Jest to dzień ciszy, przenikniętej doświadczeniem głębokiej pustki, w zranionym sercu Maryi, Matki; w sercach wszystkich matek, które reprezentują duszę świata, i które zawsze otulają nadzieją, pośród ogromu bólu. Jakże przytłaczający dziś dzień, jaka otchłań ciszy, która zamyka coś, czego jeszcze nie znamy, a co zawsze jest w zalążku! I że wzejdzie... Zawsze wschodzi. W Berdyczowie jest kilka minut przed ósmą rano, a my pozdrawiamy Pana i Jego Matkę w bazylice. Przygotowujemy się do podróży do Kijowa.
Zabierają mnie Witalij [Kozak OCD] i jego brat Olek. To trzygodzinna droga, ale zależy od ruchu drogowego i trudności z przejazdem.
Przejechaliśmy bez żadnych problemów przez kilka punktów kontroli. Powiedziano nam, że w Kijów uderzyło kilka pocisków.
Docierają do mnie głosy od przyjaciół z Hiszpanii i z innych zakątków z informacjami o niebezpieczeństwie w Kijowie...
Zatrzymaliśmy się na kawę i zatankowaliśmy. Można kupić tylko 20 litrów benzyny za każdym razem, ale dziewczyna, która obsługuje jest z parafii i tankujemy do pełna. Poza tym Witalij jest „znany” w tych miejscach. Nasza rozmowa jest bardzo ożywiona przez całą drogę.
Gdy zbliżamy się do Kijowa widzimy horror wojny, czołgi, ciężarówki, domy i budynki spalone i ostrzelane, jakby opróżnione z duszy. Domy i wraki pojazdów, które przypominają o ogołoceniu Wielkiej Soboty, bez życia, pozornie bez zmartwychwstania.
Jedziemy naokoło, aby wjechać do Kijowa, unikając głównej drogi. Nadrabiamy prawie 30 km.
Dotarliśmy do naszej parafii w Kijowie, wita nas Józef [Kucharczyk OCD]. Ile radości daje uściskanie go! Co za radość, że tu dotarłem i jestem z nim! Oto Marek [Gromotko OCD], proboszcz i przeor i także Benedykt [Krok OCD], który jest odpowiedzialny za pomoc humanitarną i opiekę nad żołnierzami - nasi trzej karmelici obecni w Kijowie. Polski ksiądz Maciej, który działa w międzynarodowej organizacji i niesie pomoc humanitarną na Ukrainie, jest także dziś tutaj. Od momentu zniszczenia ich wioski mieszkają tu również ojciec i syn: Andrzej i Daniel.
Radość ze spotkania z braćmi i wspólny posiłek z Józefem i Markiem - relacjonują wiele rzeczy z wojny i pracy duszpasterskiej w tych tygodniach. Marek opowiada o dramatach wojny i pokazuje zdjęcia bunkrów; o opiece nad chorymi i intensywnej działalności jako proboszcz. Przez pewien czas była to jedyna parafia katolicka w Kijowie. Kiedy Matka Teresa przyjechała z Kalkuty, po otrzymaniu pokojowej nagrody Nobla, poprosiła, żeby mogła pójść na Mszę i przywieźli ją do naszego kościoła. To mały, przytulny kościół. Towarzyszę Józefowi, aby błogosławić jedzenie, co jest tu typowym zwyczajem. Pierwsze posiłki, które są spożywane na Wielkanoc, słodycze, jajka wielkanocne i inne rzeczy. Swieta przyniosła jajka wielkanocne dla zakonników. Przytula mnie bardzo serdecznie i prosi o błogosławieństwo.
Idziemy spotkać się z biskupem Kijowa, Witalijem, który nas podejmuje w prostych warunkach; jest młody, bardzo serdeczny. Wyjątkowo rodzinna rozmowa. Bardzo mi dziękuje za to, że tu jestem i docenia posługę duszpasterską oraz dar karmelitów dla Ukrainy. To godzina dialogu na temat sytuacji i kościoła w tym kraju. Mówię do niego o modlitwie Karmelu z całego świata; o naszej modlitwie za niego i za Kościół oraz ludność Ukrainy.
Józef zapytał mnie, czy miałbym coś do podarowania biskupowi… wyruszając na spotkanie powiedziałem do Pana: „ach... co mógłbym mu dać, jeśli nie zostało mi już nic specjalnego w plecaku...” Rozmawiając z biskupem, myślę i wkładam rękę do plecaka i odkrywam, że mam relikwie włosów św. Tereski. Daję mu ją, a on mówi, że Tereska jest jego ulubioną świętą... Niespodzianka od Pana!
Przechodzimy przez centrum miasta, słynny plac Majdan, plac Niepodległości Ukrainy, gdzie w 2014 roku zastrzelono 98 osób. Odwiedziliśmy miejsce pamięci poległych i modliliśmy się za nich.
Wróciliśmy do domu odwiedzając miejsca zniszczone przez pociski... Modlimy się za ludzi, którzy mieszkali w tych opuszczonych obecnie budynkach.
Czas przygotować się do Wigilii Paschalnej...
Podekscytowanie wraz z całym Zakonem przed dzisiejszą nocą.
Pamiętamy Syrię, Burkina, Peru, Kolumbię, Kongo, Liban, Irak.
Modlimy się jako JEDNO... za ŻYCIE, KTÓRE NIE UMIERA i nie jest w stanie zniszczyć go żadna bomba...
To przybycie do Kijowa to kolejny, inny rozdział, rożny od Berdyczowa... bo tutaj horror wojny wydaje się jeszcze bardziej widoczny... ślady jeszcze dymią, a opowiadania ludzi są jednakowe... Nie mogę zliczyć w tej kronice wszystkiego, co usłyszałem. Jeden z zakonników zapytał, czy chcę rzeczywiście, żeby opowiadał mi te okropności, a ja powiedziałem, że tak... To były długie chwile rozmowy. Pomijam szczegóły. Są w kontakcie z kapelanami, którzy towarzyszą żołnierzom i sami spowiadają żołnierzy. Przekazałem im około 300 różańców dla żołnierzy.
Celebracja Wigilii Paschalnej prosta i poruszająca. Kaplica wyglądała jak mała arka Noego, miejsce zbawienia. Liturgia zaczyna się na ulicy od prostego ognia pośród przenikającego zimna. Ledwo udało nam się utrzymać płomień świecy i to po kilku próbach.
Ja głoszę homilię, a Józef tłumaczy na ukraiński.
Na koniec świętowania śpiew i dzielenie się radością. Długa kolejka ludzi do przytulenia, błogosławieństwa i bardzo żywa wdzięczność za to, że tu jestem. Dziewczyna powiedziała mi, że w jej pracy jest 400 osób, a 200 uciekło, aby znaleźć się w bezpiecznym miejscu, i że to, że przybyłem, było dla niej specjalnym znakiem. Podobnie małżeństwa i rodziny przychodziły, aby przyjąć błogosławieństwo i uścisk. Nie wydaje mi się, że jestem w miejscu wojny, jest silne poczucie komunii i zjednoczenia... Młoda kobieta, która straciła swój dom w Mariupolu i teraz pomaga innym... Młoda żołnierz, który prosi mnie o błogosławieństwo przed wyjazdem na front. Daję mu mój różaniec.
I kończy się dzień przyjazną, dwugodzinną rozmową, z Józefem i Markiem, Benedyktem, księdzem Maciejem oraz ojcem i synem, Andrzejem i Danielem. Cóż za intensywny czas doświadczeń. Jak bardzo mają potrzebę opowiadania o tym, co przeżyli i co wiedzą... jak bardzo doceniają obecność. Mówię im, że cały Zakon jest tutaj z nimi.
Dzień się kończy, jutro odwiedzimy Buczę, miasto masakry. I jeszcze kilka innych najbardziej zniszczonych miast, seminarium i inne miejsca. Ale jutro nadejdzie kolejny dzień, dzisiaj, w ludziach Kijowa, ukazał mi się zmartwychwstały, uśmiechnięty Pan Jezus i pobłogosławił mnie swoim uśmiechem... młoda kobieta pobłogosławiła mnie spontanicznie.
W Berdyczowie słyszałem syreny pięć razy, w Kijowie raz, wychodząc od biskupa. Ale nikt już nie schodzi do bunkrów. Jeśli coś spadnie, to upadnie, jeśli coś się stanie, to się stanie. Ale dzisiaj Chrystus zmartwychwstał dla mnie w wierze ludu, w ich nadziei. Jakie to szczęście, że tu jestem! I że jesteście tu ze mną! Wesołych Świąt Wielkanocnych Zmartwychwstania... Zmartwychwstała moja Miłość i moja Nadzieja.