Carmelus totus marianus est (Karmel cały jest maryjny) – głosi średniowieczna sentencja, przywołana za naszych dni przez św. Jana Pawła II[1]. Rzeczywiście od zarania swych dziejów, tj. od XIII wieku zakon karmelitański został uznany w Kościele jako Zakon maryjny i wszystkie źródła historyczne oraz cała historiografia karmelitańska zgodnie świadczą o centralnym miejscu Maryi, Matki Chrystusa w życiu i posłudze zakonników. Maryja – jak napisał śp. o. Benignus J. Wanat – jest „racją bytu Zakonu, istotnym elementem w życiu duchowym karmelity i formą świętości. Całe życie duchowe Karmelu jest dogłębnie maryjne w swoich początkach, nazwie, liturgii, mistyce, kontemplacji i apostolstwie”[2]. „Annuario pontificio”, tj. wydawany każdego roku przez Stolicę Apostolską jak gdyby rocznik statystyczny Kościoła katolickiego definiuje Zakon karmelitański jako poświęcony naśladowaniu Matki Bożej i szerzeniu Jej kultu[3].

Nie dziwi więc, że wątku karmelitańskiego nie brakuje także przy słynnych, światowej sławy sanktuariach maryjnych. Świętując niedawno stulecie objawień fatimskich, watek ten przywoływał postać służebnicy Bożej, siostry Łucji z klasztoru w Koimbrze. Niegdyś informowaliśmy o klasztorze meksykańskich Karmelitanek Bosych sąsiadującym z Sanktuarium Matki Bożej w Guadalupe. A dzisiaj, z racji wspomnienia Najświętszej Maryi Panny z Lourdes, przywołajmy fakt, że także tam, nieopodal Groty Massabielskiej – miejsca objawień Matki Bożej św. Bernadetcie Soubirous w 1858 r., znajduje się także klasztor Karmelitanek Bosych, oaza modlitwy kontemplacyjnej w tym szczególnym miejscu.

Klasztor ten został założony już w 1876 r., zaledwie osiemnaście lat od objawień maryjnych przez Karmel z Tulle. Zabiegał o to sam papież „Niepokalanej”, bł. Pius IX, bo przecież on ogłosił dogmat Niepokalanego Poczęcia już w 1854 r.

Klasztor liczy dzisiaj ponad 20 mniszek różnego wieku, w tym niektórych w okresie formacji, modlących się w intencji Kościoła i świata, szczególnie zaś w intencji chorych i cierpiących – wszak Matka Boża z Lourdes jest szczególną ich patronką i św. Jan Paweł II ustanowił w dniu Jej dorocznego święta, tj. 11 lutego, Światowy Dzień Chorych i Służby Zdrowia.

Przeorysza klasztoru wyznaje, że siostry otrzymują setki listów od chorych proszących o modlitwę w tym szczególnym miejscu uzdrowień. Mniszki nie lekceważą żadnej z próśb i wszystkie przedstawiają Maryi w Jej tytule „Uzdrowienia chorych”. Przychodzą też – podkreśla matka Przeorysza – liczne podziękowania, za wymodloną łaskę zdrowia. Potwierdza się więc to, czego nauczał św. Jan Paweł II, że, „pośrednictwo Maryi, łącząc się z Jej macierzyństwem, posiada macierzyński charakter, wyróżniający je od pośrednictwa innych istot stworzonych, które na różny sposób, ale zawsze podporządkowany, uczestniczą w jedynym pośrednictwie Chrystusa” (Redemptoris Mater, nr 39).

o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD

[1] List do karmelitanek bosych z okazji czterechsetlecia św. Teresy (31 maja 1982), [w:] Karmelitów bosych znam od dziecka (red. Szczepan T. Praśkiewicz), Łódź-Rzym 1988, s. 35

[2] Benignus Józef Wanat, Zakon Karmelitów Bosych w Polsce. Klasztory Karmelitów i Karmelitanek Bosych 1605-1975, Kraków 1979, s. 26.

[3] Annauario Pontificio, Città del Vaticano 2009, s. 1469.