Charyzmat mądrości i posłannictwo nauczycielskie
Przyznaje też, że nie jest to tylko jej wysiłek: “W całym tym moim pisaniu wiele jest rzeczy, których nie piszę z własnych myśli, ale podyktował mi je sam Boski Mistrz“. Treść, siła ekspresji w opisie łask, nie pokreślone rękopisy świadczą o tym, że św. Teresa otrzymała charyzmat przekazywania swych myśli oraz interpretacji ich. Dzięki temu, przy lekturze jej Pism coś z tego, co sama widziała, słyszała i dotykała, przenika także nas i ubogaca rozumienie Prawdy Objawionej. Jej posłannictwo jest eksperymentalnym potwierdzeniem tajemnic naszej wiary i uczy nimi żyć. Dla św. Teresy słowa Pana niosły z sobą skuteczną łaskę do ich wypełnienia: “Mowa ta, którą mówi Pan, jest słowem zarazem i czynem. Snadź chce Pan, abym po tym poznała wielmożność Jego, iż słowa Jego są czynami“. Jej świadectwo jest szczególnym darem Bożym dla Kościoła potrydenckiego, nie mniej również dla Kościoła po Vaticanum II. W czasach Lutra, gdy zaprzeczano istnieniu łaski nadprzyrodzonej. św. Teresa daje świadectwo jej działania – począwszy od momentu nawrócenia z grzechu aż do mistycznych zaślubin. Potwierdza też własnym przeżywaniem łaski orzeczenia magisterium Kościoła. Sama odczuła, doznała i zaświadczyła o istnieniu rzeczywistości wewnętrznej i o jej wartości w osobowym życiu człowieka. Opatrzność zrządziła, że świadectwo to nie zostało zachowane jedynie w archiwach karmelitańskich, ale już za jej życia dotarło do innych, nawet do samej wielkiej inkwizycji, i potwierdzone przez nią, weszło w rytm życia Kościoła. Świadectwo tej mniszki, znanej właściwie tylko najściślejszemu gronu zakonnic i przyjaciół Karmelu, stało się wkrótce po jej śmierci posłannictwem nauczycielskim; weszło w teksty rozpraw teologicznych, cytuje się je w podręcznikach modlitwy. Gdy wreszcie w r. 1970 św. Teresa została ogłoszona doktorem Kościoła, jej świadectwo nabrało szczególnej powagi. Nacechowane jest mistyką obiektywną i subiektywnym odczuciem zjawisk nadprzyrodzonych. Wieki od XVII do początku XX podkreślały w życiu św. Teresy przede wszystkim stronę fenomenologiczną, z pominięciem treści i sensu zjawisk. Brak całościowego przedstawienia treści przeżyć ukazywał je w krzywym zwierciadle subiektywizmu, psychologizmu, introspekcji. Tymczasem sens jej mistyki jest wybitnie obiektywny, a treścią fenomenów mistycznych są prawdy wiary Kościoła, rok liturgiczny, historia zbawienia. Owocem zaś całego doświadczenia są cnoty, szczególnie miłość, pokora i świętość życia.
