Praktyka postna w klasztorze Wcielenia, do którego Teresa wstąpiła w wieku  dwudziestu lat, została opisana w pierwszej części Konstytucji:

„Od oktawy Wielkanocy, aż do Podwyższenia Krzyża, siostry będą pościć w święto św. Marka w dni krzyżowe, w wigilię Zesłania Ducha Świętego oraz w suche dni; w wigilię św. Jana Chrzciciela, św. Piotra, św. Pawła, św. Jakuba, św. Wawrzyńca, św. Bartłomieja; w wigilię Wniebowzięcia i Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Od Podwyższenia Krzyża do Wielkanocy, z wyjątkiem trzech dni w tygodniu, siostry zadowalają się jednym posiłkiem dziennie. Jeśli któraś z nich chce pić wodę poza wspólnym refektarzem, niech uzyska na to pozwolenie”.

Reguła karmelitańska nakazywała post w każdy piątek roku, a także w każdą ferię (dzień nieświąteczny) od Podwyższenia Krzyża do Wielkanocy. Praktyka pokutna była zaostrzona nakazem całkowitej wstrzemięźliwości od mięsa. W czasach, gdy św. Teresa żyła w klasztorze Wcielenia, ta ostatnia została złagodzona. Poza Wielkim Postem i Adwentem siostry mogły jeść mięso trzy razy w tygodniu. Zakładając klasztor św. Józefa, św. Teresa powróciła do pokutnych zasad pierwotnej reguły. Nie miała jednak problemu, by złagodzić zasady wstrzemięźliwości w biedniejszych fundacjach (np. Malagon).

W życiu wspólnotowym Święta zawsze zwracała uwagę na zdrowie sióstr, zalecając czasowe złagodzenie surowych zasad życia czy to z powodu słabości fizycznej, czy „melancholii” (F 6, 5; 7, 9). Sama stara się ściśle przestrzegać postów, nawet co nieraz odbija się na jej zdrowiu.

Nie ulega wątpliwości, że wyrzeczenie stanowiło dla św. Teresy istotny czynnik duchowego wzrostu. Większy nacisk kładzie jednak na pokutę „wewnętrzną”, szczególnie zaś sprzeciwia się pokutom widowiskowym i wprawiającym w zakłopotanie (DD 19, 9). Choć wyraża podziw dla postaci pokutników takich jak Catalina de Cardona (F 28), nad umartwienia przedkłada jednak posłuszeństwo spowiednikowi. Natomiast w Konstytucjach bardziej, niż pokuty, akcentuje zaś pracę nad cnotami.

za: Ecos Teresianos