Małżeństwo z Piotrem II Franciszka zawarła prawdopodobnie w grudniu 1442 r. Początkowo nie było udane, bo Piotr był człowiekiem zamkniętym, lękliwym, chorobliwym, skrajnie zazdrosnym; zdarzało się, że bardzo źle traktował żonę. Franciszka była natomiast łagodna, pogodna. Dzięki silnej woli udało się jej stopniowo zmieniać usposobienie męża, który - by odpokutować przewinienia młodości - zaczął pomagać jej w dziełach charytatywnych. Małżeństwo było bezdzietne. W 1450 r. niespodziewanie zmarł starszy brat Piotra i w ten sposób mąż Franciszki odziedziczył księstwo Bretanii; ich koronacja odbyła się w Rennes. Jako księżna Bretanii Franciszka rozszerzyła swoją działalność charytatywną na całe państewko. Położyła podwaliny pod system pomocy prawnej dla osób, które nie mogły sobie na nią pozwolić.

Siedem lat po objęciu rządów Piotr niespodziewanie zachorował i w 1457 r. umarł. W swojej ostatniej woli napisał bardzo ciepłe słowa o posłudze i poświęceniu Franciszki. Taką też zapamiętał ją dwór i poddani, którzy mówili potem, że były to "czasy błogosławionej księżnej": widzieli w niej opiekunkę ubogich, chorych i trędowatych, których w tamtych wojennych latach było bardzo wielu. Próbowano ją znów wyswatać, a nawet w przemyślny sposób porwać. Oparła się zdecydowanie tym zakusom. Interesował się nią m.in. król Ludwik XI, ale mu odmówiła.

Ufundowała konwent klarysek w Nantes i wspomagała konwent dominikański w tym mieście. W 1458 r. brała udział w przygotowaniach do kanonizacji św. Wincentego Ferreriusza, który był znanym misjonarzem i kaznodzieją dominikańskim. Kult tego świętego wzbudziła w niej teściowa, darząca go specjalnym nabożeństwem. W 1459 r. poznała bł. Jana Soretha, generała karmelitów, który chciał rozwinąć żeńską gałąź tego zakonu. W cztery lata później Franciszka wyposażyła pierwszy we Francji żeński konwent karmelitański pod patronatem "Trzech Marii" (Trois Marie) w Bondon w pobliżu Vannes, i przyjęła tam pierwsze zakonnice, pochodzące głównie ze zgromadzenia założonego w Liége przez Jana Soretha. W pięć lat później, w 1468 r., Franciszka rozpoczęła w nim nowicjat, a po roku złożyła śluby. Mimo że była księżną, prosiła, by ją nazywać "służką Chrystusa". Początkowo pracowała jako pielęgniarka w klasztornym szpitaliku. W 1473 r. została wybrana przeoryszą i była nią już do końca życia. Gdy konwent w Vannes okazał się za mały, w 1477 r. Franciszka założyła, po długich staraniach, większy konwent w Couëts w pobliżu Nantes i przeniosła się tam ze swoimi jedenastoma współsiostrami.

Dawała przykład poświęcenia i charyzmatu karmelitańskiego. Była wyrozumiała, ale bardzo wymagająca. Miała rozsądne matczyne podejście do sióstr jako przełożona. Dbała, by przestrzegano ścisłej reguły. Siostry, zwłaszcza chore, codzienne przyjmowały Komunię św. Rygoryzm Franciszki wyprzedzał o stulecie postanowienia papieża św. Piusa V i uchronił jej klasztory przed złem, które szerzyło się w zakonach bardziej otwartych.

Franciszka głosiła zakonnicom m.in. takie nauki: "Jakiekolwiek problemy i trudności by cię nie przygnębiały, znoś je cierpliwie w świadomości tego, że stanowią one część naszego krzyża. Zaofiaruj pomoc naszemu Panu i noś ciężar Jego krzyża z radością w sercu. Cierpienie nigdy nas nie opuszcza, ale jeśli odrzucimy jeden krzyż, sprawmy, byśmy następnego, być może cięższego, już nie odrzucali. Jeśli ufamy w Bogu i polegamy na Jego pomocy, wszystkie pokusy zła przezwyciężymy. Nie wolno nam nigdy zaprzestać starań i dozwolić, by nasza pielgrzymka uległa wstrzymaniu, ale musimy zawsze poddawać serca nieustannej dyscyplinie".

Zmarła w stanie ekstazy w Nantes 4 listopada 1485 r. W testamencie zapisała słowa, które często za życia powtarzała: "We wszystkim, co czynicie, kochajcie jeszcze bardziej Boga". W momencie wybuchu rewolucji francuskiej we Francji istniały cztery klasztory oparte na konstytucji opracowanej przez Franciszkę. Jej relikwie przetrwały wojny hugenockie i rewolucję francuską, ale trzeba była je kilkakrotnie potajemnie przenosić. Dziś przechowywane są w ołtarzu katedry w Nantes. Inne pamiątki, oryginalne manuskrypty z zasadami wprowadzonymi przez Franciszkę i rękopisy jej medytacji, zaginęły. Beatyfikował ją w 1863 r. Pius IX.