Dyskretny wymiar apostolstwa

Apostolstwo jest elementem, który konstytuuje cały Kościół oraz indywidualne bycie chrześcijaninem. Posiada ono swoje szczególne zadanie w budowaniu królestwa Bożego. Ten podwójny wymiar, osobisty i wspólnotowy, winien być uświadomiony, jako posługa miłości, gdyż “wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie, a każdy z osobna jesteśmy nawzajem dla siebie członkami” (Rz 12, 5). Przyjmuje ono najróżniejsze formy, od apostolatu wewnętrznego do zewnętrznych, rozbudowanych dzieł.

W swym rozumieniu apostolstwa św. Rafał akcentuje apostolat wewnętrzny, skierowany na posługę Kościołowi poprzez życie ukryte, modlitwę, ofiarę, cierpienie. W kontemplacyjnym sposobie służby Kościołowi dochodzi do głosu promieniowanie samotności i cierpienia. “To budzi w nas refleksje na temat apostolstwa Jezusa na krzyżu – pisze Kalinowski – w Jego cierpiących członkach, którymi są – oprócz męczenników krwi – ofiary dobrowolne wynagrodzenia w samotności, pokucie, modlitwie. Nasz Boski Zbawca uzupełnił swe apostolstwo pomiędzy ludźmi, przemawiając do nich jeszcze przez swą ofiarę z kazalnicy krzyża, a nadto w ciągu wieków Jezus naucza dusze i pociąga je przez ekspiację swoich cierpiących członków, tak jak pociągał do siebie dobrego łotra i wielu świadków końcowego dopełnienia się dzieła odkupienia. – Jezus w ten sposób uzupełnia w Kościele św. swą boską misję”.

Znakomitą część dyskretnego apostolstwa stanowi modlitwa. O. Rafał ma zwyczaj na Mszy św. polecać “każdego z osobna”.

Ekspiacja stanowi zwłaszcza w XIX wiecznej wrażliwości, jedną z zasadniczych postaw wobec Boga, łącząc poczucie grzeszności z chęcią przebłagania Boga za bezmiar ludzkiego grzechu. Ekspiacja spełnia również rolę pociągania ludzi do Boga, przez co zbawcze dzieło jest kontynuowane i pogłębiane.