Jacques Gauthier

Charakterystyczne cechy duchowości Teresy z Lisieux to przede wszystkim miłość i ufność, prostota i głębia. Nie daje się ona określić poprzez jakąś szczególną cnotę czy pobożną praktykę; jest to najgłębsze pragnienie serca wyrażające się w otwarciu na działanie Boga i w gorącym pragnieniu “życia miłością” (Po, P II, s. 9; OC, 667).

Teresa jest pełną żarliwości dziewczyną, która wybiera “prostą, krótką małą drogę” (Rps C, s. 222; OC, s. 237); po jej śmierci droga ta zostanie nazwana drogą dziecięctwa duchowego. Jest to droga zawierzenia miłości, zrodzona z doświadczenia własnych ograniczeń; dostrzegając swoją małość, Teresa opiera na niej nadzieję na miłosierdzie Boże. Nadzieja wyraża się w przepojonej miłością ufności, staje się zarzewiem nowego dynamizmu ożywiającego duchowość.

W życiu duchowym Kościoła od dawna już obecne jest to wszystko, co odgadła intuicja Teresy: powrót do Ewangelii, prostota wiary w Jezusa, głębia nadziei pośród nocy, autentyczność miłości w najdrobniejszych sprawach życia codziennego, dostępna dla każdego człowieka droga ufności, miłosierdzia i świętości. Jej gorąca miłość, szczególnie żywa w ostatnich miesiącach życia, gdy przeżywała noc wiary, rozjaśnia nasze ciemności i nadaje sens milczeniu Boga, sprawia, że nasze szare poranki rozświetla blask Wielkiej Nocy, niosącej obietnicę nowego świtu, któremu początek dał Jezus Chrystus.

Droga wybrana przez tę młodą dziewczynę jest drogą ufności i nadziei, którą Teresa odkrywa w miarę, jak nią postępuje. Idzie tak, jak mogłoby iść dziecko, nie porównując się z innymi i nie oglądając się za siebie; kieruje się jedynie miłością i wiarą. Idzie lekkim krokiem, ufna w miłosierdzie Ojca, który ją poślubia w swoim Synu i zawiera w Duchu nowe przymierze.

“Mała droga” ufnej miłości jest nam znana już od stu lat, mimo wojen, obozów koncentracyjnych i ludobójstwa. Bardziej niż my ją, ona wybiera nas. “Małe dusze” odgadują swoją drogę instynktownie. Przeciwstawiają się nieustannie atakom śmierci, umierając w ramionach Jezusa “w pełnej zbroi” (Po, P II, s. 46; OC, s. 741). “Mała droga” jest zawsze drogą przyszłości. Teresa poprzedziła nas na niej, aby nas prowadzić. Solidaryzuje się z naszymi zmaganiami i nadziejami. Jej duchowość mówi nam wyraźnie, że ostatnie słowo ma zawsze miłość.

Rzeczą ważną jest podkreślanie, że duchowość Teresy jest duchowością miłości, wskazywanie na wewnętrzne nastawienia, gdzie słowa są zaproszeniem do wkroczenia na drogę świętości, do której prowadzi miłość. A kochać to znaczy działać. Teresa jest człowiekiem czynu, gdyż wielka jest siła jej miłości. Życie Teresy jest zarazem jej przesłaniem, w nim ucieleśnia się jej zjednoczenie z Bogiem Ojcem, Synem i Duchem. Czyż może być inaczej w duchowości chrześcijańskiej, skoro Bóg stał się człowiekiem w Jezusie i skoro powstał z martwych?

Oto osiem postaw wewnętrznych wyznaczających duchowość Teresy, osiem punktów odniesienia będących zarazem wyzwaniem, które trzeba przyjąć, aby lepiej zrozumieć istotę jej drogi ufności i kroczyć tą drogą razem z nią, by osiągnąć szczyt, którym jest miłość – to, co w każdym z nas najlepsze.