12 lipca 1897 r. osłabiona gruźlicą i bliska śmierci s. Teresa od Dzieciątka Jezus zwierzyła się przeoryszy, matce Agnieszce od Jezusa, swojej rodzonej siostrze: «Nie mam już nic w rękach. Wszystko, co miała, wszystko, co zdobyłam, jest dla Kościoła i dla dusz. Konieczne będzie, aby Zbawiciel wykonał całą moją wolę w Niebie, ponieważ ja nigdy nie wykonywałam mojej woli na ziemi”. Jej siostra zapytała: „Będziesz na nas patrzeć z góry, prawda?” Teresa, o dziwo, odpowiedziała: „Nie, ja zstąpię”.

Dziesięć lat później francuski tekst „Dziejów duszy”, autobiografii Teresy, leżał już na stole papieża Piusa X. Jakiś czas wcześniej ukazało się również nieoficjalne tłumaczenie na język włoski, które trafiło w ręce siostry Marii Ravizzy, zakonnicy która przybyła do Lecce w 1905 r., aby kierować kolegium żeńskim powierzonemu jej kongregacji, siostrom Marcelinkom. To ona w 1908 roku po raz pierwszy rozmawiała z przeoryszą Karmelu z Gallipoli o tej karmelitance z Lisieux, która zmarła kilka lat wcześniej w opinii świętości. Matka Maria Carmela od Serca Jezusowego była w tym samym wieku co Teresa i nosiła wiele problemów tej wspólnoty. Zaczęła ona już wtedy przewidywać kryzys gospodarczy, który rozprzestrzenił się na całe Włochy i który w następnym roku doprowadził klasztor do ruiny. Przeorysza poprosiła o pożyczenie jej „Dziejów duszy”, a będąc pod wielkim wrażeniem, przekazała książkę siostrom.

Trzysta lirów to była w 1910 r. duża suma. Zadłużenie klasztoru było tak duże, że zakonnice nie były w stanie spłacić długu pracami hafciarskimi i przygotowaniem hostii dla diecezji. Na początku roku Matka Maria Carmela, pewna, że ​​mała Teresa jej posłucha, postanowiła odprawić triduum do Trójcy Świętej, aby za wstawiennictwem s. Teresy od Dzieciątka Jezus prosić o rozwiązanie poważnych problemów utrzymania klasztoru. „Ufność czyni cuda” – napisała kiedyś Teresa do swojej siostry Celiny, zachęcając ją, by zawsze się modliła bez zniechęcenia. Tak więc na odpowiedź na modlitwy Matki Marii Carmeli nie trzeba było długo czekać.

W nocy z 15 na 16 stycznia przeoryszy przyśniła się młoda karmelitanka, która uśmiechała się do niej i zapraszała, by poszła z nią do pokoju przy kole, gdzie znajdowała się skrzynia z listą długów: „Słuchaj”, powiedziała, « Pan posługuje się niebianami jak ziemianami, oto pięćset lirów, którymi spłacisz dług wspólnoty». Przeorysza zaprotestowała, że ​​dług wynosi trzysta lirów, ale tamta odpowiedziała: „To znaczy, że pozostałe będą na dodatkowe sprawy, tymczasem nie możesz ich trzymać w celi, chodź ze mną”. Myśląc, że śniła o Najświętszej Dziewicy, matka Maria Carmela nazwała ją tym imieniem, ale usłyszała odpowiedź: „Nie, moja córko, nie jestem naszą Świętą Matką, jestem Służebnicą Bożą, s. Teresą z Lisieux” . W ten sposób Teresa antycypowała, nadając sobie ten tytuł, otwarcie przygotowywanego procesu beatyfikacyjnego, który został zainaugurowany 12 sierpnia tego samego roku. Następnego ranka w pudełku znaleziono pięćset lirów w dziesięciu banknotach po pięćdziesiąt lirów, ku zdumieniu całej wspólnoty. Jeden banknot nadal jest przechowywany w Karmelu w Gallipoli.

Po znalezieniu pieniędzy cała wspólnota została poddana poważnemu i starannemu procesowi przez trybunał kanoniczny specjalnie powołany przez biskupa diecezjalnego. Matka Maria Carmela pospieszyła jednak z napisaniem do Lisieux listu, w którym szczegółowo opisała cud, który napełnił Matkę Agnieszkę od Jezusa – Paulinę (rodzoną siostrę Teresy) wzruszeniem, przede wszystkim z powodu szczegółu, do którego przeorysza Gallipoli nie przywiązywał wagi: we śnie, po przekazaniu pieniędzy, Teresa zrobiła ruch do wyjścia;  przełożona zatrzymała ją, mówiąc: „Czekaj, możesz skręcić w złą stronę!”, ale Teresa odpowiedziała: „Nie, nie, moja córko, moja droga jest bezpieczna i ja też nie zbłądziłam!”.

Oto tekst wzruszającego listu wysłanego przez matkę Marię Carmelę do matki Agnieszki od Jezusa w Lisieux.

Karmel w Gallipoli, 25 lutego 1910 r.

Przewielebna Matko Agnieszko od Jezusa,

niech łaska Ducha Świętego zawsze gości w duszy Waszej Wielebności. Amen.

Przepraszam za mimowolne opóźnienie w odpowiedzi na Matki dwa bardzo cenne listy. Wiele okoliczności sprawiło, że zawiodłam w tym świętym obowiązku, ale Matka, tak dobra, z pewnością się nade mną zlituje.

Wyobraźcie sobie, jak bardzo przypadły mi do gustu Wasze pisma i jakie mam szczęście, że mogę polecić się modlitwie siostry najdroższej s. Teresy od Dzieciątka Jezus, mojej osobistej powiernicy! Ta piękna dusza, chociaż w Niebie, lubi przebywać i czynić dobro na tej ziemi, zwłaszcza duszom grzesznym, więc nie dziw się, moja wielebna Matko, jeśli droga Siostra Teresa, jako anioł wstawienniczy Serca Jezusowego, raczyła sprawić cud w naszym klasztorze, wykorzystując najniegodniejszą istotę tej świętej wspólnoty […].  Dlatego przesyłam Ci raport w języku włoskim, którego sobie życzysz, ale zachowaj go dla siebie, ponieważ w Rzymie znajduje się duży dokument z podpisami nie tylko wszystkich mniszek, ale także najdostojniejszego prałata biskupa i komisji wielebnych wśród takich jak święty ojciec Towarzystwa Jezusowego!

Noc przed 16 stycznia tego roku spędziłem trochę źle z fizycznymi cierpieniami;  wybiła godzina trzecia i prawie wyczerpana, podniosłam się nieco na łóżku, jakbym chciał się odświeżyć, i zasnęłam. W samym śnie wydawało mi się, że dotyka mnie ręka, która podciągając koc, czule mnie okrywała. Wierzyłem, że jedna z moich mniszek przyszła oddać mi przysługę i nie otwierając oczu, powiedziałem: „Puść mnie, abym nie uległa przegrzaniu, jestem cała spocona, to nie jest dobra rzecz, naprawdę czuję, że tracę życie”.  Wtedy nieznany głos powiedział do mnie: „Nie, moja córko, to jest dobre i nie odbierze ci życia”. Nie przestając mnie osłaniać i uśmiechając się, kontynuowała: „Słuchaj, Pan używa niebian tak jako ziemian, to jest pięćset lirów, którymi spłacisz dług wspólnotowy”. A kiedy odpowiedziałem, że dług wspólnoty wynosi trzysta lirów, ciągnęła dalej: „To znaczy, że pozostałe przeznaczysz na dodatkowe sprawy, tymczasem nie możesz ich trzymać w swojej celi, chodź ze mną”.  Nie odpowiadając, pomyślałam: „Jak mogę wstać cała spocona?”.  I od razu wnikając w moje myśli, dodał z uśmiechem: “nastąpi bilokacja”.  I już znalazłam się przed celą w towarzystwie młodej karmelitanki, z której ubrania i welonu biło rajskie światło, które służyło nam jako eskorta. Zaprowadziła mnie do pokoju z kołem, kazał otworzyć małe pudełeczko z notatką o długu wspólnoty i wręczyła mi pięćset lirów.  Patrzyłam na nią z radosnym zdumieniem i padłam na twarz w akcie dziękczynienia, mówiąc: Moja Święta Matko!  Ale podnosząc mnie i pieszcząc z miłością, kontynuowała: „Nie, moja córko, nie jestem Matką Świętą, jestem natomiast Służebnicą Bożą, s. Teresą z Lisieux…! Dziś uczta w Niebie, uczta na ziemi!… wspomnienie Imienia Jezus!”. Wzruszona, zdumiona, nie wiedząc, co powiedzieć, bardziej sercem niż ustami, powiedziałam: Mamma mia!  ta ciągła przemoc… nie mogłam już dłużej! Potem Niebieska Siostra położyła rękę na moim welonie, jakby chciała go naprawić i z braterską pieszczotą powoli się odsunęła. Czekaj, powiedziałam jej, możesz skręcić w złą stronę. I z anielskim uśmiechem odpowiedziała: „Nie, nie, moja córko, moja droga jest bezpieczna – ja nie zbłądziłam!”.

Obudziłam się bardzo zmęczona, ale przymuszająca się wstałam, poszłam do chóru, na Komunię św., itd. Siostry spojrzały na mnie i widząc mnie w tak złym stanie, koniecznie chciały wezwać lekarza. Poszłam do zakrystii i zastałem dwie zakrystianki, które absolutnie naciskały, żebym poszła do łóżka i wezwała lekarza. Żeby tego wszystkiego uniknąć, stwierdziłam, że wstrząsnął mną sen, po czym opowiedziałam im go z całą prostotą. Te dwie mniszki zmusiły mnie, żebym poszła i otworzyła skrzyneczkę, ale odpowiedziałam im, że nie należy wierzyć snom, bo one też są grzechem. Ale ich naleganie było takie, że z czystego współczucia podeszłam do koła, otworzyłam pudełko i… rzeczywiście znalazłam cudowną sumę pięciuset lirów!

Resztę pozostawiam do rozważenia!

Moja wielebna Matko, wszystkie czujemy się zdezorientowane taką opieką i tęsknimy za chwilą poznania małej siostry Teresy i naszej wielkiej patronki przy ołtarzach! Czy wyślesz mi „Dzieje życia” tego anioła po włosku? Doceniam to niezmiernie i będę ci wiecznie wdzięczna. Dziękuję również z całego serca za przesłaną mi drogą figurkę.  Niech dobry Bóg obficie wynagrodzi za tak wielkie miłosierdzie.

Proszę przyjąć najserdeczniejsze wyrazy szacunku od całej wspólnoty, która poleca się Waszej świętej modlitwie.

A teraz pozwólcie, że w szczególny sposób polecę wam moją biedną duszę! Będziecie się dużo za mnie modlić, jestem tego pewna. Uważaj mnie za swoją siostrę (choć bardzo niegodną!), ponieważ jestem w tym samym wieku, co twoja niebiańska siostra!

Siostrzane pozdrowienia dla waszej drogiej wspólnoty, moja dobra Matko, i wierzcie mi w Panu.

Wielebnej Matki siostry i sługa,

Siostra Maria Carmela od Serca Jezusowego

****

za: https://www.facebook.com/CuriaGeneraliziaCS

Foto. Fr. Michele Piperis, ocd