Św. Teresa a powołanie świeckich do świętości

Postawa św. Teresy wobec ludzi żyjących w świecie, przemyślana i przemodlona przez nią, pozwala na wyciągnięcie pewnych wniosków odnośnie do powołania ludzi świeckich do świętości oraz ukazanie przez Teresę, na czym ta świętość polega.

• Św. Teresa od Jezusa, pouczając o świętości i przynaglając do jej realizowania, nie robi różnicy co do istoty świętości oraz podstawowych wymagań pomiędzy osobami zakonnymi, kapłanami a ludźmi żyjącymi w świecie. Jedyną różnicą są wymagania stanu, czyli obowiązki stanu życia i do nich dostosowane zawsze te same praktyki pobożne. Jednoznacznie mówi o realizowaniu świętości przez ojca, brata Wawrzyńca, Franciszka de Salcedo. Wiele skorzystała z ich przykładu i pomocy duchowej. W dążeniu więc do świętości nie przeszkadza ani małżeństwo, ani stan wdowi, ani zajmowane stanowiska, ani pałac książęcy, ani bogactwa, ani prowadzenie interesów.
• Jakie podstawowe warunki do osiągnięcia świętości podkreślała św. Teresa w swoich kontaktach ze świeckimi?
  • Słowa swoje kieruje do wierzących. Wobec tego zakłada ich wiarę, co wyraziście wynika z jej wszystkich rozmów. Ona zawsze mówi o Bogu i wszystko odnosi do Chwały Bożej.
  • Podkreśla potrzebę głębokiego umiłowania Boga.
  • Ono wyraża się także w wiernym służeniu Bogu.
  • Często powtarza o potrzebie zgadzania się z wolą Boga oraz o jej wypełnianiu.
  • Wiele mówi o Jezusie Chrystusie, a szczególnie o Chrystusie cierpiącym.
  • Wielu uczy modlitwy i rozmodlenia, opartych na obecności Bożej Jezusa w duszy człowieka. Ukazuje wartość i rolę czytania książek religijnych w głębszym życiu religijnym. Mówi o potrzebie spowiedzi świętej i podkreśla, że podejmujący głębsze życie religijne przystępowali często do spowiedzi.
  • Kładzie nacisk na takie cnoty jak: prawdomówność, pokora, prostota, wspaniałomyślność, pobożność, miłosierdzie wyrażone w gotowości wspomagania drugich.
  • Swoim przykładem oraz w oparciu o postępowanie osób, z którymi się zetknęła, zaleca częste rozmowy o rzeczach Bożych, dzielenie się z nimi swoim doświadczeniem, wzajemne zachęcanie się do miłowania Boga.
  • Potrzebna jest także praca nad sobą i to praca nieustanna, bez zniechęcania się, by każdego dnia choć trochę postąpić naprzód.
  • Należy także uporządkować swoje odniesienie się do świata, by dobra doczesne nie przesłaniały Boga.
  • Dużą wartość przypisuje kierownictwu duchowemu.

Na zakończenie należy mocno odkreślić to, co bezpośrednio wynika z zachowania się św. Teresy wobec świeckich. Jeśli ktoś pragnie prowadzić głębsze życie religijne, musi Boga postawić na pierwszym miejscu i wszystko, także kontakty z drugimi, ukierunkować na Boga. Oznacza to, że niczego nie można podejmować ze względu na siebie: dla swojej przyjemności, dla swojej wygody; niczego nie można podejmować ze względu na bliźnich: by im się przypodobać, dla korzyści, jakie z tego ktoś może czerpać, bo to także będzie szukanie siebie; natomiast wszystko należy podejmować jedynie ze względu na Boga. Św. Teresa swoim postępowaniem, po uporządkowaniu swego odniesienia do drugich, potwierdza, że takie postępowanie nie prowadzi do bezduszności. Przeciwnie, nieraz kosztem przełamania się, doświadczania trudności i przeżywania przykrości w sobie prowadzi do wielkiej życzliwości i prawdziwej miłości, wyrażonej w zatroskaniu o Świętość i zbawienie tych, z którymi musi przestawać.

Materiały z III Karmelitańskiego Tygodnia Duchowości: Święta Teresa od Jezusa mistrzynią życia duchowego. Kraków 2000.