W karmelitańskim kalendarzu liturgicznym, dzień po wspominaniu Wszystkich Świętych Zakonu, obchodzimy wspomnienie wszystkich zmarłych. Polecajmy dziś w modlitwie zmarłych Braci, Siostry i wszystkich zmarłych, którzy żyli duchowością karmelitańską, zmierzając na szczyty Karmelu.
Oto słowa św. Jana od Krzyża w tym temacie, zaczerpnięte z dzisiejszej Godziny Czytań
Z Pieśni duchowej św. Jana od Krzyża, prezbitera (PD 11; 9-10) Kraków, 2010. s. 702-703
Niech zabije mnie twój wzrok i piękno
Nasuwa się tu pewna wątpliwość. Dlaczego ta dusza, widząc Boga, chce umrzeć, gdy synowie Izraela w Starym Testamencie uciekali i bali się ujrzeć oblicze Boga, by nie spotkała ich śmierć? O tym mówił Manoach do swej żony (Sdz 13, 22). Było tak dla dwóch przyczyn. Pierwsza, że w tym czasie, chociaż umierali oni w łasce Boga, jednak nie mogli Go oglądać, dopóki nie przyszedł Chrystus. Dlatego lepiej dla nich było spędzać dni na ziemi, powiększać zasługi i radować się życiem naturalnym, niż przebywać w otchłaniach, bez możności zdobywania zasług, znosząc równocześnie mroki i duchową nieobecność Boga. Dla tej też przyczyny uważano wówczas długie życie za wielkie dobrodziejstwo Boże.
Druga przyczyna jest ze strony miłości. Ponieważ nie kochali oni z taką siłą, nie będąc zranieni miłością Boga, więc bali się Jego oblicza, by nie umrzeć. Lecz teraz, w Prawie łaski, gdy dusza po śmierci ciała może ujrzeć Boga, lepiej jest pragnąć krótkiego życia i śmierci, by Go oglądać już na zawsze. A choćby i tego nie było, jeśli dusza kocha Boga tak gorąco jak ta, o której tu mowa, nie lęka się śmierci na Jego widok. Prawdziwa miłość przyjmuje bowiem z równą pogodą i zadowoleniem wszystko, co jej zsyła miłowany. Czy to będą przeciwności, czy też pomyślności, a nawet same kary, jeżeli On chce to uczynić, to taka miłość je przyjmuje na równi i w ten sam sposób. Umiłowany sprawia jej radość i rozkosz, ponieważ doskonała miłość usuwa lęk, mówi św. Jan (1 J 4, 18). Nie może być gorzka śmierć dla duszy kochającej, gdyż znajduje w niej wszystkie słodycze i rozkosze miłości. Nie może być smutne wspomnienie śmierci, gdyż ona łączy się z radością. Nie może ona być ciężka i bolesna, gdyż właśnie jest kresem wszelkich ciężarów i bólów, a początkiem pełnego szczęścia. Dusza zatem uważa śmierć za przyjaciółkę i oblubienicę, a na jej wspomnienie cieszy się jak na dzień swych zaślubin i wesela. Bardziej pragnie tego dnia i tej godziny, w której musi nadejść jej śmierć, niż królowie potęgi i władzy.
O szczęściu tej śmierci mówi Mędrzec (Syr 41, 3): “O śmierci! Dobry jest twój wyrok dla człowieka biednego”. Jeśli więc dla człowieka, któremu brak rzeczy ziemskich, wyrok śmierci jest dobry, chociaż ona nie tylko mu nic nie daje z rzeczy ziemskich, lecz pozbawia go wszystkich, o ileż lepszy będzie jej wyrok dla duszy, która jak tutaj, pragnie tylko miłości i prosi o miłość coraz większą. Wyrok, który nie tylko nie pozbawi jej tego, co posiada, lecz przeciwnie, stanie się przyczyną dopełnienia miłości, jakiej pragnęła, oraz zaspokojenia wszystkich jej potrzeb! Jest to więc dostateczna przyczyna, dla której dusza ośmiela się prosić bez lęku: zadaj śmierć widokiem Twej boskiej piękności. Wie bowiem, że w tym momencie, gdy ją ujrzy, będzie cała porwana do samej piękności, wchłonięta w samą piękność, i w samą piękność przeobrażona, tak że będzie piękna jak sama piękność, obfitująca i ubogacona jak sama piękność.
Dlatego Dawid mówi (Ps 115, 15): “Cenna jest w oczach Pana śmierć Jego świętych”. A nie byłoby tak, gdyby święci nie mogli uczestniczyć w Jego wielkościach, gdyż wobec Boga nie ma nic kosztownego, tylko On sam. Dlatego dusza nie lęka się śmierci, gdy kocha, owszem, pragnie jej. Grzesznik natomiast czuje ciągłą trwogę przed śmiercią, gdyż przeczuwa, że ona nie tylko pozbawi go wszystkich dóbr, ale sprowadzi na niego całe zło. Dlatego też mówi Dawid (Ps 33, 22): “Śmierć grzeszników jest najgorsza”. A pamięć o niej jest dla nich “jakże gorzka”, dodaje Mędrzec (Syr 41, 1). Kto bardzo kocha życie ziemskie, a mało ceni życie przyszłe, z konieczności musi odczuwać strach przed śmiercią.
