PRZESŁANIE II KONGRESU KAPITULARENGO

KARMELITÓW BOSYCH WIKARIATU REGIONALNEGO BURUNDI – RWANDA

BURUNDI, GITEGA 20 – 25 KWIETNIA 2021

Drodzy bracia i siotry w Karmelu,

Drodzy Przyjaciele,

Są drogi, które Bóg kreśli pośród meandrów naszej historii, tak bardzo narażonej na różnego rodzaju niepewności. Kongres, którego celebrację zakończyliśmy, miał się odbyć po Kapitule Prowincjalnej przewidzianej na kwiecień 2020 roku. Wspomniana Kapituła odbyła się jednak w lipcu z powodu pandemi Covid-19. Kongres został zatem przeniesiony na listopad. Jednak i ten termin okazał się niemożliwy (zamknięte granice pomiędzy Rwandą i Burundi oraz niemożliwość przyjazdu Prowincjała). Przeszkody naszego spotkania nie ustąpiły, jednak dzięki Waszej modlitwie i wsparciu, pomimo nieobecności Prowincjała reprezentowanego na Kongresie przez o. Fryderyka Jaworskiego (jedego spośród misjonarzy), mogliśmy się spotkać w Gitedze, w Burundi – chociaż pierwotnie Kongres miał się odbyć w Butare, w Rwandzie.

« Pan jest moim pasterzem, niczego mi nie braknie » (Ps 22).

Nasze spotkanie kończy się w niedzielę Dobrego Pasterza. To wyraźny znak, który Pan nam posyła, gdyż Jego łaska nie przestaje towarzyszyć nam – karmelitom bosym obecnym w Burundi od 50 lat (1971-2021).

Temat Kongresu był zatem skoncentrowany na Jubileuszu, a jego myśl przewodnia to: bilans przeszłości i perspektywy na przyszłość. Łaska Jubileuszu towarzyszyła nam w czasie każdej celebracji Eucharystii, w czasie osobistej modlitwy, w naszych braterskich relacjach i w pracy wedle ściśle określonych procedur prawnych, w naszej refleksji na temat: tożsamości, formacji, misji i administracji oraz w podjętych decyzjach.

Obecność o. Kamila Ratajczaka członka pierwszej grupy misjonarzy była dla nas wielkim błogosławieństwem, i aby wyrazić to symbolicznie (jak mawiamy w lokalnej kulturze), to on – pierworodny przewodniczył Eucharystii w sobotę 24 kwietnia. Ubogacił nas swoim doświadczeniem i podzielił się kilkoma wspomnieniami podkreślając szczególnie jedność i zapał misyjny pierwszej grupy misjonarzy. Słuchając świadectwa naszego współbrata jeszcze wyraźniej uświadomiliśmy sobie, że naszą misją jest pielęgnować zapalony płomień gorliwości proroka Eliasza i kontynuować świadectwo Zbawienia dokonanego przez chwalebny Krzyż Chrystusa. Pod tym samym Krzyżem, pośród wszystkich znaków zbawczej miłości Pana, otrzymaliśmy Matkę Niebios, która jest nam dana przez swojego Syna. To pod Jej opiekę się uciekamy.

Nasz Zakon dał nam wielkie doświadczenie rodziny poprzez wyrazy wsparcia i modlitwy, w której nam towarzyszono. Bracia z Prowincji wyrażali to szczególnie śledząc relację z Kongresu na stronie Prowincji Krakowskiej i komnunikaty poszczególnych dni obrad. Ojciec Prowincjał nieprzerwanie komunikował się z Nami, będąc dyspozycyjnym w każdym momencie – kiedy porzebowaliśmy konsultacji. Był w bezpośrednim kontakcie z ojcem Fryedrykiem Jaworskim, który przewodniczył Kongresowi. Wyrażamy mu naszą wdzięczność za prowadzenie poszczególnych sesji w sposób bardzo kompetentny, w bardzo braterskiej atmosferze i z niezwykłym taktem. Był to z pewnością owoc jego osobistego doświadczenia, kiedy to przewodniczył Delegaturze Prowincjalnej przez 6 lat.

Odczuwaliśmy także  jedność razem ze starszymi braćmi misjonarzami obecnymi w Polsce – wyrazem czego był krótki list napisany własnoręcznie przez ojca Eliasza. Na różny sposób odczuwaliśmy duchową obecność wszystkich braci w Prowincji – szczególnie pamiętając o starszych i chorych. Pragniemy przekazać wszytskim braterskie pozdrowienie, zapewniając z naszej strony o nieustannej łączności.

Nasze siostry Mniszki klauzurowe – te bliższe i te bardziej odległe geograficznie, dawały wyraz swojej siostrzanej bliskości poprzez modlitwę, wyrazy wsparcia i gratulacje. Jedna z sesji roboczych była poświęcona naszym relacjom i posłudze wobec karmelitanek bosych w świetle pism Teresy od Jezusa i najnowszych dokumantów Kościoła.  Na zakończenie Kongresu  karmelitanki bose z klasztoru Fiat Pax w Gitedze przyjęły nas, byśmy mogli razem z nimi celebrować Mszę świętą
oraz braterską agapę.

Nie zapomnieli o nas członkowie świeckiego Karmelu w Kigali oraz członkowie wspólnoty Przyjaciele Karmelu z Bużumbury.  Byli obecni nie tylko w modlitwie, stanowili także temat podejmowanych zagadnień.

W duchu eklezjalnej jedności cieszyliśmy się obecnością reprezentantów biskupów diecezji Rutana i Gitega, którzy przekazali nam przesłanie Pasterzy,
i z którymi celebrowaliśmy uroczystą Mszę św. 25 kwietnia.

Last and not least, dziękujemy wszystkim naszym dobrodziejom. To dzięki ich współpracy ze wspólnotą w Gitedze mogliśmy korzystać z pięknie zaaranżowanej przestrzeni. Pracowaliśmy w bardzo przyjemnych warunkach i estetycznym otoczeniu.

Jak dziękować Panu, za dobro które nam wyświadczył? Będąc obecnym przed Nim ze wszystkim tym, co dziś niesie świat: radość i troska. Będąc przed Panem
w adroracji i w uwielbieniu, w dziękczynieniu i w nieprzerwanej modlitwie wstawienniczej.

Prosimy zatem Pana, aby wypełnił Was swym błogosławieństwem. Niech Wasza bliskość pomaga nam przeżywać czas jubileuszu 50-lecia obecności Karmelu Terezjańskiego w naszym regionie. Prosimy Tego, który zapragnął nas tutaj, aby uczynił nasze życie i posługę owocnymi dla swej chwały i zbawienia świata.

Nasza Pani, Królowo Karmelu  – Patronako naszego Wikariatu, módl się za nami!