ŚWIADOMOŚĆ WŁASNEGO UBÓSTWA

Jednym z najczęściej powtarzających się w pismach Teresy tekstów biblijnych jest modlitwa uwielbienia Jezusa skierowana do Ojca: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je maluczkim. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie” (Łk10:21).

Teresa również czytała i rozważała słowa Pawła Apostoła z Listu do Koryntian: „Przypatrzcie się, bracia, powołaniu waszemu! Niewielu tam mędrców według oceny ludzkiej, niewielu możnych, niewielu szlachetnie urodzonych. Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał to, co niemocne, aby mocnych poniżyć; i to, co nie jest szlachetnie urodzone według świata i wzgardzone, i to, co nie jest, wyróżnił Bóg, by to, co jest, unicestwić, tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga” (1 Kor 1:26-29). Podstawowym odkryciem, które prowadzi.

Teresę po jej drodze, jest właśnie ta świadomość własnego ubóstwa: nikt nie zbliża się do Boga o własnych siłach i o własnych zasługach, lecz akceptując i ofiarując Mu swoje nic. Teresa włącza się do owego orszaku anawim, czyli „ubogich Pana”, którzy stanowią wierną „resztę” w ciągu dziejów Izraela, a którzy osiągają swój szczyt w Maryi, Córce Syjonu, która wyśpiewuje i uznaje swoją nicość w obliczu Boga.

Czytaj w najnowszym GŁOSIE KARMELU