Ziołolecznictwo dawnych mnichów
Większość współczesnych monografii naukowych, opisujących historię ziołolecznictwa, niewiele pisze o przeogromnym wkładzie mnichów różnych zgromadzeń w rozwój medycyny naturalnej. Tymczasem to właśnie oni byli pierwszymi badaczami roślin i zwiastunami nadchodzącej epoki ziołolecznictwa. Ich wiedza przekazywana kolejnym pokoleniom zakonnym i opisana w niedostępnych almanachach nie zawsze była ujawniana ludziom postronnym. Ale owiane tajemnicą, przygotowywane w ciszy murów klasztornych i mozolnie sprawdzane w codziennej terapii leki roślinne ratowały przez wieki ludzkie życie.
Najbardziej znanym i do dziś stosowanym preparatem ziołowym jest Eau de Melisse des Carmes – Acqua Carmelitanea – Karmelitengeist – Essenza Carmelitana – Esencja karmelitańska, opracowana przez mnichów karmelitańskich we Francji.
Pisana historia tej słynnej esencji sięga roku 1611, kiedy jej recepta została udostępniona ludziom jako uniwersalny lek na szerzące się epidemie chorób zakaźnych, wyniszczające w średniowieczu całe narody. Początkowo esencja karmelitańska była jedynym remedium na cholerę, tyfus, dyfteryt i inne choroby zakaźne. Wkrótce stała się powszechnym lekarstwem we Francji, stosowanym w zakażeniach przewodu pokarmowego, infekcjach jamy ustnej i gardła, bólach zębów, infekcjach skóry i zastarzałych ranach oraz dzięki zawartości melissy w nerwowości i bólach głowy. Dzięki działaniu przeciwzapalnemu, przeciwbólowemu i rozgrzewającemu stosowana była w bólach mięśni i stawów. Wkrótce fama jej obiegła całą Europę i esencja rozpowszechniła się we wszystkich krajach jako uniwersalny środek leczniczy na powszechne dolegliwości.
Jej klasyczny skład, opisany w farmakopei D. Hager’a z 1881 roku zawiera olejki eteryczne melissy, cynamonowca, goździka, gałki muszkatołowej, cytryny i kolendry w 75% roztworze spirytusu winnego. Na przestrzeni prawie 4 wieków stosowania esencji powstało wiele jej odmian, ale najskuteczniejsze preparaty zawierały zawsze kanon 6 najważniejszych wyżej wymienionych olejków. Do znanych wersji esencji karmelitańskiej należą preparaty do dziś cenione jak szwajcarski carmol, francuska eau de melisse des carmes, niemiecka melisana czy polski, o ponad 70-letniej tradycji Argol. Tak dawniej jak i dziś esencja karmelitańska jest skutecznym i naturalnym preparatem antyseptycznym, leczącym choroby górnych dróg oddechowych, przewodu pokarmowego, śluzówki jamy ustnej i gardła, bóle głowy, mięśni i stawów. Esencja jest pierwszym remedium na wiele powszechnych dolegliwości i powinna znajdować się w każdej domowej apteczce, bowiem olejki eteryczne w niej zawarte mają działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe, uspokajające i łagodzące, nie dają efektów ubocznych jak chemicznie stworzone leki, a przede wszystkim mikroby chorobotwórcze nie uodparniają się na ich działanie i stosowanie esencji można powtórzyć wielokrotnie z dobrym skutkiem. Potwierdzają to badania kliniczne opisane we współczesnej literaturze naukowej.
Najpiękniejszym wydarzeniem w długiej historii tego zasłużonego preparatu jest właśnie fakt, że wykorzystanie olejków eterycznych i właściwy dobór roślin leczniczych, dokonane przez średniowiecznych karmelitów zostały potwierdzone w badaniach klinicznych w tej samej Francji, w której ten preparat się narodził.
Fakt ten i popularność esencji we wszystkich krajach Europy aż do naszych czasów, stanowi hołd jaki współczesna medycyna naturalna składa mądrości dawnych mnichów karmelitańskich.
źródło: www.albathyment.com.pl
