Cuda przedłożone Stolicy Apostolskiej i kanonicznie zatwierdzone do gloryfikacji najnowszych Świętych i Błogosławionych Karmelu Terezjańskiego
o. Szczepan Praśkiewicz OCD
Cud przedłożony i zatwierdzony do kanonizacji siostry Teresy z Los Andes (Juanity Fernández Solar)
Dnia 11 lipca 1992 r. Ojciec Święty Jan Paweł II zatwierdził cud do kanonizacji bł. Teresy od Jezusa z Los Andes dotyczący uzdrowienia dziewczynki Marceliny Autúnez Riveros z nieprzytomności spowodowanej zatonięciem i przebywaniem pod wodą przynajmniej przez 5 minut.
Historia przypadku przedstawia się następująco: Jedenastoletnia dziewczynka Marcelina 7 grudnia 1988 r. przebywała na basenie Del Banco w Santiago del Chile. O godz. 14.30 poszła się kąpać. Nie umiała pływać, więc posługiwała się materacem. Niestety, popłynęła w kierunku najgłębszej części basenu (2.80 m.), gdzie nieuważnie zsunęła się z materaca i wpadła pod wodę. Jej ciało, wypłynięte bez znaków życia spod wody, zauważyła jedna z koleżanek i zaczęła krzyczeć. Nadbiegł ratownik i wyciągnął ciało z wody. Marcelina była bezwładna, nie oddychała, nieruchomymi oczyma patrzyła w dal, a jej serce było nieruchome. Niezwłocznie zaczęto ją ratować: zrobiono sztuczne oddychanie usta w usta i masaż serca. Równocześnie opiekunka grupy i koleżanki zaczęły przyzywać pomocy bł. Teresy z Los Andes. Dziewczynka zaczęła wymiotować i dawać pierwsze oznaki życia. Za około 10 minut przyjechała karetka pogotowia i po przewiezieniu chorej do szpitala podłączono jej maskę tlenową. Po dwóch godzinach od zatonięcia, około godz. 16.30 Marcelina całkowicie odzyskała zdrowie, bez żadnych konsekwencji neurologicznych.
Domniemany cud uzdrowienia poddano badaniu kanonicznemu podczas procesu diecezjalnego, który odbył się w Santiago del Chile w dniach 4 grudnia 1990 – 29 maja 1991. Przeanalizowano dokumentację kliniczną i przesłuchano siedmioro świadków, wśród których samą uzdrowioną, dwie opiekunki grupy, dwóch ratowników, lekarzy i służbę zdrowia.
Podczas rzymskiej fazy procesu Konsulta Medyczna obradujaca 2 czerwca 1992 r. doszła do następujących wniosków: diagnoza – utrata przytomności wskutek zatonięcia; prognoza – ekstremalnie zarezerwowana zarówno co do życia jak i do sprawności organizmu; terapia – nieodpowiednia w chwili wydobycia z wody, odpowiednia, ale zbyt późna w szpitalu; wyzdrowienie – szybkie, całościowe i trwałe, bez żadnych negatywnych konsekwencji neurologicznych czy psychicznych zaistniałego przypadku, niewytłumaczalne z punktu widzenia wiedzy lekarskiej.
Dnia 14 czerwca 1992 r. uzdrowienie stało się przedmiotem analizy teologów konsultorów, którzy potwierdzili sentencję lekarzy i uznali, że niewytłumaczalność faktu należy przypisać wstawiennictwu bł. Teresy od Jezusa z Los Andes, gdyż do niej, jako do pierwszej Chilijki wyniesionej na ołtarze, zwracano się spontanicznie tuż po wyłowieniu Marceliny spod głębokiej wody basenu. Tego samego zdania byli biskupi i kardynałowie, którzy analizowali domniemany cud na sesji w dniu 7 lipca 1992 r. W końcu Sługa Boży Jan Paweł II nakazał ogłosić dekret o cudzie (1) i uznał uzdrowienie Marceliny Autunez Riveros za wystarczające, aby przystąpić do kanonizacji bł. Teresy od Jezusa z los Andes, ku wielkiej radości całego narodu chilijskiego i Zakonu Karmelitów Bosych.
(1) Acta Apostolicae Sedis, 85 (1993) 201-203.
