W nauczaniu św. Jana Pawła o modlitwie poczytne miejsce zajmuje modlitwa różańcowa, ubogacona przez niego nowymi tajemnicami światła. Jakkolwiek Papież mówił o tej modlitwie wiele razy, całokształt i równocześnie syntezę swojej nauki o niej zawarł w liście apostolskim Rosarium Virginis Mariae z 2002 r. Stwierdził w nim, że różaniec jest modlitwą odmawianą pod natchnieniem Ducha Świętego i umiłowaną przez licznych świętych (nr 8). Przypomniał, że jakkolwiek modlitwa różańcowa ma charakter maryjny, jest ona modlitwą na wskroś chrystologiczną (nr 10), tym bardziej po ubogaceniu jej chrystocentrycznymi tajemnicami światła. Jest nadto modlitwą typowo medytacyjną i wyraźnie kontemplacyjną, jakkolwiek pozostaje modlitwą wokalną.

Ojciec Święty stwierdził, że różaniec prowadzi do upodabniania się do Zbawiciela i do stanu obcowania z Nim w sposób przyjacielski poprzez kontemplowanie w rozważanych tajemnicach – razem z Maryją – Chrystusowego oblicza (nr 10-15). Co więcej, owo nieustanne kontemplowanie oblicza Pańskiego wprowadza odmawiającego różaniec w życie Chrystusa i pozwala mu jakby oddychać Jego uczuciami, czyli naśladować przykład Jego życia pokornego, ubogiego, ukrytego, cierpliwego i doskonałego (nr 15).

Papież przypomniał też, że modlitwa różańcowa pulsuje niejako życiem ludzkim i może być dla każdego słodkim łańcuchem łączącym z Bogiem. Winna być modlitwą zarówno osobistą jak i wspólnotową, modlitwą kapłanów, kleryków i osób konsekrowanych, modlitwą rodzin i za rodziny, modlitwą odmawianą wraz z dziećmi, aby tworzyć w ludzkich domach poniekąd klimat domu nazaretańskiego (nr 39-43).

o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD

na podstawie: Jan Paweł II - Mąż ustawicznej modlitwy. wyd. Karmelitów Bosych, Kraków 2004

fot.unsplash.com