Świętowaliśmy niedawno wspomnienie liturgiczne św. Piusa X, który w latach 1903-1914 był papieżem. Warto przywołać jego zasługi dla gloryfikacji św. Teresy od Dzieciątka Jezus.
Otóż, kiedy Akta Procesu Beatyfikacyjnego Sł. Bożej Teresy od Dzieciątka Jezus zostały przywiezione z Francji do Rzymu, jeden z prałatów Świętej Kongregacji Obrzędów (tak zwała się wtenczas dzisiejsza Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych), zapoznawszy się z ich treścią, wyraził wobec papieża zdziwienie dlaczego ta młoda klauzurowa zakonnica, która w swym życiu nie uczyniła nic nadzwyczajnego, miałaby zostać wyniesiona na ołtarze. Pius X odrzekł, że «jej bezgraniczna prostota jest rzeczą najbardziej nadzwyczajną» i że «sekret jej świętości polega na nadzwyczajnym przeżywaniu zwyczajności». Ciasnemu kurialiście dorzucił: «Przestudiujcie waszą teologię».
W 1910 r. papież otrzymał w darze drugą edycję włoskiej wersji Dziejów duszy, opracowaną przez jedną z mniszek klasztoru karmelitanek bosych we Florencji. Podarunek okazał się papieżowi bardzo miły i niezwłocznie dziękował on za niego własnoręcznym listem skierowanym do przeoryszy wspomnianego klasztoru. Pisał m.in.: «Teresa rozkwitła jak lilia, roznosząc swój przyjemny zapach i zsyłając prawdziwy deszcz łask Bożych. Wielbiła ona i błogosławiła Pana w swoich dziełach».
Pius X przyczynił się także do przyspieszenia procesu beatyfikacyjnego św. Teresy: 14 czerwca 1914 r. zatwierdził decyzję Kongregacji Obrzędów zamykającą tzw. Proces Informacyjny i wprowadził go na forum Stolicy Apostolskiej, wskutek czego stawał się on Procesem Apostolskim. Pragnął z pewnością ujrzeć jego rezultaty, ale niestety, 20 sierpnia tego samego roku odszedł do wieczności.
Nie miał on najmniejszych wątpliwości w odniesieniu do świętości Teresy, jakkolwiek nie stwierdzonej jeszcze kanonicznie. Do jednego z biskupów misyjnych, który podczas audiencji wręczył mu obraz Służebnicy Bożej, wyrzekł z przekonaniem pamiętne słowa: «oto największa święta czasów współczesnych». Nadto Pius X podzielał wiele intuicyjnych odczuć Teresy, jak np. pragnienie – wbrew ówczesnej dyscyplinie sakramentalnej – częstej, a nawet codziennej Komunii św. oraz udzielanie Eucharystii dzieciom. Jeden z autorów (Mario Caprioli OCD) pisze, że dekrety papieskie De quotidiana ss. Eucaristiae sumptione i Quam singulari, zmieniające tę dyscyplinę, mogą być widziane w świetle wypowiedzi św. Teresy na ten temat.
o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD
