Gloryfikacja we wspólnocie Kościoła - Strona 3 z 4

o. Juan Bosco San Román OCD Przebieg procesu beatyfikacyjnego Śmierć ojca Jana od Krzyża była przez współczesnych traktowana jako śmierć świętego. W jego Zakonie przejawia się natychmiast chęć zbierania informacji, które mogłyby uwiecznić pamięć o nim i stanowić będą bazę, na której Kościół usankcjonuje świętość jego życia. W pierwszych latach siedemnastego wieku Józef od Jezusa i Maryi (Quiroga) oraz Hieronim od św. Józefa, jego biografowie, zebrali liczne i cenne informacje. W 1613 generalny przełożony kongregacji hiszpańskiej, Józef od Jezusa i Maryi, mianował prowincjałów swoimi prokuratorami przy biskupach w celu przygotowania procesu beatyfikacyjnego. Lokalne procesy informacyjne przeprowadzono w latach 1614-1618 w Medina del Campo, Caravaca, Avila, Segovii, Jaen, Baeza, Ubeda, Alcaudete, Maladze i Beas de Segura. Najwybitniejszym z prokuratorów w całym procesie kanonizacyjnym świętego był Alonso od Matki Bożej (Asturicense). Po otrzymaniu autentycznej kopii procesu informacyjnego Święta Kongregacja Obrzędów 1 lutego 1627 wysyła listy do biskupów Jaen, Segovii, Granady, Malagi i Valladolid zalecając zbieranie informacji in specie, otwierając w ten sposób proces apostolski. Przełożony generalny, Jan od Ducha Świętego, mianował ośmiu ojców jako swoich prokuratorów. Między nimi był Alonso od Matki Bożej. W końcu 1628 zakończono przesłuchiwanie świadków i procesy, a ich kopie przesłano do Rzymu. Z różnych powodów w przeszło dwudziestu miastach Hiszpanii, Portugalii, Francji i Włoch przeprowadzono procesy szczegółowe (w tym również w następnym stuleciu przy okazji kanonizacji). Dwa dekrety papieża Urbana VIII z 1625 i 1634 zabraniały oddawania czci osobom zmarłym w opinii świętości bez zezwolenia kościelnego. Wymagano procesu, który potwierdziłby świętość w sposób urzędowy. Segovia i Ubeda w sposób nieskrępowany wyrażały swoją cześć dla ojca Jana, gdyż wspomniane dekrety papieskie dotarły tam dopiero w latach 1647 i 1648. Sytuacja taka mogła spowodować przerwanie procesu beatyfikacyjnego. Natychmiast więc usunięto wszelkie ślady kultu. Szczątki ojca Jana zostały pochowane zwyczajnie w ziemi, po czym przeprowadzono proces wyjaśniający, którego akta zostały przesłane do Rzymu. Ostatecznie jednak te fakty nie wpłynęły na przebieg sprawy. Przykre doświadczenie pobudza wspólnotą z Segovii do ponownego podjęcia procesu beatyfikacyjnego, który w Rzymie został wstrzymany. Bosi zwracają się do króla Filipa IV, który pisze do papieża (16 kwietnia 1648), do definitorium generalnego kongregacji hiszpańskiej i do prokuratora generalnego w Rzymie. Na życzenie Kongregacji Obrzędów wszczęto właściwy proces de non cultu, przeprowadzony pomiędzy 16 lutego 1649 a 9 lutego 1651. Proces badający pisma ojca Jana odbywał się w atmosferze szczególnej wrażliwości na jakiekolwiek treści podejrzane o nieprawowierność. Cenzorem został mianowany znany teolog karmelitański Juan Bautista Lezana, były student kolegium w Salamance, w którym studiował niegdyś Jan od św. Macieja. Lezana dokonał analizy dzieł w ciągu trzech miesięcy i ocenił je bardzo wysoko. Opublikowano też opis dziewiętnastu cudów przypisywanych wstawiennictwu Jana od Krzyża, z tego trzynaście pośmiertnych. Jeden z nich godzien jest zapamiętania z powodu bogatej ikonografii przez niego inspirowanej: w małym kawałku ciała ojca Jana wiele osób widziało postać sługi Bożego na kolanach przed Chrystusem ukrzyżowanym, a pomiędzy nimi ukazywała się czasami Matka Boża, sama lub z Dzieciątkiem, Najświętszy Sakrament, czy też Duch Święty w formie gołębicy... 25 stycznia 1675 Klemens X ogłosił brewe beatyfikacyjne, które rozpoczyna słowami Spiritus Domini. Uroczyste obchody w Hiszpanii odbyły się w trzech ośrodkach: Fontiveros, Segovia i Ubeda. Cały zakon karmelitów bosych otrzymał przywilej odprawiania Mszy św. i recytowania oficjum o Błogosławionym. Proces kanonizacyjny Pięćdziesiąt lat później, 12 stycznia 1626, został ogłoszony dekret zezwalający, na kanonizacją. Uroczysta ceremonia ma miejsce w bazylice Świętego Piotra 27 grudnia tego samego roku. Razem z Janem od Krzyża Benedykt XIII kanonizował Pellegrina Laziosiego, sługą Maryi, i Franciszka Solano, franciszkanina. Wizerunki trzech nowych świętych przedstawiono na. jednym arrasie, zawieszonym na frontonie, bazyliki. Wewnątrz bazyliki, naprzeciw siebie, zawieszono dwa medaliony przedstawiające Jana od Krzyża. Jeden z nich przedstawia scenę z Matką Boża, która pomaga mu w przeprawie przez wezbraną rzekę, aby mógł oddać ostatnią posługę umierającemu apostacie. Drugi natomiast przypomina scenę zażegnania burzy rozszalałej nad Penuela. Bulla kanonizacyjna Pia Mater Ecclesia, postdatowana o rok (27 grudnia 1727), ustala święto liturgiczne na 14 grudnia. 22 marca 1732, zezwalając na własne oficjum z oktawą, Klemens XII przenosi je na 24 listopada. Data ta obowiązywała do 1972. Liturgiczne wspomnienie św. Jana zostało rozszerzone na cały Kościół powszechny w 1738. 13 lipca 1927 Stolica Apostolska zatwierdziła własną prefację dla zakonu karmelitańskiego. Różnego rodzaju uroczystości ku czci św. Jana pozostawiły po sobie bogatą spuściznę ołtarzy, obrazów, wizerunków, kaplic, a oprócz tego ogromną ilość pism okolicznościowych. Przyznanie tytułu doktora Kościoła Pierwsze starania zmierzające do przyznania Janowi od Krzyża tytułu doktora Kościoła miały swe źródło w kontekście trzechsetnej rocznicy śmierci, obchodzonej w roku 1891. Promotorem było czasopismo San Juan de la Cruz, wydawane w Segovii w celu animowania uroczystości jubileuszowych. 14 grudnia 1891 liczni prałaci hiszpańscy kierują pierwszą prośbą o to do papieża Leona XIII. Przy okazji dwusetnej rocznicy kanonizacji, obchodzonej w roku 1926, biskup Segovii, Manuel de Castro y Alonso, prosi swoich kolegów z episkopatu światowego, aby poparli tę prośbę, u Stolicy Apostolskiej . W tym samym czasie Zakon Karmelitów uzyskuje poparcie wyższych prałatów, zakonów, uniwersytetów świeckich i papieskich oraz akademii królewskich. Kapituła generalna z 1925 jednomyślnie poparła ten zamiar. W oparciu o pozytywną opinią komisji teologów, Świata Kongregacja Obrzędów na sesji plenarnej 27 lipca 1926 podejmuje jednomyślną decyzję w tej sprawie. Odpowiednie brewe ogłosił Pius XI 24 sierpnia tego samego roku, w rocznicę. Reformy terezjańskiej, którego pierwsze słowa przypominają datę kanonizacji: Die vicesima septima mensis decembris anni MDCCXXVI. W ten sposób zostają powiązane ze sobą: Reforma terezjańska, kanonizacja i doktorat pierwszego zakonnika i świętego karmelity bosego.

Przyznanie tytułu doktora Kościoła

Share this: