Utęskniona Kastylia
Segovia była w tym czasie duszą Kastylii, miastem kastylijskim przez antonomazję. Tak wielkiego znaczenia nadają jej zabytki historyczne, ziemia i krajobraz, kultura i działalność handlowa. Zarówno miasto jak i okolice Segovii odpowiadają pragnieniom jak i tęsknotom Jana od Krzyża, odczuwanym w Andaluzji: wioski i zamki, pola i żniwa, pasma górskie i szczyty, rzeki i drzewa.
Właśnie w XVI wieku Segovia przeżywa okres największego rozkwitu. Od 1474, kiedy Izabela Katolicka została tam ukoronowana na królową Kastylii, aż do czasów Filipa II, który w 1570 wybrał to miasto na miejsce zawarcia małżeństwa z Anną Austriaczką i otacza je troską przez cały okres swego panowania, rośnie znaczenie Segovii.
Miasto wznosi się na wzgórzu, otoczone murem o długości około trzech i pół kilometra. Niewiele trzeba, by poznać dokładnie ten mały skrawek ziemi i jego okolice. Na uwagę zasługuje wiele kościołów: San Millán, San Andrés, San Martin, San Miguel, San Esteban, el Parral ze swymi dziedzińcami i dzwonnicami.
Trzy zabytkowe budowle wydają się być tak usytuowane, by lepiej podkreślić charakter miasta: katedra jako centrum i punkt kulminacyjny, akwedukt na krańcu wschodnim i alkazar (twierdza), który łączy krańce murów miasta zwrócone na zachód. Wszystkie trzy, jasne i wysmukłe, dniem i nocą robią niezapomniane wrażenie.
Kiedy latem ojciec Jan przybywa z Madrytu, akwedukt był pierwszym obiektem, który mu się rzucił w oczy. Pod jego arkadami przechodzili Rzymianie, Wizygoci, Arabowie; królowie, książęta i feudałowie, ubrani świątecznie lub przybrani w zbroje. Ojciec Jan będzie wielokrotnie przechodził pod jego łukami, które można dostrzec schodząc z miasta albo wspinając się z doliny pod górę.
Akwedukt jest najbardziej charakterystycznym zabytkiem Segovii; jest zachwycający z racji swych ogromnych rozmiarów, wspaniałego wykonania i dobrej konserwacji. Zbudowany z bloków granitowych o rozmiarach 3,50 m na 2,50 m, położonych jeden na drugim bez użycia zaprawy, z łukami o szerokości od 4 do 6 metrów. Ojcu Janowi narzuca się wspomnienie jego małego dzieła w Granadzie, gdzie żył do zeszłego miesiąca. Porównywany z tym kolosem, jego “mały akwedukt” z Los Mártires wydaje się być zabawką. Wystarczy skonfrontować niektóre ich rozmiary: długość: Segovia 813 metrów, Granada 73; maksymalna wysokość: Segovia 28 m, Granada 5,30; ilość łuków: Segovia 170, Granada 12; grubość: Segovia 3,50 m, Granada 0,64 m. Ale on nie zwraca wielkiej uwagi na rozmiary, zauważa jedynie dziwne wykonanie, wysmukły kształt, płynącą wodę, trwałość, kamienie prześwitujące, które nie zasłaniają nieba. “Suchy most”, “kamienna harfa” i inne jeszcze nazwy otrzymał w ostatnich wiekach ten zabytek segowiański.
