Przypadające 11 lutego liturgiczne wspomnienie Najśw. Maryi Panny z Lourdes od 1992 r., dzięki wspaniałej i intuicji św. Jana Pawła II, celebrowane jest jako Światowy Dzień Chorych, co nawiązuje do licznych cudów uzdrowień jakie dokonały się w tym francuskim sanktuarium maryjnym i do pielgrzymek organizowanym tam dla chorych i dla służby zdrowia. Skądinąd już jedno z wezwań litanijnych nazywa Matkę Najświętszą „Uzdrowieniem chorych”.

Nadto warto uświadomić sobie jak ta kwestia przedstawia się w praktyce kanonizacyjnej, w której badane są uzdrowienia, jako szczególne dary Boże, wypraszane przez wstawiennictwo kandydatów na ołtarze i przekraczające prawa natury. Zadaniem teologów przy badaniu autentyczności cudów jest m.in. stwierdzenie „wyłączności” w przyzywaniu wstawiennictwa konkretnego kandydata do chwały ołtarzy, z równoczesnym stwierdzeniem braku wzywania wstawiennictwa innych kandydatów. W modlitwie o uzdrowienie chorego powinna być zgodność w uciekaniu się do wstawiennictwa tylko jednego i tego samego kandydata. Zdarzają się bowiem przypadki, w których o uzdrowienie proszono kilku kandydatów na ołtarze. Wówczas nawet wtedy, gdy lekarze wykażą niewytłumaczalność tegoż uzdrowienia z punktu widzenia medycyny, nie można go wykorzystać jako środka dowodowego w procesie beatyfikacyjnym konkretnego kandydata do beatyfikacji, ponieważ nie wiadomo, czyjemu wstawiennictwu należy je przypisać i w konsekwencji teolodzy nie mogą wykazać związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wezwaniem wstawiennictwa i uzdrowieniem.

Teolodzy i praktyka Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych uważają jednak, że przeszkody w uznaniu cudu i przypisaniu go wstawiennictwu konkretnego kandydata na ołtarze nie stanowi równoczesna modlitwa do Matki Chrystusa, także w różnorodności maryjnych tytułów, z których wezwanie „Salus infirmorum” wybija się na czoło.

Odejście teologów od zasady, aby wyłączności modlitwy wstawienniczej do konkretnego kandydata do chwały ołtarzy nie kwestionowała modlitwa do Najśw. Maryi Panny wynika z wiary Kościoła we wszechpośrednictwo łask Matki Najświętszej, określone przez św. Jana Pawła II w encyklice Redemptoris Mater jako pośrednictwo macierzyńskie, które „żadną miarą nie przyćmiewa i nie umniejsza jedynego pośrednictwa Chrystusowego, lecz ukazuje jego moc” (nr 38). „Pośrednictwo Maryi – naucza Jan Paweł II – łączy się z Jej macierzyństwem, posiada macierzyński charakter, wyróżniający je od pośrednictwa innych istot stworzonych, które na różny sposób, ale zawsze podporządkowany, uczestniczą w jedynym pośrednictwie Chrystusa” (tamże, nr 39).

Innymi słowy pośrednictwo Matki Najświętszej, będące pośrednictwem macierzyńskim, pozostaje podporządkowane jedynemu pośrednictwu Jezusa i jest pośrednictwem przez uczestnictwo w tymże jedynym pośrednictwie Zbawiciela. Nie może być ono jednak porównywalne z pośrednictwem żadnego z innych ludzi, którymi Bóg posłużył się w realizacji odwiecznego planu zbawienia, ani żadnego ze świętych czy kandydatów na ołtarze, gdyż na mocy specjalnego wybrania Bożego wyróżnia się od tegoż pośrednictwa innych istot stworzonych i je przewyższa.

Kościół nie waha się jawnie wyznawać takiej podpo­rządkowanej roli Maryi. Właśnie świadomość tej roli Jezusowej Matki, przywoływanej także jako Uzdrowienie chorych, co tak bardzo współbrzmi z dzisiejszym wspomnieniem Najśw. Maryi Panny z Lourdes, sprawia, że uciekanie się do Jej pomocy w modlitwie o cud do beatyfikacji konkretnego kandydata na ołtarze, z równoczesną modlitwą do tegoż kandydata, nie powoduje trudności w tegoż cudu udowodnieniu i przypisaniu go konkretnego kandydata przed Bogiem wstawiennictwu.

o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD