Równocześnie z rozwojem fizycznym wzrastała jej pobożność, wszczepiona pierworodnej córce przez matkę. Korzystając z duchowego kierownictwa miejscowego proboszcza, ks. Kaspra Silvestre, jako osiemnastoletnia dziewczyna Józefa złożyła 4 grudnia 1838 roku prywatny ślub czystości. Żywiąc szczególne nabożeństwo do Matki Bożej Szkaplerznej i do świętych Karmelu, wstąpiła wkrótce do Świeckiego (wówczas zwanego trzecim) Zakonu Karmelitów Bosych i zaczęła gromadzić w domu dziewczęta, aby uczyć je krawiectwa i haftu, prowadząc z nimi równocześnie rozmowy na tematy religijne i dotyczące życia duchowego.

Gdy 27 lipca 1847 roku zmarła jej babcia, Józefa została jedyną gospodynią domu, który przekształcił się w pewien rodzaj ośrodka duchowego. Nazywana przez dziewczęta "ciocią Józią" (la tía Pepa), była odwiedzana przez coraz to liczniejsze grupy dziewcząt. Ucząc się haftowania, wsłuchiwały się w pobożne lektury, często zaczerpnięte z dzieł św. Teresy od Jezusa lub św. Jana od Krzyża. Józefa komentowała odczytane teksty i wprowadzała swe uczennice w tajniki życia duchowego, które sama prowadziła, oddając się modlitewnej kontemplacji i rozmyślaniu, i karmiąc się doktryną świętych mistyków Karmelu. Znała na pamięć wiele poezji św. Jana od Krzyża, często je recytowała i komentowała. Bardzo lubiła słuchać lektury Twierdzy wewnętrznej św. Teresy od Jezusa.

Prosta i niewykształcona kobieta, znana nie tylko w Algemesi, potrafiła udzielać roztropnych i mądrych rad zarówno ojcom, jak i matkom rodzin, także innym osobom, często nawiedzającym jej pracownię hafciarską. Znajdowała też czas na wspomaganie swojego proboszcza w katechizowaniu dzieci i młodzieży oraz środki materialne na jałmużnę dla potrzebujących.

Niektórym dziewczętom, bardziej otwartym na działanie łaski i pragnącym z nią współpracować, wskazywała metodę głębszej modlitwy i otwarcia się na uświęcające działanie Ducha Świętego. Wiele z nich skierowała do klasztorów klauzurowych, zwłaszcza karmelitańskich. Pozostałe przygotowała do dobrego życia rodzinnego, wskazując - przede wszystkim własnym przykładem - potrzebę modlitwy i praktyki sakramentalnej w codziennym życiu, zarówno w pracy, jak i w wychowaniu dzieci, jak też we wszelkiego rodzaju działalności i relacjach międzyludzkich. Niektórym młodzieńcom wskazała drogę kapłaństwa.

Gdy w 1885 roku wybuchała w Walencji zaraza cholery, z narażeniem własnego życia śpieszyła z duchową pomocą dla wszystkich, ukierunkowując ich przede wszystkim na spotkanie z Bogiem i starając się nieść im ulgę w cierpieniu i osamotnieniu.

Nie będąc nigdy zbyt mocnego zdrowia, podupadła znacznie zimą 1891 roku. Pojawiły się bowiem poważne problemy z sercem i z układem krążenia. Przyjąwszy ostatnie sakramenty, Józefa Naval Girbés, otoczona uczennicami, zmarła w swoim domu w Algemesi 24 lutego 1893 roku. Pochowano ją w habicie i w białym zakonnym płaszczu karmelitańskim. Pogrzeb Józefy przekształcił się w wielką manifestację religijną mieszkańców Algemesi, a jej grób był ciągle nawiedzany przez ludzi różnych stanów.

W latach trzydziestych naszego stulecia, mimo trudnej i nader wrogiej Kościołowi sytuacji politycznej w Hiszpanii, biorąc pod uwagę sławę świętości Józefy, przesłuchano kanonicznie 15 świadków jej życia, których zeznania odegrały doniosłą rolę we właściwym procesie beatyfikacyjnym, rozpoczętym w Walencji w 1950 roku. Proces ten uwieńczyło najpierw uznanie heroiczności cnót Sługi Bożej, które nastąpiło w obecności Jana Pawła II 3 stycznia 1987 r. W roku następnym, dnia 25 września, Ojciec Święty ogłosił Józefę Naval Girbés błogosławioną.

o. Szczepan Praśkiewicz OCD