Uroczysta beatyfikacja i kanonizacja

Ogłoszenie chwały Teresy przypadło papieżowi Piusowi XI. Dziękował Bogu, że umieścił tę “Gwiazdę” na początku jego pontyfikatu: jej portret, jej relikwie nie opuszczały nigdy jego biurka.

11 lutego 1923 roku, podpisał dekret stwierdzający autentyczność cudów przedstawionych do beatyfikacji Teresy; powiedział przy tej okazji, że karmelitanka z Lisieux jest “cudem cnót” i “cudem cudów”.

29 kwietnia przewodniczył uroczystości beatyfikacji. “To najpiękniejszy dzień mojego pontyfikatu”, powie wieczorem do swych bliskich.

W końcu, 17 maja 1925 roku, Pius XI, w otoczeniu 23 kardynałów i 250 biskupów, przystępuje do kanonizacji Teresy. 500.000 wiernych przybyło na tę okazję do Rzymu, jednakże tylko 50.000 spośród z nich może wejść do Bazyliki świętego Piotra i usłyszeć, jak papież wypowiada uroczystą formułę ogłaszającą, że pokorną karmelitankę z Lisieux można odtąd nazywać “świętą Teresą od Dzieciątka Jezus”.

Zaledwie te ostatnie słowa padły z ust Najwyższego Pasterza, wybuchły, po raz pierwszy w takich okolicznościach, długie, entuzjastyczne oklaski zastygłego przed chwilą w skupieniu tłumu. I – podczas gdy rozbrzmiewają umieszczone w kopule fanfary – rozlegają się dzwony Bazyliki, którym odpowiadają świątecznym brzmieniem wszystkie dzwony w Rzymie.

W uroczystej homilii, papież sławił dziecięctwo duchowe, jakiego nauczała Teresa “swoim słowem i swoim przykładem”, zapraszając chrześcijan do wpatrywania się w nią, tak aby sami stali się “dziećmi” w ewangelicznym znaczeniu tego słowa: “Gdyby upowszechniła się ta droga dziecięctwa duchowego, zakończył papież, jak łatwo dokonałaby się reforma społeczności ludzkiej!”.

Pius XI do końca życia powierzał Teresie swoje wielkie inicjatywy apostolskie, w szczególności Akcję Katolicką i rozwój Misji.