynajmniej mój wymysł, bo kimże jestem, żeby silić się na tak wzniosłe opinie. Taką perspektywę roztacza przed nami Pismo Święte. Pokój to Chrystus, Bóg wcielony, który staje się jednym z nas. Ma moc napełnić wszystko i wszystkich pokojem. On jest punktem dojścia! Przyjrzyjmy się zatem, jak bogata tradycja starotestamentalna związana z koncepcją pokoju podprowadza nas pod mesjańskie wypełnienie się wszystkiego w Chrystusie. Niech ona leczy nasze lęki i smutki. Niech uspokaja serca, ale też nie pozwala się łudzić i znieczulać utopiami namiastek, jakimi karmi nas ten świat.(...)