Modlitwa serca pokornego<\/strong><\/p>\n Panie, moje serce si\u0119 nie pyszni i oczy moje nie s\u0105 wynios\u0142e. Nie goni\u0119 za tym, co wielkie albo co przerasta moje si\u0142y. Przeciwnie: wprowadzi\u0142em \u0142ad i spok\u00f3j do mojej duszy. Jak niemowl\u0119 u swej matki, jak niemowl\u0119 – tak we mnie jest moja dusza. Izraelu, z\u0142\u00f3\u017c w Panu nadziej\u0119 odt\u0105d i a\u017c na wieki! (Ps 131,1-3)<\/p>\n Jezus cichy i pokorny sercem<\/strong><\/p>\n Przyjd\u017acie do Mnie wszyscy, kt\u00f3rzy utrudzeni i obci\u0105\u017ceni jeste\u015bcie, a Ja was pokrzepi\u0119. We\u017acie moje jarzmo na siebie i uczcie si\u0119 ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. (Mt 11,28-30)<\/p>\n Faryzeusz i celnik<\/strong><\/p>\n Dw\u00f3ch ludzi przysz\u0142o do \u015bwi\u0105tyni, \u017ceby si\u0119 modli\u0107, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stan\u0105\u0142 i tak w duszy si\u0119 modli\u0142: \u201eBo\u017ce, dzi\u0119kuj\u0119 Ci, \u017ce nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszu\u015bci, cudzo\u0142o\u017cnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuj\u0119 post dwa razy w tygodniu, daj\u0119 dziesi\u0119cin\u0119 ze wszystkiego, co nabywam\u201d. Natomiast celnik sta\u0142 z daleka i nie \u015bmia\u0142 nawet oczu wznie\u015b\u0107 ku niebu, lecz bi\u0142 si\u0119 w piersi i m\u00f3wi\u0142: \u201eBo\u017ce, miej lito\u015b\u0107 dla mnie, grzesznika!\u201d Powiadam wam: Ten odszed\u0142 do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Ka\u017cdy bowiem, kto si\u0119 wywy\u017csza, b\u0119dzie poni\u017cony, a kto si\u0119 uni\u017ca, b\u0119dzie wywy\u017cszony. (\u0141k 18,10-14)<\/p>\n Pokora i uni\u017cenie jako cel d\u0105\u017cenia chrze\u015bcijanina, kt\u00f3ry chce si\u0119 upodobni\u0107 do Chrystusa<\/strong><\/p>\n Je\u015bli wi\u0119c jest jakie\u015b napomnienie w Chrystusie, je\u015bli – jaka\u015b moc przekonuj\u0105ca Mi\u0142o\u015bci, je\u015bli jaki\u015b udzia\u0142 w Duchu, je\u015bli jakie\u015b serdeczne wsp\u00f3\u0142czucie – dope\u0142nijcie mojej rado\u015bci przez to, \u017ce b\u0119dziecie mieli te same d\u0105\u017cenia: t\u0119 sam\u0105 mi\u0142o\u015b\u0107 i wsp\u00f3lnego ducha, pragn\u0105c tylko jednego, a niczego nie pragn\u0105c dla niew\u0142a\u015bciwego wsp\u00f3\u0142zawodnictwa ani dla pr\u00f3\u017cnej chwa\u0142y, lecz w pokorze oceniaj\u0105c jedni drugich za wy\u017cej stoj\u0105cych od siebie. Niech ka\u017cdy ma na oku nie tylko swoje w\u0142asne sprawy, ale te\u017c i drugich! To d\u0105\u017cenie niech was o\u017cywia; ono te\u017c by\u0142o w Chrystusie Jezusie. On, istniej\u0105c w postaci Bo\u017cej, nie skorzysta\u0142 ze sposobno\u015bci, aby na r\u00f3wni by\u0107 z Bogiem, lecz ogo\u0142oci\u0142 samego siebie, przyj\u0105wszy posta\u0107 s\u0142ugi, stawszy si\u0119 podobnym do ludzi. A w zewn\u0119trznym przejawie, uznany za cz\u0142owieka, uni\u017cy\u0142 samego siebie, stawszy si\u0119 pos\u0142usznym a\u017c do \u015bmierci – i to \u015bmierci krzy\u017cowej. Dlatego te\u017c B\u00f3g Go nad wszystko wywy\u017cszy\u0142 i darowa\u0142 Mu imi\u0119 ponad wszelkie imi\u0119, aby na imi\u0119 Jezusa zgi\u0119\u0142o si\u0119 ka\u017cde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemnych. I aby wszelki j\u0119zyk wyzna\u0142, \u017ce Jezus Chrystus jest Panem – ku chwale Boga Ojca. A przeto, umi\u0142owani moi, skoro zawsze byli\u015bcie pos\u0142uszni, zabiegajcie o w\u0142asne zbawienie z boja\u017ani\u0105 i dr\u017ceniem nie tylko w mojej obecno\u015bci, lecz jeszcze bardziej teraz, gdy mnie nie ma. (Flp 2,1-12)<\/p>\n Trzy rzeczy konieczne do rozwoju duchowego<\/strong><\/p>\n Trzy rzeczy tylko w tej\u017ce Regule zalecone szerzej tu obja\u015bni\u0119, bo niezmiernie wiele na tym zale\u017cy, by\u015bmy dobrze zrozumia\u0142y, jak bardzo nam potrzebne jest ich przestrzeganie; by\u015bmy w ten spos\u00f3b mog\u0142y cieszy\u0107 si\u0119 tym pokojem wewn\u0119trznym i zewn\u0119trznym, kt\u00f3ry nam Pan nasz tak usilnie zaleca. Pierwsz\u0105 z tych trzech rzeczy jest: mi\u0142o\u015b\u0107 wzajemna mi\u0119dzy nami; drug\u0105: zupe\u0142ne oderwanie si\u0119 od wszystkich rzeczy stworzonych; trzeci\u0105: prawdziwa pokora, kt\u00f3ra, cho\u0107 j\u0105 wymieniam na ko\u0144cu, jest przecie g\u0142\u00f3wn\u0105 i inne w sobie zamyka. (DD 4,4)<\/p>\n Trzecia przestroga przeciw szatanowi – upokarzanie si\u0119 w s\u0142owach i czynach<\/strong><\/p>\n Trzecia przestroga zmierza wprost przeciw szatanowi. Polega ona na tym, by\u015b si\u0119 stara\u0142 z ca\u0142ego serca upokarza\u0107 w s\u0142owach i czynach, ciesz\u0105c si\u0119 z dobra innych, jakby ze swego w\u0142asnego, pragn\u0105c serdecznie, aby we wszystkim innych nad ciebie przenoszono; tym bowiem sposobem zwyci\u0119\u017cysz z\u0142o dobrem, odrzucisz daleko szatana i posi\u0105dziesz wesele ducha.<\/p>\n Staraj si\u0119 \u0107wiczy\u0107 w tym, zw\u0142aszcza wzgl\u0119dem os\u00f3b mniej sobie mi\u0142ych. Je\u015bli tego nie zachowasz – b\u0105d\u017a pewny, \u017ce nie osi\u0105gniesz prawdziwej mi\u0142o\u015bci ani te\u017c w niej nie post\u0105pisz. Pragnij te\u017c raczej by\u0107 pouczany przez wszystkich, ni\u017c – cho\u0107by najmniejszego ze wszystkich – naucza\u0107. (\u015bw. Jan od Krzy\u017ca,\u00a0S\u0142owa \u015bwiat\u0142a i mi\u0142o\u015bci. Przestrogi<\/i>)<\/p>\n Ogo\u0142ocenie, wyniszczenie, kenoza Chrystusa – stan najwi\u0119kszej pokory, a zarazem \u017ar\u00f3d\u0142o zjednoczenia z Bogiem i tym samym \u017ar\u00f3d\u0142o najwi\u0119kszych dzie\u0142<\/strong><\/p>\n Po drugie, pewne jest, \u017ce w chwili \u015bmierci [Chrystus] zosta\u0142 wyniszczony w swej duszy przez pozbawienie wszelkiej pociechy i podpory. Ojciec pozostawi\u0142 Go w tak ca\u0142kowitym opuszczeniu w ni\u017cszej cz\u0119\u015bci duszy, \u017ce Chrystus zmuszony by\u0142 wo\u0142a\u0107: “Bo\u017ce m\u00f3j, Bo\u017ce m\u00f3j, czemu\u015b mnie opu\u015bci\u0142?” (Mt 27,46). To by\u0142o najwi\u0119ksze odczuwalne opuszczenie w Jego \u017cyciu. Ale te\u017c wtedy dokona\u0142 dzie\u0142a wi\u0119kszego ni\u017c wszystkie cuda, kt\u00f3re zdzia\u0142a\u0142, dzie\u0142a najwi\u0119kszego na niebie i ziemi, jakim jest pojednanie i po\u0142\u0105czenie przez \u0142ask\u0119 rodzaju ludzkiego z Bogiem. A sta\u0142o si\u0119 to w czasie i chwili, gdy nasz Pan wyniszczony by\u0142 we wszystkim. Opu\u015bcili Go ludzie, bo w chwili \u015bmierci zamiast uszanowania naigrawali si\u0119 z Niego. Opuszcza\u0142y Go si\u0142y przyrodzone, dla kt\u00f3rych \u015bmier\u0107 by\u0142a ostatecznym wyniszczeniem. Opu\u015bci\u0142 Go i Ojciec, bo nie mia\u0142 wtedy \u017cadnej opieki i pociechy od Niego. I w tym opuszczeniu, jakby unicestwiony i starty na proch, sp\u0142aca\u0142 doskonale d\u0142ug i \u0142\u0105czy\u0142 ludzi z Bogiem. Dlatego s\u0142usznie m\u00f3wi\u0142 w Jego imieniu Dawid:\u00a0Ad nihilum redactus sum, et nescivi<\/i>\u00a0– “A ja wniwecz obr\u00f3cony by\u0142em i nie wiedzia\u0142em”. (Ps 72,22)<\/p>\n Z tego przyk\u0142adu cz\u0142owiek duchowy zrozumie tajemnic\u0119 bramy i drogi Chrystusowej do zjednoczenia z Bogiem oraz pojmuje, \u017ce im wi\u0119cej si\u0119 kto\u015b wyniszczy dla Boga w swej cz\u0119\u015bci zmys\u0142owej i duchowej, tym wi\u0119cej si\u0119 z Nim zjednoczy i tym wi\u0119kszego dzie\u0142a dokona. A je\u015bli kto\u015b dojdzie m\u0119\u017cnie do tego ca\u0142kowitego nic, kt\u00f3re jest najg\u0142\u0119bsz\u0105 pokor\u0105, dokona si\u0119 wtedy zjednoczenie duchowe pomi\u0119dzy dusz\u0105 a Bogiem. I to jest najwznio\u015blejszy i najwy\u017cszy stan, jaki mo\u017cna osi\u0105gn\u0105\u0107 w tym \u017cyciu.<\/p>\n Polega on nie na przyjemno\u015bciach, upodobaniach, smakach i uczuciach duchowych, lecz na prawdziwej \u015bmierci krzy\u017cowej w zmys\u0142ach i duchu, czyli w zewn\u0119trznej i duchowej cz\u0119\u015bci cz\u0142owieka. (\u015bw. Jan od Krzy\u017ca,\u00a0Droga na G\u00f3r\u0119 Karmel<\/i>\u00a0II, 7, 11)<\/p>\n Definicja pokory: chodzenie wprawdzie<\/strong><\/p>\n Zastanawia\u0142am si\u0119 kt\u00f3rego\u015b dnia nad pytaniem, dlaczego Pan tak bardzo kocha cnot\u0119 pokory, i nagle – bez w\u0142asnego, jak mnie si\u0119 zdaje, namys\u0142u mego – stan\u0119\u0142a mi przed oczyma ta racja, \u017ce B\u00f3g jest Prawd\u0105 najwy\u017csz\u0105, a pokora niczym innym nie jest jeno chodzeniem w prawdzie. Nie ma za\u015b prawdy wi\u0119kszej nad t\u0119, \u017ce sami z siebie nic nie mamy dobrego, \u017ce nasza jest tylko n\u0119dza i nico\u015b\u0107. Kto tego nie rozumie, ten chodzi w k\u0142amstwie. Im za\u015b kto szczerzej uznaje t\u0119 prawd\u0119, tym przyjemniejszy staje si\u0119 Prawdzie najwy\u017cszej, bo sam chodzi w prawdzie. Daj nam Bo\u017ce, siostry, by\u015bmy z \u0142aski Jego nigdy nie traci\u0142y z oczu tego prawdziwego poznania samych siebie, amen. (\u015bw. Teresa od Jezusa,\u00a0Twierdza wewn\u0119trzna<\/i>\u00a0VI, 10, 7)<\/p>\n Pokora polega na uznawaniu w sobie Bo\u017cych dar\u00f3w i wdzi\u0119czno\u015bci za nie. Taka pokora jest fundamentem, ale i owocem modlitwy wewn\u0119trznej<\/strong><\/p>\n Niechaj si\u0119 nie oszuka pewn\u0105 fa\u0142szyw\u0105 pokor\u0105, o kt\u00f3rej tu m\u00f3wi\u0107 zamierzam, a kt\u00f3ra na tym polega, \u017ce kto\u015b przez rzekom\u0105 pokor\u0119 nie uznaje w sobie dar\u00f3w, jakich Pan mu u\u017cycza. Zrozumiejmy to dobrze i nigdy o tym nie zapominajmy, \u017ce B\u00f3g nam daje \u0142aski swoje bez \u017cadnej naszej zas\u0142ugi, \u017ce zatem nasz\u0105 powinno\u015bci\u0105 jest dzi\u0119kowa\u0107 za nie Jego Boskiemu Majestatowi. Bo je\u015bli nie znamy i nie rozumiemy tego, co od Niego otrzymujemy, nie zdo\u0142amy te\u017c pobudzi\u0107 siebie do Jego mi\u0142o\u015bci. Jest rzecz\u0105 pewn\u0105, \u017ce im ja\u015bniej dusza uznaje, jak bogata jest przez \u0142ask\u0119 Bo\u017c\u0105, pami\u0119taj\u0105c o tym, jak sama z siebie jest uboga, tym wy\u017cej post\u0105pi w cnocie, tym g\u0142\u0119biej si\u0119 utwierdzi w prawdziwej pokorze. W przeciwnym razie, gdy przez t\u0119 fa\u0142szyw\u0105 pokor\u0119 wyobra\u017ca sobie, \u017ce nie jest godna do posiadania wielkich \u0142ask, gdy Pan zacznie jej ich udziela\u0107, l\u0119ka si\u0119 tylko i dr\u017cy, aby nie zgrzeszy\u0142a pr\u00f3\u017cnym upodobaniem. Dusza taka pozbawia siebie wszelkiej otuchy i odwagi do dobrego. Wierzmy mocno, \u017ce Ten, kt\u00f3ry nam daje swoje dary, da tak\u017ce \u0142ask\u0119, aby\u015bmy umieli pozna\u0107 podst\u0119py czarta, je\u015bliby z powodu tych dar\u00f3w zacz\u0105\u0142 nas kusi\u0107 pr\u00f3\u017cn\u0105 chwa\u0142\u0105, \u017ce da i moc, aby\u015bmy mogli si\u0119 sprzeciwi\u0107 pokusie, je\u015bli tylko w szczero\u015bci serca chodzimy przed Bogiem i Jemu pragniemy si\u0119 podoba\u0107, a nie ludziom.<\/p>\n Rzecz to jasna, \u017ce im wi\u0119ksze, kto nam wy\u015bwiadczy\u0142 dobrodziejstwa, tym wi\u0119cej b\u0119dziemy go mi\u0142owa\u0107. S\u0142uszn\u0105, wi\u0119c jest rzecz\u0105 i wielk\u0105 zas\u0142ug\u0105 pami\u0119ta\u0107 zawsze o tym, \u017ce od Boga mamy byt i nasze istnienie, \u017ce On nas stworzy\u0142 z niczego i zachowuje nas, \u017ce wszystkie dobrodziejstwa swojej m\u0119ki i \u015bmierci nam przygotowa\u0142 i w pogotowiu trzyma\u0142 dla ka\u017cdego z nas dzi\u015b \u017cyj\u0105cych, na d\u0142ugo przedtem nim nas stworzy\u0142. Czemu\u017c by mnie nie mia\u0142o si\u0119 godzi\u0107, bym uznawa\u0142a to i jasno widzia\u0142a, i ustawicznie rozpami\u0119tywa\u0142a, jak niegdy\u015b lubowa\u0142am si\u0119 w pr\u00f3\u017cnych rozmowach, a jak teraz Pan mi da\u0142 t\u0119 \u0142ask\u0119, \u017ce o niczym m\u00f3wi\u0107 nie lubi\u0119 i nie chc\u0119, tylko o Nim? Oto klejnot drogi, kt\u00f3ry gdy wspomnimy, \u017ce On go da\u0142 i \u017ce jest w naszym posiadaniu, pobudza i zniewala do mi\u0142o\u015bci, i to jest szcz\u0119\u015bliwy owoc modlitwy wewn\u0119trznej, opartej na pokorze. C\u00f3\u017c dopiero b\u0119dzie, gdy dusza ujrzy w swym w\u0142adaniu inne klejnoty jeszcze dro\u017csze, takie jak je ju\u017c otrzyma\u0142 niejeden s\u0142uga Bo\u017cy, na przyk\u0142ad \u0142ask\u0119 wzgardy \u015bwiata, owszem i wzgardy siebie samego? – Rzecz jasna, \u017ce tym bardziej w\u00f3wczas musi uznawa\u0107, \u017ce jest d\u0142u\u017cnikiem Pana i zobowi\u0105zan\u0105 do s\u0142u\u017cenia Jemu. Musi pami\u0119ta\u0107, \u017ce sama z siebie nic z tego wszystkiego nie mia\u0142a. Powinna wielbi\u0107 hojno\u015b\u0107 Pana za to, \u017ce duszy tak ubogiej, grzesznej i ogo\u0142oconej z wszelkiej zas\u0142ugi, jak\u0105 jest moja dusza, kt\u00f3rej wystarczy\u0142a ta pierwsza pere\u0142ka, raczy\u0142 u\u017cyczy\u0107 tyle innych jeszcze dro\u017cszych \u0142ask i wi\u0119kszymi obsypa\u0107 mnie bogactwami, ni\u017c sama pragn\u0105\u0107 bym mog\u0142a.<\/p>\n Powinni\u015bmy zdobywa\u0107 si\u0119 na nowe si\u0142y do s\u0142u\u017cby Bo\u017cej i nie okazywa\u0107 si\u0119 niewdzi\u0119cznymi, bo pod tym warunkiem Pan daje nam swoje \u0142aski. I je\u015bli nie czyniliby\u015bmy dobrego u\u017cytku z tego skarbu i z tego wysokiego stanu, do kt\u00f3rego nas podnosi, On je nam znowu odbierze i w wi\u0119kszym ub\u00f3stwie nas pozostawi ni\u017c byli\u015bmy przedtem, a per\u0142y swoje da takiemu, kt\u00f3ry je wiernie uszanuje i po\u017cytek z nich uczyni sobie i innym. Lecz jak\u017ce m\u00f3g\u0142by czyni\u0107 taki po\u017cytek i hojnie u\u017cycza\u0107 innym, ten, kto by nie wiedzia\u0142 o tym, \u017ce jest bogaty? Przy takiej naturze jak nasza, nie spos\u00f3b, zdaje mi si\u0119, by, kto zdoby\u0142 si\u0119 sercem i odwag\u0105 do rzeczy wielkich, je\u015bli nie ma wewn\u0119trznego prze\u015bwiadczenia, \u017ce jest w \u0142asce u Boga. Tak przecie\u017c jeste\u015bmy n\u0119dzni i tak sk\u0142onni do rzeczy ziemskich, \u017ce trudno by zdo\u0142a\u0142 obrzydzi\u0107 sobie wszystkie dobra doczesne i ca\u0142ym sercem od nich si\u0119 oderwa\u0142, kto nie jest prze\u015bwiadczony, \u017ce posiada ju\u017c niejaki zadatek d\u00f3br wiecznych. Trudno tym bardziej, by szczerze pragn\u0105\u0142 by\u0107 wzgardzonym przez wszystkich, kto, opr\u00f3cz \u017cywej wiary, nie czuje w sobie tej mi\u0142o\u015bci, jak\u0105 B\u00f3g go mi\u0142uje, i naby\u0142 wszystkie te wielkie cnoty, kt\u00f3rymi ja\u015bniej\u0105 doskonali. Bo tak jest nieczu\u0142a dla rzeczy nadziemskich nasza natura, \u017ce tylko do tego si\u0119 garniemy, co widzimy na oczy. Dlatego w\u0142a\u015bnie te \u0142aski i dary Bo\u017ce, gdy je uznajemy w sobie i widzimy, budz\u0105 nasz\u0105 wiar\u0119 i nowej dodaj\u0105 jej dzielno\u015bci. Przez te swoje dary Pan przywraca nam si\u0142\u0119 i m\u0119stwo, kt\u00f3re my przez grzechy nasze stracili\u015bmy. Mo\u017ce by\u0107, \u017ce b\u0119d\u0105c z\u0142\u0105 i grzeszn\u0105, s\u0105dz\u0119 o tych rzeczach wed\u0142ug siebie. Mog\u0105 by\u0107 inni, kt\u00f3rym do spe\u0142nienia doskona\u0142ych uczynk\u00f3w niczego wi\u0119cej nie potrzeba, tylko samej prawdy wiary. Ja w n\u0119dzy swojej potrzebowa\u0142am wszystkich tych pomocy. (\u015bw. Teresa od Jezusa,\u00a0Ksi\u0119ga \u017cycia<\/i>\u00a010, 4-6)<\/p>\n Pokora jest kr\u00f3low\u0105, kt\u00f3ra przyci\u0105ga do siebie Kr\u00f3la. Pokora, mi\u0142o\u015b\u0107 i wyrzeczenie id\u0105 w parze<\/strong><\/p>\n Najdzielniej w tym zawojowaniu dzia\u0142a kr\u00f3lowa; inne figury i pionki pomagaj\u0105 jej tylko. Nie masz kr\u00f3lowej, kt\u00f3rej by tak \u0142atwo i ochotnie si\u0119 podda\u0142 nasz Kr\u00f3l, jak pokora. Ona Go z nieba sprowadzi\u0142a do \u0142ona Dziewicy; przez ni\u0105 i my z \u0142atwo\u015bci\u0105 sprowadzimy Go do dusz naszych. Kto wi\u0119cej ma pokory, ten, wierzcie, mocniej Go trzyma, kto mniej, ten trzyma Go s\u0142abiej. Co do mnie bowiem, nie pojmuj\u0119, jak i jaka mo\u017ce by\u0107 pokora bez mi\u0142o\u015bci i mi\u0142o\u015b\u0107 bez pokory; obie za\u015b te cnoty istnie\u0107 nie mog\u0105 bez wielkiego wyrzeczenia si\u0119 wszystkich rzeczy stworzonych. (\u015bw. Teresa od Jezusa,\u00a0Droga doskona\u0142o\u015bci<\/i>\u00a016, 2)<\/p>\n Pokora i wyrzeczenie si\u0119 siebie id\u0105 w parze. Obie posiadaj\u0105 moc pokonywania wszystkich nieprzyjaci\u00f3\u0142 \u017cycia duchowego<\/strong><\/p>\n Te dwie rzeczy, zaparcie si\u0119 siebie i pokora, zawsze, zdaniem moim, id\u0105 w parze. S\u0105 to dwie siostry, kt\u00f3rych nigdy nie mo\u017cna rozdziela\u0107. S\u0105 to siostry, kt\u00f3rych obur\u0105cz si\u0119 trzymajcie, mi\u0142ujcie je i nigdy si\u0119 z nimi nie rozstawajcie. O, \u015bwi\u0119te kr\u00f3lewskie cnoty, w\u0142adczynie nad wszystkim stworzeniem, monarchinie \u015bwiata, oswobodzicielki od wszelkich zdrad i side\u0142 diabelskich, wybrane i umi\u0142owane Boskiego Mistrza, kt\u00f3ry nigdy ani na chwil\u0119 z wami si\u0119 nie roz\u0142\u0105czy\u0142! Kto was posiada, ten \u015bmia\u0142o mo\u017ce stawi\u0107 czo\u0142o nieprzyjacio\u0142om swoim i podj\u0105\u0107 walk\u0119 z wszystkimi pot\u0119gami piek\u0142a i z wszystkimi mamid\u0142ami \u015bwiata i nie potrzebuje si\u0119 niczego l\u0119ka\u0107, bo jego jest kr\u00f3lestwo niebieskie. Nie ma zaiste czego si\u0119 l\u0119ka\u0107, skoro o \u017cadn\u0105 strat\u0119 ziemsk\u0105 nie dba; dba tylko o to, aby nie obrazi\u0142 Boga i dlatego b\u0142aga Go ustawicznie, aby go w tych cnotach utwierdza\u0142, i\u017cby ich nigdy z w\u0142asnej winy nie postrada\u0142. Cnoty te maj\u0105 t\u0119 w\u0142a\u015bciwo\u015b\u0107, i\u017c ukrywaj\u0105 si\u0119 przed tym, kto je posiada, tak \u017ce nie uwierzy, \u017ce je ma, cho\u0107by mu to m\u00f3wiono. Ceni\u0105c je jednak nad wszystko, usilnie si\u0119 stara o ich nabycie i wci\u0105\u017c je w sobie do coraz wy\u017cszej doskona\u0142o\u015bci podnosi. Cnoty te tak jawnie si\u0119 w skutkach okazuj\u0105, \u017ce cho\u0107 sam o tym nie wie, od razu bij\u0105 w oczy ka\u017cdego, kto z nim obcuje. Lecz jaki\u017c nierozum m\u00f3j, \u017ce \u015bmiem jeszcze wys\u0142awia\u0107 te cnoty, kiedy tak je ws\u0142awi\u0142 sam Pan i tak je przyk\u0142adem cierpie\u0144 swoich utwierdzi\u0142! Tu wi\u0119c trzeba pracowa\u0107, siostry moje, bo to droga do wyj\u015bcia z Egiptu i je\u015bli te dwie cnoty osi\u0105gniecie, znajdziecie mann\u0119 ukryt\u0105, wszystkich smak\u00f3w s\u0142odycz w sobie maj\u0105c\u0105; wszystko wam b\u0119dzie s\u0142odkie i rzeczy najprzykrzejsze w oczach \u015bwiata wam si\u0119 w rozkosz zamieni\u0105. (\u015bw. Teresa od Jezusa,\u00a0Droga doskona\u0142o\u015bci\u00a0<\/i>10, 3-4)<\/p>\n Pokorne przebywanie w obliczu Boga i s\u0142u\u017cenie Mu wa\u017cniejsze s\u0105 ani\u017celi wszelka wiedza<\/strong><\/p>\n Tak, wi\u0119c, w tych chwilach odpocznienia niech daj\u0105 duszy spoczywa\u0107 w Bogu, a ksi\u0105\u017cki i nauk\u0119 niech na bok od\u0142o\u017c\u0105. Przyjdzie czas, \u017ce b\u0119d\u0105 mogli jej u\u017cy\u0107 na chwa\u0142\u0119 Pana i tak b\u0119d\u0105 j\u0105 cenili, i\u017c za wszystkie skarby tego \u015bwiata nie zgodziliby si\u0119 na zaniechanie tej pracy, przez kt\u00f3r\u0105 j\u0105 nabyli i teraz maj\u0105 z niej skuteczn\u0105 pomoc do tego, czego jedynie pragn\u0105, do s\u0142u\u017cenia swemu Boskiemu Panu. Ale w obliczu M\u0105dro\u015bci niesko\u0144czonej wi\u0119cej, niech mi wierz\u0105, znaczy troch\u0119 \u0107wiczenia si\u0119 w pokorze i jeden akt tej cnoty ni\u017c ca\u0142a nauka tego \u015bwiata. Tu nie chodzi o uczone wywody, tylko o to, by\u015bmy w szczero\u015bci serca uznali siebie, czym jeste\u015bmy, i z prostot\u0105 stawali przed Bogiem, kt\u00f3ry chce, aby dusza stawa\u0142a si\u0119 maluczk\u0105, jak w obliczu Jego prawdziwie jest, i uni\u017ca\u0142a si\u0119 przed Majestatem Jego, kt\u00f3ry dla nas tak si\u0119 uni\u017ca, cierpi\u0105c nas w swojej obecno\u015bci mimo ca\u0142ej naszej niegodno\u015bci. (\u015bw. Teresa od Jezusa,\u00a0Ksi\u0119ga \u017cycia<\/i>\u00a015, 8)<\/p>\n Pokora w ka\u017cdej sytuacji rodzi w duszy pok\u00f3j (tak\u017ce w\u00f3wczas, gdy pojawia si\u0119 my\u015bl, \u017ce B\u00f3g w niej mo\u017ce dokonywa\u0107 swych wielkich dzie\u0142), gdy\u017c ma \u015bwiadomo\u015b\u0107, \u017ce wszystko posiada od Boga<\/strong><\/p>\n Obawy te odbiera\u0142y mi zupe\u0142nie swobod\u0119 ducha. P\u00f3\u017aniej dopiero zrozumia\u0142am i Pan sam nauczy\u0142 mnie tej prawdy, \u017ce pokora, sprawiaj\u0105ca w duszy taki niepok\u00f3j, nie mo\u017ce by\u0107 dobr\u0105 i rzeteln\u0105 pokor\u0105. Gdybym by\u0142a prawdziwie pokorn\u0105, to jest niezachwianie przekonana, \u017ce we mnie nie ma nic dobrego, co by nie by\u0142o od Boga, w\u00f3wczas – jak nie by\u0142o mi przykro s\u0142ysze\u0107 pochwa\u0142 o innych, ale owszem ciesz\u0119 si\u0119 z tego, \u017ce B\u00f3g w nich moc swojej \u0142aski objawia – tak r\u00f3wnie\u017c nie powinno mi to robi\u0107 \u017cadnej przykro\u015bci, \u017ce we mnie objawiaj\u0105 si\u0119 cudowne Jego sprawy. Wpad\u0142am znowu w drug\u0105 skrajno\u015b\u0107. Zacz\u0119\u0142am b\u0142aga\u0107 Boga – i osobne zanosi\u0142am w tym celu modlitwy do Niego – aby ka\u017cdemu, kto by widzia\u0142 we mnie co dobrego, raczy\u0142 objawi\u0107 moje grzechy i tym sposobem wyja\u015bni\u0142 mu jak dalece niegodna jestem tych \u0142ask, kt\u00f3re boska Jego dobro\u0107 mi czyni. Takie objawienie mojej niegodno\u015bci by\u0142o zawsze najgor\u0119tszym mym po\u017c\u0105daniem. Spowiednik zakaza\u0142 mi dalej o to si\u0119 modli\u0107. Ja jeszcze do niedawna mia\u0142am ten zwyczaj, \u017ce gdy kto okazywa\u0142, jakie korzystne i wysokie o mnie mniemanie, ubocznie albo jak si\u0119 da\u0142o, m\u00f3wi\u0142am mu o swoich grzechach i to mi ulg\u0119 przynosi\u0142o. Ale i o to du\u017co mi strachu i skrupu\u0142\u00f3w nap\u0119dzono. Wszystko to, jak teraz widz\u0119, nie by\u0142o skutkiem pokory, tylko rzeczywistej pokusy. Zdawa\u0142o mi si\u0119, \u017ce oszukuj\u0119 wszystkich. Rzeczywi\u015bcie oszukuje siebie ktokolwiek s\u0105dzi, \u017ce jest we mnie co dobrego, chocia\u017c nigdy nie chcia\u0142am ani nie zamierza\u0142am oszuka\u0107 nikogo. Pan sam to dopuszcza z powod\u00f3w Jemu tylko wiadomych. Nawet swoim spowiednikom nigdy bym nie m\u00f3wi\u0142a o tych \u0142askach i objawieniach, gdyby mnie konieczno\u015b\u0107 do tego nie zmusi\u0142a. Mia\u0142abym wielki niepok\u00f3j wyjawia\u0107 takie rzeczy bez potrzeby. Wszystkie te drobne strachy i rzekome objawy pokory by\u0142y, jak teraz rozumiem, tylko niedoskona\u0142o\u015bci\u0105 i dowodem braku umartwienia wewn\u0119trznego. Bo dusza, kt\u00f3ra odda\u0142a si\u0119 w r\u0119ce Boga, tyle si\u0119 troszczy o to, co o niej m\u00f3wi\u0105 dobrego, jak i z\u0142ego, tak jasno i g\u0142\u0119boko to rozumie – jak i Pan na to raczy jej dawa\u0107 \u0142ask\u0119, aby to zrozumia\u0142a – \u017ce niczego nie ma z samej siebie. Niech wi\u0119c z zupe\u0142n\u0105 ufno\u015bci\u0105 na Nim polega. On jej da\u0142 te \u0142aski, On je, gdy zechce, objawi. On wie, co i dlaczego to robi: tylko w \u015blad za tym objawieniem niech b\u0119dzie gotowa na prze\u015bladowanie, bo to rzecz pewna, \u017ce w tych naszych czasach \u017cadnego nie minie, o kim z woli i dopuszczenia Pa\u0144skiego \u015bwiat si\u0119 dowie, \u017ce B\u00f3g mu podobnych \u0142ask u\u017cycza. Na jedn\u0105 tak\u0105 dusz\u0119 patrzy tysi\u0105c oczu, gdy na tysi\u0105c dusz innego pokroju ani jedno oko nie spojrzy. (\u015bw. Teresa od Jezusa,\u00a0Ksi\u0119ga \u017cycia<\/i>\u00a031, 14-16)<\/p>\n Umiej\u0119tno\u015b\u0107 brania winy na siebie jako wyraz wielkiej pokory, z kt\u00f3rej rodzi si\u0119 przedziwna krzepko\u015b\u0107 duszy<\/strong><\/p>\n Wiem, \u017ce w pewnych wypadkach t\u0142umaczenie si\u0119 jest rzecz\u0105 dozwolon\u0105, \u017ce nawet by\u0142oby \u017ale zaniecha\u0107 go, ale przez brak rozs\u0105dku – czy raczej przez brak pokory – nigdy nie umiem pozna\u0107, czy w danym razie zachodzi taki wypadek, czy nie. Wielki to istotnie dow\u00f3d pokory widzie\u0107 siebie obwinianym i pot\u0119pianym bez winy, a milcze\u0107. Pi\u0119kne to na\u015bladowanie Boskiego Baranka, kt\u00f3ry zdj\u0105\u0142 z nas wszystkie winy nasze. Bardzo pragn\u0119\u0142abym zach\u0119ci\u0107 was do najusilniejszego \u0107wiczenia si\u0119 w tej cnocie; korzy\u015bci z niej wynikaj\u0105ce s\u0105 ogromne, a przeciwnie, z t\u0142umaczenia si\u0119 i zrzucania winy z siebie nie widz\u0119 \u017cadnej a \u017cadnej (…). Wiele, zdaniem moim, na tym zale\u017cy, by\u015bmy si\u0119 zaprawia\u0142y do tej cnoty, czyli innymi s\u0142owy, by\u015bmy si\u0119 stara\u0142y otrzyma\u0107 od Pana cnot\u0119 prawdziwej pokory, bo z pokory ta cnota [brania winy na siebie] wynika\u0107 powinna. Cz\u0142owiek bowiem prawdziwie pokorny powinien szczerze pragn\u0105\u0107 tego, by by\u0142 za nic miany, by chocia\u017c niewinny, by\u0142 prze\u015bladowany i pot\u0119piany, cho\u0107by w rzeczach wa\u017cnych. Skoro ma wol\u0119 i postanowienie na\u015bladowa\u0107 Pana, w czym\u017ce lepiej i \u0142atwiej, ni\u017c w tym, mo\u017ce Go na\u015bladowa\u0107? Nie potrzeba mu do tego si\u0142 fizycznych, nie potrzeba mu pomocy od nikogo, tylko od Boga.<\/p>\n Te to wielkie cnoty pragn\u0119\u0142abym, siostry moje, by by\u0142y celem usi\u0142owa\u0144 naszych i tre\u015bci\u0105 naszych pokut. W surowo\u015bciach i umartwieniach zewn\u0119trznych, cho\u0107 dobre s\u0105 i po\u017cyteczne, wiecie, \u017ce was pow\u015bci\u0105gam, gdy w nich chcecie przebra\u0107 miar\u0119. Ale te wysokie cnoty wewn\u0119trzne nie szkodz\u0105 zdrowiu, nie odbieraj\u0105 cia\u0142u si\u0142y potrzebnej do s\u0142u\u017cenia Zakonowi, a dusze, przeciwnie, dziwnie krzepi\u0105 i umacniaj\u0105. (\u015bw. Teresa od Jezusa,\u00a0Droga doskona\u0142o\u015bci\u00a0<\/i>15, 1-3)<\/p>\n Pokora odrzuca honory i zaszczyty \u015bwiatowe<\/strong><\/p>\n \u017ba\u0142uje [dusza] tego czasu, kiedy dba\u0142a o wzgl\u0119dy ludzkie, i tego b\u0142\u0119du, jakim si\u0119 uwodzi\u0142a, poczytuj\u0105c za honor to, co \u015bwiat zowie honorem; teraz widzi, \u017ce jest to wielkie k\u0142amstwo i \u017ce wszyscy w nim si\u0119 obracamy. Rozumie teraz, \u017ce prawdziwy honor nie zasadza si\u0119 na k\u0142amstwie, tylko na prawdzie, poczytuj\u0105c za co\u015b to, co jest czym\u015b, a za nic to, co jest niczym; a niczym jest, i mniej ni\u017c niczym, wszystko, cokolwiek si\u0119 ko\u0144czy i co si\u0119 nie podoba Bogu. \u015amieje si\u0119 sama z siebie, \u017ce by\u0142 czas, kiedy przywi\u0105zywa\u0142a jak\u0105\u015b wag\u0119 do pieni\u0119dzy i ich po\u017c\u0105dania. (\u015bw. Teresa od Jezusa,\u00a0Ksi\u0119ga \u017cycia<\/i>\u00a020, 26-27)<\/p>\n \u0106wiczenie si\u0119 w pokorze<\/strong><\/p>\n Gdy przyjdzie wam pokusa pychy wyznajcie j\u0105 przed prze\u0142o\u017con\u0105, pro\u015bcie o wyznaczenie wam niskiego zaj\u0119cia, o zadanie wam publicznej pokuty, jak to u nas jest w zwyczaju, i wszelkimi, jakimi zdo\u0142acie sposobami, kt\u00f3rych Pan wam nastr\u0119czy\u0107 nie omieszka, starajcie si\u0119 w tym punkcie ugi\u0105\u0107 i z\u0142ama\u0107 sk\u0142onno\u015b\u0107 przyrodzon\u0105. Z takim spotkawszy si\u0119 przyj\u0119ciem, zapewniam was, pokusa u was d\u0142ugo nie zabawi. (\u015bw. Teresa od Jezusa,\u00a0Droga doskona\u0142o\u015bci<\/i>\u00a012, 7)<\/p>\n P\u0142omienna pokora<\/strong><\/p>\n O, Jezu! Jak\u017ce Tw\u00f3j ma\u0142y ptaszek jest szcz\u0119\u015bliwy z tego, \u017ce jest s\u0142aby i ma\u0142y, c\u00f3\u017c by pocz\u0105\u0142 b\u0119d\u0105c wielkim? Nigdy nie mia\u0142by odwagi pokaza\u0107 si\u0119 przed Tob\u0105, spa\u0107 w Twojej obecno\u015bci… Tak, to jeszcze jedna s\u0142abo\u015b\u0107 ma\u0142ego ptaszka. (\u015bw. Teresa od Dzieci\u0105tka Jezus,\u00a0Man. B<\/i>, 5r)<\/p>\n Obecnie pogodzi\u0142am si\u0119 z my\u015bl\u0105, \u017ce zawsze b\u0119d\u0119 si\u0119 widzie\u0107 niedoskona\u0142\u0105 i w tym odnajduj\u0119 rado\u015b\u0107. (\u015bw. Teresa od Dzieci\u0105tka Jezus,\u00a0Man. A<\/i>, 74r)<\/p>\n I mnie si\u0119 trafiaj\u0105 liczne s\u0142abo\u015bci, lecz nigdy si\u0119 im nie dziwi\u0119\u2026 To tak s\u0142odko czu\u0107 si\u0119 s\u0142ab\u0105 i ma\u0142\u0105. (\u015bw. Teresa od Dzieci\u0105tka Jezus,\u00a0Novissima verba<\/i>, 5 lipca)<\/p>\n Wol\u0119 przyzna\u0107 z prostot\u0105, \u017ce Wszechmocny uczyni\u0142 wielkie rzeczy w duszy dziecka swojej Boskiej Matki, a najwi\u0119ksz\u0105 z nich jest to, \u017ce okaza\u0142 mu jego male\u0144ko\u015b\u0107 i jego niemoc. (\u015bw. Teresa od Dzieci\u0105tka Jezus,\u00a0Man. C<\/i>, 4r)<\/p>\n \u015awi\u0119to\u015b\u0107 nie jest w tej lub owej, polega ona na usposobieniu serca, kt\u00f3re sprawia, \u017ce jeste\u015bmy ma\u0142ymi i pokornymi w obj\u0119ciach Boga, uznaj\u0105cymi sw\u0105 s\u0142abo\u015b\u0107 i ufaj\u0105cymi do zuchwalstwa Jego dobroci ojcowskiej. (\u015bw. Teresa od Dzieci\u0105tka Jezus,\u00a0Novissima verba<\/i>,3 sierpnia)<\/p>\n Pokora ma smak Boga<\/strong><\/p>\n Bez pokory jeste\u015bmy jak \u015blepcy w ciemno\u015bciach; z pokor\u0105 dusza post\u0119puje w ciemno\u015bciach, jakby to by\u0142 jasny dzie\u0144. Pyszny jest jak ziarno pszenicy rzucone do wody: nadyma si\u0119 i ro\u015bnie. Wystawcie jednak to ziarno do s\u0142o\u0144ca, albo wrzu\u0107cie do ognia: schnie i spala si\u0119. Pokorny jest jak ziarno pszenicy rzucone w ziemi\u0119: zapada, kryje si\u0119, ginie, umiera, po to jednak, by zazieleni\u0107 si\u0119 ponownie w niebie. […] Na\u015bladujcie pszczo\u0142y i zbierajcie wsz\u0119dzie mi\u00f3d pokory. Mi\u00f3d jest s\u0142odki; pokora ma smak Boga; ona daje zakosztowa\u0107 Boga. (\u015bw. Maria od Jezusa Ukrzy\u017cowanego)<\/p>\n Modlitwa serca pokornego Panie, moje serce si\u0119 nie pyszni i oczy moje nie s\u0105 wynios\u0142e. Nie goni\u0119 za tym, co wielkie albo co przerasta moje si\u0142y. [\u2026]<\/span><\/p>\n","protected":false},"author":4,"featured_media":17768,"comment_status":"open","ping_status":"open","sticky":false,"template":"","format":"standard","meta":{"jetpack_post_was_ever_published":false,"_jetpack_newsletter_access":"","_jetpack_dont_email_post_to_subs":false,"_jetpack_newsletter_tier_id":0,"_jetpack_memberships_contains_paywalled_content":false,"_jetpack_memberships_contains_paid_content":false,"footnotes":""},"categories":[136],"tags":[],"class_list":["post-17802","post","type-post","status-publish","format-standard","has-post-thumbnail","hentry","category-warunki-wewnetrzne"],"yoast_head":"\n
\n\n","protected":false},"excerpt":{"rendered":"