Ojciec Wilfrid Stinissen ocd urodził się w Antwerpii w Belgii w roku 1927 w głęboko wierzącej rodzinie. Już w wieku 16 lat zdecydował się spędzić życie w środowisku klasztornym i wstąpił do Zakonu Karmelitów Bosych w Brugii. W 1951 roku przyjął święcenia kapłańskie a w roku 1958 obronił doktorat z filozofii na Katolickim Uniwersytecie w Lowanium (Louvain) z dzieła Arystotelesa pt. „Etyka nikomachejska”.
W roku 1967 wyjechał do Szwecji, gdzie chciał znaleźć spokojne i zaciszne miejsce dla życia kontemplacyjnego. Wraz z trzema współbraćmi z Karmelu w Beligii osiadł w Skanii (południowa część Szwecji) gdzie w Tågarp w roku 1967 razem utworzyli nową fundację, Klasztor Norraby, którego śp. Ojciec Wilfrid Stinissen OCD był przeorem od roku 1981. W Norraby śp. Ojciec Wilfrid Stinissen OCD pozostał jako zakonnik aż do swojej śmierci, rzadko opuszczał ściany klasztoru. Zajmował się przede wszystkim teologią duchowości karmelitańskiej oraz Motlitwą Jezusową. Zmarł 30 listopada 2013 w Norraby po krótkiej chorobie.
Twym skarbem jest twoja tęsknota.
W latach 80-tych ubiegłego wieku śp. Ojciec Wilfrid Stinissen OCD zaczął publikować książki – opublikował ich około 20-tu, przełożono je na około 20 języków, w tym na język Polski. Jako Autor literatury religijnej stał się dobrze znanym głosem w szwedzkim chrześcijaństwie. - Uzyskał naprawdę wielkie znaczenie dla chrześcijan w całej Skandynawii i stał się nauczycielem duchowym i przywódcą dla wielu, opowiada pastor Peter Halldorf.
Chociaż śp. Ojciec Wilfrid Stinissen OCD był kapłanem i zakonnikiem katolickim, to jego książki docierały także do odbiorców z innych chrześcijańskich wspólnot. Książki śp. Ojca Wilfrida Stinissena OCD wydawało w Szwecji wydawnictwo protestanckie „Libris” i to częściowo dzięki tej okoliczności stało się możliwe rozsławienie ich wśród szerszej publiczności i dotarcie do większego grona szwedzkich czytelników, którzy w większości albo należą do Kościołów protestanckich, tak zwanych „wolnych” albo są w ogóle oziębli w sprawach religijinych.
Na łamach szwedzkiej gazety „Dagen”, Peter Halldorf opisuje śp. Ojca Wilfrida Stinssena OCD jako postać ekumeniczną i budowniczego mostów między różnymi tradycjami chrześcijańskimi, gdzie każdy mógł siebie rozpoznać i odnależć w jego prezentacji wiary: - Każdy mógł poczuć, że on do nich należał. Miał szczególną zdolność do komunikowania się z pragnieniem Boga u ludzi, stwarzał u nich poczucie, że się do nich mówi, że się ich zauważa i odważali się wtedy iść drogą wiary. Pomógł wielu odkryć na nowo swoją wiarę i znaleźć jej głębie. Opisywał Bożą obecność w ludzkim życiu w bardzo naturalny sposób i tak docierał do ludzkich serc, poprzez łączenie prostoty z duchową głębią, mówi pastor Peter Halldorf.
Książki w języku polskim
Karmelici Bosi w Szwecji
Siostry Karmelitanki przybyły do Szwecji z Belgii w latach 50-tych XX wieku. Zapragnęły ściągnąć za sobą także i Braci, by mogli oni je wspomóc w pracy misyjnej posługą duchową. Jest to częsta praktyka u Karmelitów: Siostry Karmelitanki, których w Zakonie jest o wiele więcej niż Braci Karmelitów, zakładają fundację klasztorną na nowym miejscu lub w nowym kraju a następnie rozpoczynają starania by przybyli tam także i Bracia Karmelici. We flamandzkiej prowincji Zakonu Karmelitów Bosych zakończono właśnie wieloletnią pracę misyjną w Indiach, gdzie powstała nowa prowincja zakonna - Malabar. Równolegle w tym samym czasie wycofano się także ze Sri Lanki i Zairu, gdzie dotąd było aktywnych kilkoro Braci. W prowincji zakonnej istniała głęboka tęsknota za ufundowaniem nowego klasztoru naznaczonego bardziej wyraźnie przez charakter życia kontemplacyjnego.
W całym Zakonie istniało ówczas pragnienie, by w każdej prowincji zakonnej istniał przynajmniej jeden tak zwany Domus Orationis – dom zakonny, w którym modlitwa byłaby głównym wyrazem apostolstwa. Klasztory Braci położone były głównie w miastach, gdzie Bracia prowadzili szeroko zakrojoną prace apostolską. Teraz pojawiło się pragnienie znalezienia możliwości prowadzenia bardziej zacisznego życia. Równocześnie chciano dać innym ludziom możliwość uczestniczenia w tym życiu przez jakiś czas, ponieważ te domy modlitwy miały stać otworem dla gości, którzy zapragnęliby żyć w rytmie życia Braci. Flamandcy Bracia szukali odpowiedniego miejsca najpierw we własnym, gęsto zaludnionym kraju i rzeczywiście udało się im znaleźć odpowiednie miejsce i kupić działkę. Ta klasztorna fundacja nie doszła jednak do skutku, gdyż ówczesny Prowincjał Zakonu przekonał członków swojej Rady Zakonnej do fundacji nowego domu zakonnego w Szwecji.
Już od samego początku było jasne, że Bracia nie podejmą się żadnej pracy parafialnej. Widziano jednak życie modlitewne i samotność jako swoistą misję, jako znak miłującej obecności Boga żywego w dechrystianizowanym środowisku. Bracia kupili w roku 1967 małą posiadłość Norraby na obrzeżach miejscowości Tågarp w południowej Szwecji. W maju tego samego roku przybyło dwóch pierwszych pionierów z Belgii: Ojciec Martinus Martin i Brat Edmund Plochaet, a w sierpniu przybyli Ojciec Emmanuel Martens, który został pierwszym Przeorem wspólnoty, i Ojciec Wilfrid Stinissen. Już dość wcześnie rozpoczęto prace remontowe i przebudowę obiektu. Budynek został rozbudowany a stajnię przekształcono w kaplicę zakonną, którą poświęcono dnia 3 czerwca 1968 roku.
Wkrótce pojawiła się także potrzeba posiadania niewielkiego domu rekolekcyjengo w sąsiedztwie klasztoru. Wiele osób chciało uczestniczyć w życiu klasztoru przepełnionego modlitwą i ciszą. Gdy sąsiedzi wystawili swój budynek - dawny gmach szkolny – na spredarz, Bracia przyjęli to jako dobrą okazję i dobili targu. Dnia 26 kwietnia 1973 roku otwarto „Karmelgården”, mały 9-pokojowy dom ciszy i spokoju. Położony jest on w pobliżu klasztoru i kaplicy Braci i jest do dyspozycji każdego, kto chce szukać Boga w atmosferze ciszy i modlitwy. Wszystkie nabożeństwa w kaplicy zakonnej otwarte są dla gości, ktorych Bracia zapraszają do brania czynnego udziału w Mszy Świętej i Modlitwie Brewiarzowej.
Ze wspólnoty zakonnej Norraby w Tågarp wywodzi się dzisiejszy Biskup Ordynariusz Diecezji Sztokholmskiej – diecezja ta obejmuje całe terytorium Szwecji – Ksiądz Biskup Anders Arborelius ocd.
