Przyjaźń, która nie jest stale odnawiana, z czasem zaczyna słabnąć i może dojść do całkowitego jej zaniku. Podobnie bywa też z miłością do Boga. Jeżeli nie jest ona należycie pielęgnowana ulega osłabieniu. Dlatego też św. Rafał w swoich pismach, a zwłaszcza w Konferencjach, zwracał wielką uwagę na moralne i duchowe korzyści płynące z odnawiania ślubów zakonnych, które – według zalecenia Kościoła – winno odbywać się dwa razy do roku. Odnowienie ślubów staje się okazją do pełnego oddania się Chrystusowi:

Przed mniej lub więcej laty oddawaliśmy się wprawdzie Bogu, lecz niedobrze jeszcze świadomi przeszkód, jakie napotkać nas miały w tej mozolnej pracy poświęcenia się, która nam się na początku łatwą być zdawała. – Dzisiaj doświadczeniem, nieraz gorzkim, do praktycznej świadomości rzeczy doprowadzeni, obeznani już dokładniej, czego unikać mamy, czego się wystrzegać, trocheśmy zostali rozczarowani, po sprawdzeniu wątłości sił naszych. Dla możności przeto zysku, o który Zbawca nasz będzie się kiedyś dopominał, do obietnicy poprzednio złożonej dodajemy pewną żywotność, uzupełniając ją przy odnowieniu onej dzisiejszym postanowieniem większej na przyszłość oględności. Odnawiamy pragnienie posiąść tego Pana, który ma być przedmiotem jedynym naszej miłości, i w tym jest żądanie nasze. Mamy za nim gonić, pojmać Go, a na koniec, przez zupełne poświęcenie się, zatrzymać Go na zawsze w komorze serca naszego.

Człowiek czasem zapomina o zobowiązaniach wobec Boga, jakie podjął poprzez złożenie ślubów. Często też wpada w rutynę. Święty Rafał przekonywał, że przez szczere odnowienie ślubów odnawia się i wzmacnia wierność Bogu. O znaczeniu odnowienia ślubów zakonnych pisał:

Nie bez poważnych przyczyn to odnowienie uważane jest za potężną dźwignię do odrodzenia życia zakonnego […]. Owoce jednak stąd otrzymać się mogące zależą przeważnie od naszej własnej dobrej woli i rozsądku; powinien rozsądek i wola zmierzać do pożytkowania nadchodzącej chwili odnowienia ślubów, dla ściślejszego ustalenia w duszy każdej z was wierności w zachowaniu umowy z Bogiem przez śluby zawartej.

Zwracał uwagę, że podczas odnowienia ślubów rodzi się w sercu pytanie: „Czy Mnie miłujesz?”. Refleksja może sprawić, ze wzrośnie świadomość i zrozumienie miłości Boga i bliźniego. W akcie odnowienia ślubów jest także zawarte wezwanie do oddania Bogu duszy:

W dzień od­no­wienia, jakby w sam dzień złożenia ślubów waszych, macie na nowo w zupełności Bogu jako złotnikowi duszę oddać.

Święty Rafał dostrzegał ludzką słabość, zanik gorliwości w przestrzeganiu zobowiązań wypływających ze ślubów. Dlatego nieustannie zachęcał współbraci i karmelitanki bose do wykorzystywania każdej okazji, by odnowić i ożywić swoją więź z Bogiem.

o. Stanisław Fudala OCD