Zanim pierwsi karmelici wybudowali kościół pod wezwaniem i ku czci Błogosławionej Dziewicy Maryi na Górze Karmel, ich poprzednicy pustelnicy, skupieni wokół postaci i duchowego dziedzictwa proroka Eliasza w tzw. Dolinie Męczenników (Wadi’ain es Siah), gromadzili się na modlitwie w niewielkiej grocie w kształcie stajni, wykutej w skale. Badania tejże groty wykazały, że jej wewnętrzny wystrój upamiętnia tajemnicę narodzenia Jezusa w stajni betlejemskiej. W kontekście tamtych czasów (ok. V wieku n.e.) było to swoistym wyznaniem wiary pustelników z Góry Karmel w Boże Macierzyństwo Maryi.

Stąd, jak pisze Sługa Boży o. Anzelm Gądek OCD, Karmel, to druga kolebka Bożego Dzieciątka. Karmel jest cały Maryjny. Więc też od swej Matki Dziewicy bierze przede wszystkim to, co Ona ma najdroższego, to jest świętą Dziecinę; od Niej i od św. Józefa uczy się piastować to Dziecię, do Niego przemawiać, z Nim się pieścić w świętych rekreacjach, słuchać co Dziecię głosi i co o Nim głoszą, i zamieniać dziecięce zabawy w niebogłośne „Gloria in excelsis Deo”. W Betlejem narodził się Karmel, nie w zamknięciu miasteczka judzkiej krainy, lecz w objęciu ducha Bożej Dzieciny.

Stąd też każde kolejne pokolenie karmelitańskie – w myśl Reguły pierwotnej – zgłębia księgi święte i tajemnice modlitwy, idąc za Chrystusem w znaku Jego Matki – patrząc na Jezusa oczami Maryi, uczy się od Niej synowskiego trwania w obliczu Ojca.

W milczeniu i nadziei, w ciszy i ufności, pozwólmy i my prowadzić się Maryi, Naszej Matce ku Tajemnicy Wcielenia Jej Syna.