W 1767 roku, kiedy pasza Akko Zahir el-Umars polecił karmelitom mieszkającym w tzw. klasztorze ojca Prospera zburzyć go i wybudować nowy w miejscu, gdzie obecnie stoi kościół Stella Maris, generał zakonu ojciec Michał od św. Wawrzyńca wysłał na górę Karmel brata Jana Chrzciciela od św. Aleksego jako architekta.

Ponieważ dotychczasowy klasztor miał być zburzony, dla brata i dla przełożonego klasztoru ojca Filipa sprawą istotną było znalezienie miejsca, gdzie zakonnicy mogliby mieszkać do czasu zakończenia budowy. Chrześcijanie wspaniałomyślnie ofiarowali im niewielką parcelę w nowej Hajfie, powstałej przed kilku laty (1762).

Brat Jan Chrzciciel tak pisał o tym w Compendio istorico, po powrocie do Italii w 1774 roku: "Chrześcijanie z pobliskiej Hajfy ofiarowali nam niewielką parcelę obok kościoła, gdzie postanowiliśmy wybudować hospicjum o jednej izbie, z ustępem, maleńką kaplicą, kuchenką, maleńką stajnią oraz maleńkim podwórzem ze studnią, otoczonym murem. Prace wykonaliśmy sami, przy pomocy murarza i kilku robotników najemnych".

Zbudowana przez brata Jana Chrzciciela rezydencja w Hajfie, kaplica i budynki przyległe z czasem dały początek parafii karmelitańskiej w Hajfie.

W 1774 roku, po powrocie do Włoch, brat Jan Chrzciciel przedstawił bilans swoich osiągnięć: "Ukończyliśmy budowę kościoła (na przylądku Karmel), rozpoczęliśmy budowę klasztoru, wybudowaliśmy hospicjum, początkowo małe, potem poszerzone, gdzie trzymaliśmy nasze rzeczy, woły, kozy, trzy muły, które pod kierunkiem najemnych robotników pracowały w naszym młynie przy hospicjum".

W 1799 roku, kiedy Napoleon z powodu zarazy musiał zrezygnować z oblężenia miasta Akko, klasztor karmelitów, w którym umieszczono rannych żołnierzy, został przez Turków napadnięty i ograbiony. Karmelici schronili się w swojej rezydencji w Hajfie.