Przesłanie III Kongresu Kapitularnego
Wikariatu Regionalnego Burundi i Rwanda OCD

Butare, 28 lipca 2023 r.

Trzeci Kongres Kapitulny Wikariatu Regionalnego Rwandy i Burundi OCD jest celebrowany w kontekście wielu wydarzeń, które zadziwiają nas hojnością łaski. Jest to rok 150. rocznicy urodzin św. Teresy od Dzieciątka Jezus, który zbiega się ze stuleciem jej beatyfikacji, a zarazem rok rozpoczęcia triennium, którego kulminacją będzie stulecie jej kanonizacji Świętej w 2025 r.

Każdego dnia gromadziliśmy się w auli świętych Zelii i Ludwika Martin, rodziców świętej Teresy. Nasze rozważania kongresowe poprzedzała codzienna modlitwa i Ofiara Eucharystyczna. Chociaż wszystko odbywało się wedle ściśle ustalonego protokołu – i, w przypadku Kongresu, nie mogło być inaczej, już od sesji wstępnej poświęconej rozeznawaniu wspólnotowemu staraliśmy się uważnie wsłuchiwać w głos Ducha Świętego, który przemawia przez braci w „duchowym dialogu”. Wszyscy czuliśmy się w szkole Maryi, Matki Karmelu, wobec której odnowiliśmy naszą konsekrację podczas inauguracji Kongresu.

Przeżywaliśmy ten czas pod znakiem komunii z naszą krakowską Prowincją. Kongresowi przewodniczył Ojciec Prowincjał animując nasze spotkanie w bardzo pedagogiczny sposób.

Po analizie sprawozdań z życia i posługi Wikariatu, wybraliśmy jego nową Radę, która poprowadzi nas drogami Boga przez następne trzy lata, podążając za Chrystusem, który powiedział, że jest „Drogą, Prawdą i Życiem” (J 14, 6) w podążaniu do Ojca. Pierwszym zaś uczniom, którzy zapytali Go, gdzie przebywa, odpowiedział: „Chodźcie, a zobaczycie” (J 1, 39). Im bardziej pozostaniemy blisko Niego, tym bardziej będzie żył w nas i z nami naszą charyzmatyczną tożsamością Karmelu terezjańskiego dzisiaj.

Znaczną część uwagi poświęciliśmy formacji początkowej i stałej. Jest ona dla nas punktem wyjścia dla zagwarantowania trwałej obecności karmelitańsko-terezjańskiej i misyjnej płodności. Jak wszyscy wiemy, w praktyce oznacza to wybór odpowiednich miejsc i braci pragnących poświęcić się temu zadaniu. Wymaga to odpowiednich metod wsparcia, metod nauczania, które angażują młodych ludzi w regularną samoocenę, która ma być porównana z oceną Mistrza i wspólnot wychowawczych. Zdając się na łaskę Bożą, podjęto zobowiązania. Niewątpliwie zostaną podjęte kolejne kroki. Droga, którą należy przebyć, aby osiągnąć cele, które sobie wyznaczyliśmy (spójność wizji charyzmatycznej, do której chcemy zachęcać, oraz wartości, którymi chcemy żyć i które chcemy przekazywać), okazuje się długa i pełna pułapek.

Przygotowaliśmy również odpowiedź na kwestionariusz Zakonu dla Definitorium Nadzwyczajnego w Lisieux, ponieważ drodze formacji tożsamości charyzmatycznej nigdy nie jesteśmy sami. Zakon prosi nas o przyjęcie i zaproponowanie szerokich perspektyw odnowionych struktur dla lepszej wzajemnej współpracy między okręgami, które mają być dostosowane do tej wizji.

Na tej podstawie zostały opracowane wskazania normatywne, które regulują funkcjonowanie praktyczne Wikariatu Regionalnego (rozporządzenia i ustalenia, które mają być aktualizowane i głosowane przy każdej okazji Kongresu Kapitulnego). Droga została wytyczona i razem będziemy ją realizować poprzez różne inicjatywy duszpasterskie, które Rada Wikariatu i każda Wspólnota będzie promować zgodnie z Normami wykonawczymi naszych Konstytucji (Przepisy wykonawcze, nr 36b).

Zobowiązanie przed Panem zostało podjęte, ale praca dopiero się rozpoczęła. Dziękujemy wszystkim, którzy dzielą z nami charyzmatyczną tożsamość. Mobilizuje nas ona do wspólnego wychwalania Boga i służenia ludzkości w Kościele pod płaszczem Maryi Dziewicy. W pierwszym rzędzie kierujemy wdzięczność ku karmelitankom bosym i członkom OCDS, nie zapominając też o bractwach szkaplerznych.

Dziękujmy również instytutom i ruchom, z którymi tworzymy wielką rodzinę karmelitańską, za podróż, którą odbywamy w synodalności w Kościele. Dziękujemy za modlitwę i wsparcie.

Czuliśmy wasze wsparcie podczas tego Kongresu. Przeżywaliśmy go dla Was i z Wami. Z Wami też będziemy podążać droga przyjaźni z Panem. „Kroczmy razem” z Panem i wspólnie ze sobą. On poprowadzi nas ścieżkami, które tylko On zna. A wtedy będziemy śpiewać jak psalmista:

Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego. Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć: orzeźwia moją duszę. Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoje imię. Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną. Twój kij i Twoja laska są tym, co mnie pociesza. (Ps 23)

Karmelici bosi z Burundi i Rwandy
zgromadzeni na III Kongresie Kapitulnym w Butare (Rwanda)

tłum. Paweł Porwit OCD