Angelo Paoli przyszedł na świat 1 września 1642 roku w maleńkiej wiosce Argigliano leżącej pośród wzgórz Toskanii. Był pierwszym z siedmiorga dzieci małżonków Anioła i Santy Morelli. Na chrzcie świętym otrzymał imię Franciszek.
27 października 1660 r. w wieku siedemnastu lat wstąpił do zakonu karmelitańskiego w Fivizzano. Otrzymał habit i od tego momentu na zawsze stał się bratem Angelo Paoli.
W klasztorze we Florencji ukończył studia filozoficzno-teologiczne i przyjął święcenia kapłańskie. Kariera akademicka nie pociągała go, ponieważ czuł się wezwany przez Boga do służby bliźniemu w osobach biednych, chorych i potrzebujących.
wspomnienie liturgiczne
20 stycznia
W marcu roku 1687 ojciec Angelo z polecenia przełożonych udał się do Rzymu. Na początku w klasztorze w Św. Marcina pełnił funkcję mistrza nowicjuszy. Wierny temu obowiązkowi nie pozostał jednak obojętny ani bezczynny wobec ubogich, których pełno było na ulicach i w zakamarkach wiecznego miasta. Wieść o jego posłudze „szafarza ubogich” rozniosła się po mieście do tego stopnia, że każdego dnia musiał zatroszczyć się o posiłek dla trzystu osób. Ojca Angelo wspierali jego przyjaciele i współbracia, chociaż nie wszyscy z nich akceptowali to co robił. Niektórzy krytykowali i wyśmiewali jego dzieło miłosierdzia. Inną posługą ojca Angelo były odwiedziny domowe i pomoc ubogim rodzinom, które wstydziły się publicznie żebrać. Nawiedzał także chorych i samotnych przygwożdżonych do swoich nędznych legowisk przez chorobę czy kalectwo. Jednak posługą, w której ukazywała się w pełni jego miłość ojca i człowieka zakochanego w Chrystusie była służba, którą spełniał w szpitalu jako pielęgniarz. Przychodził do szpitala, przynosząc żywność i wszystko to, co potrzebne było dla chorych nie mających nikogo, kto by się o nich zatroszczył. Opatrywał rany, mył kalekich, karmił niezdolnych do samodzielnego jedzenia, przyjmował na siebie również i takie obowiązki jak mycie szpitalnych podłóg czy latryn.
Chorzy byli dla niego „braćmi Jezusa”. Nazywał ich „dostojnikami ważnych rzeczy” – kiedy im służył, wszystko inne stawało się dla niego mniej ważne lub nieistotne. 20 stycznia 1720 r. żegnając się ze współbraćmi powiedział: „powierzam wam moich biednych i chorych”. Wówczas jego wielkie serce przestało bić.
W trakcie uroczystości pogrzebowych ciało pokornego zakonnika procesyjnie niesione było ulicami miasta, tak aby wszyscy biedni mogli pożegnać swego ojca. Ojciec Angelo został pochowany w specjalnie przygotowanym grobowcu w Bazylice św. Marcina, a na płycie grobowca papież Klemens XI kazał wykuć napis: „ojciec ubogich”. W niedzielę Dobrego Pasterza, 25 kwietnia 2010 r., w Bazylice św. Jana na Lateranie, Sługa Boży Angelo Paoli, karmelita, został ogłoszony Błogosławionym.
