Ikona (z gr. εικων, eikón) oznacza obraz. Nie jest to jednak zwyczajny obraz o tematyce religijnej. Jest to dzieło sztuki zrodzone w modlitwie i niosące w sobie symbolikę wypracowaną przez dziesiątki pokoleń. Oprócz wielkiego bogactwa artystycznego posiada znacznie większe bogactwo duchowe oraz związaną z nim treść teologiczną. Nie można również oddzielić ikony od modlitwy czy liturgii… jest ona bowiem tworzona przez modlitwę i dla modlitwy. Ikona ma pomagać nam w modlitwie, ma pogłębić nasze życie duchowe, poszerzyć jego horyzonty w spojrzeniu na Boga i na Boże dzieło wobec nas. Cieszę się, jeśli ikona napisana moją ręką spełnia właśnie taką funkcję – to słowa polskiego ikonografa

Twórcy ikon mówią zawsze o „pisaniu” obrazu, a nie malowaniu. Ikona jest bowiem teologią wyrażoną obrazami i kolorem. Zrodziła się w kręgu wschodniego chrześcijaństwa, które uważa, że nie możemy wiele powiedzieć o Bogu w naszym ograniczonym, ludzkim języku, i że cokolwiek o Nim powiemy, będzie bardziej niepodobieństwem niż podobieństwem. Ikona stawia mnie wobec tajemnicy, której zaledwie dotykam, ale przed którą pragnę trwać i adorować ją (symbolika skłonu, pocałunku i zapalonej świecy –  pokłon przypomina o tym, że nie tylko dusza, ale i ciało powinno uczestniczyć w modlitwie – otrzymane od Boga, nie jest czymś gorszym od umysłu i ma prawo na równi brać udział w rozmowie z Bogiem; pocałunek wyraża pragnienie utożsamienia się z tajemnicą; płomień świecy jest symbolem wzniesienia duszy do Boga)

Ikony są zatem wrotami prowadzącymi do modlitwy, oknami na Boga. Twórca ikony jest jakby autorem mapy, który chce pomóc nam podążać we właściwym kierunku. Pisze więc barwami i kształtami licząc, że wywołają drgnienia naszej duszy, że pobudzą nas i otworzą na Bożą rzeczywistość, że pomogą nam dobrze i pewnie kroczyć drogą do Królestwa Niebieskiego.