Ojciec Anzelm urodził się 24 lutego 1884 r. w Marszowicach, parafia Niegowić, w diec. krakowskiej. Od 1895 r. przebywał w Wadowicach, gdzie był alumnem konwiktu karmelitańskiego i uczniem miejscowego gimnazjum. W 1901 r. w Czernej przyjął habit karmelitański, a w 1902 r. złożył profesję zakonną. W nowicjacie zachwycony odkryciem, że jest "synem Maryi" poświęcił się Jej całkowicie. Powziętej decyzji: "chcę i muszę być świętym", do końca życia pozostał wierny.
Studia teologiczne odbył w Rzymie i tam 25 lipca 1907 r. został wyświęcony na kapłana. Od 1908 do 1918 r. wykładał teologię w Krakowie, Linzu i Wiedniu oraz był wychowawcą kleryków. Znany był również z szerokiej działalności duszpasterskiej, jako kierownik duchowy, rekolekcjonista i kaznodzieja. W Krakowie założył i prowadził Bractwo Praskiego Dzieciątka Jezus. W latach 1918-1920 był przeorem w Wadowicach, gdzie założył Niższe Seminarium.
Przez całe życie starałem się ćwiczyć w miłości Dzieciątka Jezus.
W 1920 r. został mianowany pierwszym prowincjałem wskrzeszonej Polskiej Prowincji Karmelitów Bosych. Starał się o odzyskanie skasowanych klasztorów oraz gorliwie troszczył się o głębokie życie duchowe poszczególnych wspólnot karmelitańskich.
W 1921 r. przy współudziale Sł. B. M. Teresy Kierocińskiej założył Zgromadzenie Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus, któremu przekazał charyzmat dziecięctwa Bożego wg "małej drogi" św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Propagował w ówczesnej Polsce i w Kościele kult i doktrynę Małej Świętej; jej naukę rozwinął, ukazał powszechność i możliwość zastosowania jej w każdym wymiarze życia chrześcijańskiego. Ojciec Anzelm był wielkim czcicielem tajemnicy Wcielenia, Dzieciątka Jezus, Matki Bożej i św. Józefa; był wzorowym kapłanem, wychowawcą, przełożonym, kierownikiem duchowym prowadzącym wielu do świętości drogą duchowego dziecięctwa.
Od 1925 r. przebywał w Rzymie, gdzie zorganizował Międzynarodowe Kolegium Karmelitańskie "Teresianum". W latach 1926-1945 był jego rektorem. Od 1931-1947 pełnił urząd definitora generalnego; powierzano mu szereg wizytacji w różnych prowincjach Zakonu. Z nominacji papieża Piusa XI był wizytatorem apostolskim seminariów duchownych w Polsce, kolegiów narodowych w Rzymie oraz konsultorem Kongregacji d.s. Seminariów i Uniwersytetów.
W 1947 r. powrócił do Polski. Trzykrotnie wybierany był jeszcze na urząd prowincjała, dając świadectwo gorliwego życia karmelitańskiego. Z ojcowską miłością troszczył się o wysoki poziom duchowy i intelektualny swoich podwładnych. Zajął się też gruntowną formacją duchową założonego przez siebie Zgromadzenia, któremu pozostawił obszerną spuściznę pism duchowych, opracował Konstytucje i często odwiedzał poszczególne wspólnoty.
Ostatnie 10 lat życia spędził w klasztorze w Łodzi. Prowadził wówczas specyficzne apostolstwo: piórem, modlitwą i cierpieniem. Mimo słabego zdrowia i doświadczeń wewnętrznych, do ostatka był wierny modlitwie i uczęszczaniu na akty życia wspólnotowego. Wyznał kiedyś: "Całe życie ćwiczyłem się w miłości Dzieciątka Jezus". Jego życie było dla współbraci budującym świadectwem miłości bliźniego, wierności regule zakonnej, pokory i cierpliwości. Do końca towarzyszyła mu opinia doskonałości.
Zmarł w opinii świętości w Łodzi dnia 15 października 1969 r. Jego doczesne szczątki, po ekshumacji, spoczywają w przedsionku kościoła Karmelitów Bosych w Łodzi. Proces beatyfikacyjny rozpoczął się w Archidiecezji Łódzkiej 2 lutego 2002 r.
