Bractwo Szkaplerzne

Włodzimierz Tochmański OCD

Wśród różnorodności katolickich ruchów, stowarzyszeń i grup świeckich w Kościele szczególne miejsce zajmują wspólnoty laikatu karmelitańskiego. Jedną z nich – obok tercjarskiego Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych OCDS – jest Bractwo Szkaplerza Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel, czyli Bractwo Szkaplerzne.

Odnowienie pobożności szkaplerznej w formie Bractwa Szkaplerznego zawdzięczamy św. Janowi Pawłowi II, który wydał stosowne normy prawne i odnowił Obrzęd błogosławieństwa i nałożenia szkaplerza. W Polsce dokonało się to w 1999 r. po Forum Duszpasterskim i wyznaczeniu moderatora Bractwa oraz stworzeniu osobnego Sekretariatu Bractwa Szkaplerznego. Było to w przededniu Jubileuszu 750-lecia Szkaplerza Karmelitańskiego, obchodzonego w 2001 r. Wszystkich wiernych przez lata przyjmowano do ogólnie pojętego Bractwa Szkaplerznego. Dopiero od czasu odnowy, a właściwie restrukturyzacji pobożności szkaplerznej przez św. Jana Pawła II w 1996 r., rozróżniono Bractwo Szkaplerzne, spotykające się regularnie co miesiąc w konkretnej parafii czy przy klasztorze Karmelu, od szeroko rozumianej Rodziny Szkaplerznej, do której należeli wszyscy przyjmujący szkaplerz bez przynależności do regularnej wspólnoty Bractwa.

Bractwo Szkaplerzne jest zatem wspólnotą wiernych, kobiet i mężczyzn, którzy dążą do doskonałej miłości w świecie, zgodnie z duchem Zakonu Karmelitańskiego, uczestniczą w jego życiu i mają udział w jego łaskach duchowych przez wewnętrzne zjednoczenie z Maryją w myślach, pragnieniach i czynach.

Bractwo, czyli braterstwo, objawia się zwłaszcza w radości wspólnego ducha, wspólnych zadań, komunii, troski oraz wdzięczności, z jaką przeżywana jest np. przynależność do Karmelu. To wzięcie odpowiedzialności za siostry i braci, z którymi człowiek wiąże się duchowymi, nadprzyrodzonymi więzami silniejszymi niż naturalne więzy krwi. Jest to wspólnota nie typu communio, ale fraternitas, życia razem nie w codzienności, jak w życiu zakonnym, ale jedynie od czasu do czasu, np. co miesiąc czy co tydzień. (...)

Powyższy tekst stanowi fragment artykułu z najnowszego numeru Głosu Karmelu. Całość dostępna w wersji papierowej.