Bo wszystko jedno, czy ptak będzie uwiązany tylko cienką nitką, czy grubą, gdyż i jedna i druga go krępuje. Dopóki nie zerwie jednej czy drugiej, nie będzie mógł wzlecieć swobodny. (Św. Jan od Kzyża DGK I, 11, 4)

Powoli ze szczebla na szczebel każe Pan podlatywać tej ptaszynie, aż wreszcie zabiera ją do gniazda, aby odpoczęła; widząc jak przez długi czas podlatywała rozumem i wolą, wszystkimi siłami swymi szukając Boga i starając się Mu spodobać, raczy jej za to dać nagrodę jeszcze w tym życiu. (Św. Teresa od Jezusa Ż 18,9)

Jestem karmelitą bosym posługującym w naszym klasztorze w Rydze, na Łotwie od 2006 roku. Oprócz posług związanych z rozpowszechnianiem naszej karmelitańskiej duchowości na łotewskiej ziemi, oraz posługi w należącej do nas parafii św. Józefa, od kilku lat w wolnych chwilach próbuję fotografować przyrodę, szczególnie ptaki. Początkowo były to ptaki występujące w naszym klasztornym ogrodzie, później również poza nim.

Obserwacja ptaków z pewnością nie była obca zarówno dla św. Jana od Krzyża jak i św. Teresy od Jezusa, gdyż pisząc o życiu duchowym często posługiwali się obrazami zaczerpniętymi właśnie z przyrody, z życia ptaków.

Ptaki są wszędzie i tak blisko, a jednak człowiek żyjący w pośpiechu, często przechodzi obok nich obojętnie. Niektóre są tak małe i płochliwe, że gołym okiem nie jesteśmy w stanie dostrzec ich piękna, jeszcze inne żyją w środowisku, do którego na codzień nie mamy dostępu.

Fotografowanie ptaków w ich naturalnym środowisku uczy cierpliwości, pokory, wytrwałości, nie zrażania się porażkami. Bo często po długich wędrówkach i godzinnych próbach, wraca się bez żadnego rezultatu lub ze zdjęciami bez większej wartości artystycznej. Są jednak chwile, w których można zobaczyć i usłyszeć jak magiczny jest świat. Można zatrzymać to, co piękne i niedostrzegalne gołym okiem.

Czas spędzony w przyrodzie nigdy nie pozostaje bezowocny, bo cisza i spokój, jakiego tam można doświadczyć pozwalają odejść od zgiełku codzienności, pozwalają wrócić odmienionym, inaczej spojrzeć na otaczającą rzeczywistość. Może to być czas spotkania z Bogiem - stwórcą otaczającego nas piękna, czas zadumy i rekolekcji.