Tytuł może sugerować, że dziś będzie o PKP, a jednak słowo „nastawnik” w tym przypadku z koleją nie ma wiele wspólnego. To słowo zaczerpnięte z duchowości Kościoła Wschodniego, będące odpowiednikiem kierownika duchowego.  Autor jest diakonem Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego i dzieli się z nami bogactwem wschodniej tradycji.  Nastawnictwo polega na opiece duchowej, i jest jedną z trzech najważniejszych posług sprawowanych  przez święty Kościół – obok głoszenia Słowa Bożego  i udzielania sakramentów świętych.  Dziś odchodzimy od kierownictwa duchowego rozumianego jako podejmowanie decyzji za kogoś, czy też prowadzenia kogoś za rękę, raczej zwycięża ten wschodni rys opieki duchowej.  Dlatego warto sięgnąć do refleksji Diakona Wołodomyra Mososrowa:

Celem opieki duchowej jest pomoc, by osoba nią objęta mogła osiągnąć świętość, do której wzywa ją Bóg. Duchowe nastawnictwo występuje w szczerych i przyjaznych kontaktach pomiędzy ojcem duchowym i synem. W tradycji Ojców Kościoła mówi się o „boskiej przyjaźni” w przypadku, gdy nastawnik i uczeń uczestniczą w „boskiej pełni” życia w Duchu Świętym. Często nastawnicy otrzymują dodatkowo błogosławieństwo Kościoła na sprawowanie opieki duchowej. Osoby te są powołane przez Boga, aby prowadzić innych do świętości i mają osobiste doświadczenie jako przewodnicy na wspólnej drodze zbawienia, którą razem pokonują w atmosferze przyjaźni i zaufania.

Publikacja: 
Diakon Wołodomyr Mosorow, Nastawnik. Dlaczego warto poszukać opiekuna duchowego, Kraków 2017.

o. Piotr Hensel OCD